Ένα ποστ όλο ερωτήσεις

Τελικά πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι μεταξύ τους? Ή μάλλον πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι με βάση τα κριτήρια που εμείς θεωρούμε ότι μας διαφοροποιούν? 

Τι διαμορφώνει τον χαρακτήρα σου, τη διάθεσή σου για ζωή, την έξαψη της φαντασίας σου, τα όνειρά σου? Η οικογένεια, οι φίλοι, οι πολιτικές πεποιθήσεις σου, οι σπουδές σου και τέλος οι επιλογές σου, οι οποίες έχουν άμεση σύνδεση με όλα τα προηγούμενα.

Και αν είμαστε εντελώς διαφορετικοί σε όλα τα παραπάνω αλλά εγώ μπορώ να δω σε σένα να αντικατοπτρίζεται αληθινή φιλία ή ενθουσιώδης έρωτας ή πραγματική αγάπη? Και αν εγώ νιώθω πως πλάι σου μπορώ να σταθώ, όπως θα μπορούσα στον καλύτερό μου φίλο ή στο αγόρι μου ?

Προδίδω κάτι άραγε? Προδίδω τον εαυτό μου? Τις πεποιθήσεις μου? Μπερδεύω τους δρόμους της ζωής μου? Αλλάζω κατεύθυνση? Μπερδεύομαι...

Δηλαδή τώρα εγώ έχω πάρει μία συγκεκριμένη κατεύθυνση στη ζωή μου και δεν μου "επιτρέπεται" να ξεστρατίσω..? Μου ακούγεται αρκετά ανελεύθερο άρα πάλι πάει κόντρα στις πεποιθήσεις μου.

Βρες ποιος είσαι, τι θες, τι ζητάς άλλα άνοιξε ένα μικρό παραθυράκι για αυτά που δεν περίμενες να σου συμβούν ποτέ... Γιατί αργά ή γρήγορα θα σου συμβούν.

c'est la vie!!

Αλλάζεις καθημερινότητα- σπίτι- φίλους- περιβάλλον.
Κινείσαι σε διαφορετικό έδαφος, αφουγκράζεσαι άλλους ήχους, βλέπεις άλλα χρώματα.
Όμως μέσα σου τα πάντα παραμένουν ίδια.. ή μάλλον γίνονται λίγο πιο στέρεα.

Αντιλαμβάνεσαι τι είναι αυτό που σου λείπει και τι έχεις ήδη. Η βάση σου, οι σημαντικοί άνθρωποι της ζωής σου, εγκαθιδρύεται ακόμα βαθύτερα μέσα σου.. Και οι υπερεκτιμημένες επαφές που τόσο πολλή ενέργεια, συναισθήματα και φαιά ουσία ξόδεψες , αρχίζουν πια να γίνονται χρώματα αχνά. Σαν να τα σκεπάζει ένα πέπλο υγρασίας και ένα μαύρο σύννεφο από πάνω τους να τους στερεί τον ήλιο, τις αποχρώσεις, τις σκιές.

Ακριβώς όπως ο καιρός στη Νantes! 



Μα ακόμα και αν οι όψεις των κτιρίων γίνονται μουντές - λυπητερές, πάντα θα μπορείς να κάνεις μία βόλτα στο ποτάμι, ή στο πολυσύχναστο Bouffay. Πάντα θα μπορείς  να ξαπλώνεις στο χορτάρι ή να πηγαίνεις στην "παραλία". Πάντα θα βρίσκεις τα δικά σου χρώματα, τους δικούς σου ανθρώπους, τα δικά σου τοπία.
Τα τοπία αυτά που σου εξάπτουν τη φαντασία, που γαληνεύουν το μάτι σου και που σε ωθούν να βγάλεις τη φωτογραφική μηχανή από τη θήκη για να αιχμαλωτίσεις αυτή τη στιγμή που ζωντανεύει μπροστά σου.
 


Τελικά δεν είναι η καθημερινότητα που σε κάνει ευτυχή ή δυστυχή. Είναι ο τρόπος που μαθαίνεις να αντιμετωπίζεις τα χαρούμενα και τα λυπηρά γεγονότα της ζωής. 
Είναι ο τρόπος που διαλέγεις να κινείσαι, είναι η θέση που επιλέγεις να έχεις μέσα στο κοινωνικό σύνολο, μα κυρίως είναι οι άνθρωποι που επιλέγεις να σε συνοδεύουν σε κάθε κίνηση.

Ευχαριστώ για όλα!!

