Paranoia

Σβήνω, γράφω, σβήνω, γράφω τίποτα.
Πολλές ιδέες καμία σύνδεση μεταξύ τους.
Σκόρπιες προτάσεις εδώ και εκεί.
Τι με νοιάζει άλλωστε?
Πέρασε ο καιρός που με ενδιέφερε αν ο λόγος μου θα είναι μεστός και πλήρης, αν οι σκέψεις μου θα βγάζουν νόημα και θα οδηγούν σε ακόμα μια φιλοσοφική διερεύνηση της ζωής.
Άλλωστε λόγια ακούσαμε πολλά.
Τα βαρέθηκα τα λόγια.
Πράξεις λοιπόν. Είναι αργά για πράξεις?
Έφτασε κιόλας καλοκαίρι.

Ας μασκαρευτούμε λοιπόν..Κι ας μην είναι απόκριες...




αερικό

Μπαλκόνι...

So your mouth tastes like sunshine baby
but your eyes are all cool buried in my arms ....
And the breeze takes us deeper and further into the heart of a moment that is gone

And the scent of your heartache baby
and the taste of your blood run within me
And there are red flowers in your spit when you enter my mouth under the bed
down on the floor

So take me under the floorboards;
I would love to feel like wood
Take me back to the retards;
cause the world just make me sick
There are colors in the air when I fall to the ground
How we´d love to fall more often

There´s a band in our cellar baby and they´re playing a song of the drunks in the street.

And I can hear when they´re playing their love songs cause the kids in the yard stop playing with their toys.

So take me under the schoolyard there are kids there who got lost. Their mouths all shouting asphalt and their bodies torn apart.There are colors in the air when I fall to the groundI can sense a world of heartache,

but I love the sound of your hair when it falls down from the pillow late at night.

On the brink of illusion it´s the devil in my eyesWaiting for the moment to kill me inside

How we´d love to die more often.

So take my hands love there´s a burst inside our minds.

Feel my hands love cause I´m numb from the neck down

And there is fire love on the balcony right here

I can see our bodies burn but sense no fear

And your mouth tastes like sunshine baby

but your eyes are all cool buried in my arms

And everything matters for a second as we fall to the ground

Ένα με τον αέρα...

Μυρωδιά από ανοιξιάτικη μέρα

είμαστε ένα με τον αέρα...

αερικό

ΜΠΑΜΜΜ

Ναι, ναι μία φυγή είναι αυτό που χρειάζεται. Μεταφορική και πραγματική. 
Και ότι σε στενοχώρησε ρίξτο στο ποτάμι και χαμογέλα.Άλλωστε είναι φανερό: Ποτέ δεν άξιζε. Απλά εσύ προσπαθούσες, πάλευες με νύχια και με δόντια να του δώσεις αξία. Μάθε λοιπόν ένα: Ποτέ δεν είχε. Τουλάχιστον για σένα.
Και ότι σε μπέρδεψε πάρε το κουβάρι του και πέτα το μακριά. Δεν πρόκειται να το ξετυλίξεις. Άλλωστε τι σε νοιάζει? Αυτό θα παραμείνει κουβάρι και εσύ θα ξεμπερδέψεις εύκολα και γρήγορα....Τι και αν είναι μεταξένιο και μαλακό και πολύτιμο και όμορφο? Πάντα θα είναι ένα κουβάρι.
Και ότι ήρθε στη σκέψη σου και έγινε γκρι πάρε τα πινέλα σου και χρωμάτισέ το. Κάντο πολύχρωμο. Μόνο το πολύχρωμο ταιριάζει.
Μην προσπαθείς να αλλάξεις τους ανθρώπους. Πάντα θα μείνουν ίδιοι. Οι άχρωμοι- άχρωμοι και οι χρωματιστοί-χρωματιστοί. Έτσι είναι. Γενετική καταδίκη.


Η φυγή πλησιάζει........

Ενδοαναζητήσεις...

Πάντα ανικανοποίητοι, δυσαρεστημένοι... Πάντα ένα κενό να πλακώνει την καρδιά μας και να βγαίνει σαν στριγγλιά από το στόμα μας.

Φωνάζουμε, αντιδρούμε, "δεν μας φτάνει", "θέλω κάτι άλλο"... Τι?

Δεν ξέρεις και ποτέ δεν θα μάθεις.

