Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου
Θα βάλω πόρτες μ' αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια
Να κοιμηθώ στο πάτωμα να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια
Ξυπνώ μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω ποιος σου το' πε αδυναμία
Που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία
Να κοιμηθώ στο πάτωμα να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια...
"Μία από τις προσφιλείς ασχολίες των χωρικών ήταν να παγιδεύουν πουλιά, να βάφουν τα φτερά τους και να τ' αφήνουν κατόπιν ελεύθερα για να ξανασμίξουν με το κοπάδι τους. Και ενώ αυτά τα ζωηρόχρωμα πλάσματα αναζητούσαν την ασφάλεια των ομοίων τους, τα άλλα πουλιά, που τα έβλεπαν ως απειλητικούς ξένους, ορμούσαν στους απόβλητους και τους σκότωναν."
Μία ζωή παλεύουμε μέσα μας να αντιμετωπίσουμε,να πολεμήσουμε και να κατευνάσουμε πάθη, φοβίες, ψυχικές υστερίες... Ο δρόμος προς τη λύτρωση είναι πάντα ζόρικος, δύσκολος, έχει ανηφοριά μεγάλη.. τόσο που καμιά φορά σου κόβεται η ανάσα και είσαι έτοιμος να λιποθυμήσεις. Νιώθεις όμως πως δεν θες να τα παρατήσεις. Νιώθεις πως θες να συνεχίσεις να βαδίζεις σε αυτόν τον δύσβατο δρόμο και ας πέσεις και ας χτυπήσεις και ας κουραστείς... Το φως που βλέπεις στον ορίζοντα σου δίνει κουράγιο, ελπίδα. Σου δίνει μία ακόμα ανάσα και ψιθυρίζει στο αφτί σου " Θα τα καταφέρεις.. Μη σταματήσεις.. Λίγο έμεινε ακόμα". Αν είσαι αισιόδοξος δέχεσαι το εσωτερικό αυτό μήνυμα με χαμόγελο. Αν είσαι απαισιόδοξος αρχίζεις να μοιρολογάς, να ρίχνεις το φταίξιμο στην τύχη σου τη μαύρη, να δυστροπείς.. Όμως πάντα (ή σχεδόν πάντα ) συνεχίζεις.. Θες να φτάσεις στην κορυφή!!
Και έρχεται (μετά από λίγο ή από πολύ) η ώρα που αγγίζεις την κορυφή. Τα έχεις πλέον καταφέρει.. Έχεις διώξει το φόβο, έχεις απαλύνει τις πληγές σου, έχεις κατευνάσει τα πάθη σου. Είσαι ο νικητής του εαυτού σου!! Και τώρα τι?
Ποιος είναι αυτός που αφού αγγίξει την κορυφή θέλει να μείνει εκεί για πάντα??
Φτάνεις, κοιτάς τη θέα, νιώθεις περήφανος που έστησες και εσύ τι δική σου σημαία στην πιο υψηλή προσωπική σου βουνοκορφή και μετά... Μετά δεν έχει πια νόημα να μένεις εκεί..
Το ευχάριστο σε όλα αυτό το ταξίδι δεν είναι ο τελικός προορισμός είναι ο δρόμος. Μπορεί να είναι δύσκολος, γεμάτος πέτρες και εμπόδια αλλά είναι αυτός που σου δίνει το αίσθημα της αυτοολοκλήρωσης, της ικανοποίησης, της ευτυχίας...
Αυτά που μας τυραννούν μέσα μας, αυτοί οι βάρβαροι, αποτελούν (ως δια μαγείας ) το μέσο προς την επίτευξη της προσωπικής μας ισορροπίας...Και αν τελικά τα διώξουμε όλα...τί θ'απογίνουμε χωρίς τους βαρβάρους???
Η φωτιά,η γιορτή,η απώλεια,ο πόνος
Ο κάθε μικρός θάνατος
κι ο μεγάλος ο ατέλειωτος κόσμος
Όλα είναι δρόμος...