αερικό

Ασπρομπλέ καλοκαιράκι

Πρώτο ελεύθερο camping

Καμένες πλάτες

Να περιμένεις ώρες πολλές το πλοίο στον Σκαντζόχοιρο             

Γυμνισμός στην Καλοταρίσσα

Ωτοστόπ σε ταξί

Πεζοπορία μέχρι τον κάτω Μύλο

Πορτοκαλί φωσφοριζέ χρώμα ουρανού

Παράθυρο με θέα 

Ο αέρας να παίρνει το "σπιτικό" σου

Ησυχία 

Μεγάλες ανηφόρες 

Φρούτα και ούζο

Να τραγουδάς στα βραχάκια του λιμανιού

Χορός στις ταράτσες

Μπέρδεμα στα στενά της χώρας

Να σε παίρνει ο αέρας στον Καλογερικό

Μυστικό μονοπάτι για τη χώρα

Θέα από τη Χοζοβιώτισσα

Γιορτή παστελιού

Ξέφρενος χορός στο γιασεμί

 Ψημένη ρακή

Αέρινα ρούχα

Μαλλιά να ανεμίζουν

Επιδρομή από κουνούπια

Ξημέρωμα στην παραλία της Γιάλης  

 αερικό

Στιγμές

Περνάνε από μπροστά σου οι στιγμές που έζησες και εσύ στέκεσαι και κοιτάς σαν θεατής ενός καρουζέλ που πλέον δεν μπορείς να ανέβεις. Ήταν οι δικές σου στιγμές. Ήταν οι στιγμές σου. 

Και ξαφνικά αναλογίζεσαι αν τελικά μετράνε αυτά που κάνεις ή αυτοί με τους οποίους έτυχε ή επέλεξες να γεμίσεις τις στιγμές σου.
Όλοι μας αναλαμβάνουμε ένα ρόλο. Θέλουμε να είμαστε αυτό που θεωρούμε ως ιδανικό. Να κάνουμε ό,τι ταιριάζει στην χτισμένη από εμάς ιδιοσυγκρασία μας. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι κάποιες τάσεις μας δεν είναι έμφυτες αλλά επίκτητες. Τις δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι στην προσπάθεια εύρεσης ταυτότητας και χαρακτήρα. Έτσι λοιπόν αρχίζουμε και διανθίζουμε στιγμές, γεμίζουμε το χρόνο μας με αυτά που εκφράζουν τον φτιαγμένο από εμάς , εαυτό μας. 

-Αλλά αρκεί αυτό? Αρκούν αυτές οι ενδιαφέρουσες στιγμές?

Κάθε στιγμή αποκτά νόημα όταν τη μοιράζεσαι. ίσως είναι από εκείνα τα μαγικά πράγματα που διαιρώντας τα, αυτά πολλαπλασιάζονται. Είναι λοιπόν οι στιγμές- άνθρωποι, αυτά που ζωντανεύουν το παρελθόν, το μέλλον και το παρόν μας.

Ο δύσκολος δρόμος προς την αυτογνωσία θα σε ανταμείψει περίσσια μόνο αν βρεις συνοδοιπόρους καθ' οδόν. Όχι απλούς περαστικούς, που θα σου ρίξουν ένα χαμόγελο και θα πουν ένα βιαστικό γεια. Ούτε και επαίτες, που θα ζητιανέψουν για τις εμπειρίες σου, τα συναισθήματα και τη δύναμή σου.

Συνοδοιπόρους αληθινούς. Απ' αυτούς που έχουν να σου διηγηθούν απίστευτες ιστορίες, ζωηρά παραμύθια, γεμάτες στιγμές. Συνοδοιπόρους χρωματιστούς, ονειροπόλους, γεμάτους φαντασία.

Συνοδοιπόρους ζωής.

αερικό

Γίνε μαζί μου παιδί...

"Είναι μία κοινωνία έξω από την κοινωνία"
Αυτό είναι...
Μία κοινωνία όπου μπορείς να χρωματίζεις την κάθε σου μέρα, να βλέπεις παντού όμορφα παιδικά, αληθινά χαμόγελα, να χορεύεις, να τραγουδάς..
Να ξεχνάς τη σημαίνει άγχος, χρήματα, γκρίνια, μιζέρια..
Τους ξέρεις όλους, σε ξέρουν όλοι..
Έχεις φίλους. Λίγους και εκλεκτούς.
Είναι η φύση, είναι η ξεγνοιασιά και η ζωντάνια.
Γινόμαστε όλοι παιδιά.. Βάφουμε τα πρόσωπά μας και τα χέρια μας..
Κάθε μέρα είμαστε κάτι διαφορετικό.. Κάτι παιδικό, κάτι αστείο.

Νιώθουμε να ανήκουμε εκεί. Αυτός είναι ο τόπος που μας γαληνεύει, που μας ζωντανεύει, που μας κάνει δημιουργικούς , αληθινούς, δραστήριους.. Ο τόπος που "αράζουν" πολύχρωμα αερόστατα.
Είναι ο τόπος μας...

"Γίνε μαζί μου παιδί και ότι σου λείπει

εγώ θα τρέξω παντού για να το βρω..

Είναι η καρδιά μου ανοιχτή και σου ανήκει

Αν θες να αλλάξουμε απόψε ζωή

γίνε μαζί μου παιδί..."