Πάντα θα φωνάζω ότι κάτι λείπει, ότι κάτι θέλω, ότι κάτι δεν έχω, ότι κάτι πάει στραβά...Κι όμως δεν είναι στραβός ο γιαλός. Το ξέρω. Εγώ αρμενίζω στραβά.

Γιατί αυτό που λείπει δεν είναι κάτι που κάποιος θα μου δώσει. Είναι αυτό που εγώ δεν κατάφερα να βρω μέσα μου. Να το βρω, να το κοιτάξω, να το αναπτύξω και κυρίως να το δεχθώ. Να δεχθώ ότι είναι κομμάτι μου, ότι είναι "εγώ" και από εδώ και πέρα όποιος θέλει να λέει πως με αγαπά θα αγαπά και αυτό μαζί.

Αντί λοιπόν να το αναζητώ, το αγνοώ. Δεν διαθέτω τον ελάχιστο σεβασμό προς τον εαυτό μου να τον γνωρίσω και να γίνουμε φίλοι. Ότι δεν μου αρέσει απλά πιστεύω πως θα αλλάξει με ένα μαγικό ραβδί(που συχνά ονομάζεται χρόνος). Ουσιαστικά αυτό που κάνω είναι να το θάβω, να το καλύπτω , να εξαγνίζω τους φόβους μου πως κάποτε θα με κυριεύσει. Και όχι δεν πιστεύω πως είναι σημείο των καιρών μας αυτή η τακτική. Είναι σημείο του διαχρονικού προβλήματος του ανθρώπου που λέγεται "έλλειψη αυτογνωσίας". 

Εμένα δεν μου αρέσει η λέξη "έλλειψη". Είναι πολύ μοιρολατρική. Έχουμε έλλειψη νερού όταν δεν βρέχει, έλλειψη οξυγόνου όταν πέφτει το αεροπλάνο και ούτω καθεξής. Δεν μπορούμε να έχουμε έλλειψη αυτογνωσίας. Ανημποριά αυτογνωσίας ναι. Ανυπαρξία προσπάθειας για αυτογνωσία ναι. Φόβο για απόκτηση αυτογνωσίας, ναι αυτό μπορούμε να το έχουμε. Όχι έλλειψη.

Γιατί ψάχνεις αλλού? Κοίτα μέσα σου. Η αλήθεια, η ευτυχία, η ικανοποίηση, η ελευθερία, η γνώση βρίσκεται μέσα σου. Τίποτα άλλο δεν θα μπορέσει να σου δώσει αυτό που θα σου δώσει ο ίδιος σου ο εαυτός. 

M. C. Escher

Και αν χρησιμοποίησα διαφορετικά πρόσωπα σε αυτή την ανάρτηση είναι επειδή καμιά φορά δεν ξέρω αν εγώ είμαι εσύ, εσύ είσαι εμείς, αυτοί είναι εγώ.. Μπερδεμένη κατάσταση. Θα τη βρούμε την άκρη?

Μ.C. Escher

Ή πάντα θα ανεβοκατεβαίνουμε σκάλες, θα ανοίγουμε πόρτες, μαζί με άλλους ή και μόνοι μας?

"Όταν δεν είμαστε τίποτα, απαιτούμε από τους άλλους να μας βρουν κάτι."

Bertolt Brecht

Σύμφωνοι ότι όλα θα αλλάξουν

ο κόσμος κι η ανθρωπότητα

 και προπαντός η αταξία των ανθρώπινων τάξεων…

Κι όταν θα ΄χετε καλυτερέψει τον κόσμο

 να συνεχίσετε να τον καλυτερεύετε αυτόν τον καλύτερο κόσμο

 Συμπληρώστε κι άλλο την συμπληρωμένη αλήθεια

Κι αν συμπληρώνοντας την αλήθεια αλλάξατε την ανθρωπότητα, λοιπόν

 αλλάξτε κι άλλο την αλλαγμένη ανθρωπότητα

No title

"If you are brave enough to leave behind everything familiar and comforting (which can be

 anything from your house to your bitter old resentments) and set out on a truth-seeking 

journey (either externally or internally), and if you are truly willing to regard everything that 

happens to you on that journey as a clue, and if you accept everyone you meet along the way as 

a teacher, and if you are prepared – most of all – to face (and forgive) some very difficult 

realities about yourself….then truth will not be withheld from you.” Or so I’ve come to believe."