αερικό

περιμένω

Λένε ότι άμα το πιστέψεις κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί

κάτι νύχτες σαν αυτή με το βλέμμα καρφωμένο

Βλέπω κάτι αεροπλάνα σαν σκιές στου γαλαξία τη γραμμή

δεν πειράζει μου αρκεί και μπορώ να περιμένω...

επανάσταση ..?..

Πουθενά δεν θα αναζητώ την αξιοπρέπεια μου παρά μόνο στον ίδιο μου τον εαυτό. 

Από κανένα δεν θα ζητώ ελευθερία, μόνο από το σκέψη και το μυαλό μου.

 Τίποτα δεν θα μου εμπνεύσει δικαιοσύνη παρά μόνο οι ίδιες μου οι πράξεις. 

Τίποτα και από κανένα.

Τους είδαμε και τους μεγάλους , τους είδαμε και τους μικρούς.

Το έδειξε η ιστορία μας άλλωστε. Ποτέ, τίποτα δεν άλλαξε σε αυτόν τον τόπο επειδή μάθαμε, συνηθίσαμε ως ακραίοι επαναστάτες και ως "οι τελειωμένοι της διαφθοράς" να αναζητούμε τα αυτονόητα πρώτα από τους άλλους και μετά από τον εαυτό μας.

Αναζητούμε λοιπόν σεβασμό, δικαιοσύνη, ελευθερία, αξιοπρέπεια από ποιον? Και εμείς τι κάνουμε? Αποζητούμε και παλεύουμε για την εξυγίανση ενός συστήματος που τόσα χρόνια μας βόλευε να αναθρέφουμε και να κλωσάμε και τώρα που το κακό μπήκε στο σπιτικό μας, τρέχουμε και δεν φτάνουμε. 

Αγανακτήσαμε, βγήκαμε στους δρόμους, φωνάξαμε,και δικαίως πράξαμε. Αλλά μετά τι? Όταν κλείσουν τα φώτα και πέσει η αυλαία τι θα κάνουμε?

Ακόμα και αν με ένα μαγικό ραβδί αποκτήσουμε όσα τόσο καιρό με τόσο ζήλο διεκδικούμε, πάλι δεν θα κοιτάξουμε να λαδώσουμε τον υπουργό, να βάλουμε το γιο στο δημόσιο? Πάλι δεν θα μετράμε την αξία μας ανάλογα με την τσέπη μας? Πάλι δεν θα πηγαίνουμε στην παραλία και θα "ξεχνάμε" εκεί όλα τα σκουπίδια μας? Πάλι δεν θα τρέξουμε να αγοράσουμε το new trend αφού θα το χει και ο γείτονας? Πάλι δεν θα αποχαυνωθούμε μπροστά στην τηλεόραση? Πάλι δεν θα βουλιάξουμε στον καναπέ μας? Πάλι δεν θα ψηφίσουμε τους ίδιους τρανούς οπλαρχηγούς με τα μεγαλόπνοα σχέδια διαφθοράς?....

Βαρέθηκα.. Μπορεί και να κουράστηκα.. Ίσως και να σιχάθηκα.

Να επαναστατείς, να διεκδικείς, να απαιτείς. Ναι. Και αν αναγκαστείς να μειώσεις για λίγο το επίπεδο των προσδοκιών σου , να το κάνεις. Άλλωστε ο καθολικός αγώνας έχει πάντα λιγότερες απαιτήσεις από τον προσωπικό. Ποτέ όμως μην ξεχάσεις τα αρχικά σου οράματα. Αυτά που σε διαμόρφωσαν. Αυτά που σε έκαναν να λέγεσαι άνθρωπος με συνείδηση. Αυτά τα χρωματιστά όνειρα που σου έκλεβαν τον ύπνο τα βράδια. Ποτέ μην ξεχάσεις αυτή την εσωτερική επανάσταση. Αυτό το πολύχρωμο μπαμ που έτσι και συνέβαινε σε όλους μας συντονισμένα , αυτός ο τόπος με μιας θα μύριζε ειρήνη, αγάπη, ελευθερία και αξιοπρέπεια, χωρίς να χυθεί ούτε μια στάλα αίμα, χωρίς να βγει ούτε μία κραυγή. Εκείνα τα όνειρα που είχες παιδί, αυτά να σε οδηγούν κι να σε ακολουθούν μια ζωή. Στο σπίτι, στους φίλους, στην κοινωνία, στους δρόμους.

Γιατί οι δρόμοι δεν είναι αρένα επίδειξης δύναμης μεταξύ ένοπλων και άοπλων. Οι δρόμοι είναι η ευκαιρία να δείξω πως και εγώ και εσύ και αυτός νιώθουμε πως κάτι έχει αλλάξει μέσα μας.

Κάτι που μας φέρνει πιο κοντά στα παιδικά μας όνειρα.

αερικό