Γίνε μαζί μου παιδί...

"Είναι μία κοινωνία έξω από την κοινωνία"
Αυτό είναι...
Μία κοινωνία όπου μπορείς να χρωματίζεις την κάθε σου μέρα, να βλέπεις παντού όμορφα παιδικά, αληθινά χαμόγελα, να χορεύεις, να τραγουδάς..
Να ξεχνάς τη σημαίνει άγχος, χρήματα, γκρίνια, μιζέρια..
Τους ξέρεις όλους, σε ξέρουν όλοι..
Έχεις φίλους. Λίγους και εκλεκτούς.
Είναι η φύση, είναι η ξεγνοιασιά και η ζωντάνια.
Γινόμαστε όλοι παιδιά.. Βάφουμε τα πρόσωπά μας και τα χέρια μας..
Κάθε μέρα είμαστε κάτι διαφορετικό.. Κάτι παιδικό, κάτι αστείο.

Νιώθουμε να ανήκουμε εκεί. Αυτός είναι ο τόπος που μας γαληνεύει, που μας ζωντανεύει, που μας κάνει δημιουργικούς , αληθινούς, δραστήριους.. Ο τόπος που "αράζουν" πολύχρωμα αερόστατα.
Είναι ο τόπος μας...

"Γίνε μαζί μου παιδί και ότι σου λείπει

εγώ θα τρέξω παντού για να το βρω..

Είναι η καρδιά μου ανοιχτή και σου ανήκει

Αν θες να αλλάξουμε απόψε ζωή

γίνε μαζί μου παιδί..."

αερικό

περιμένω

Λένε ότι άμα το πιστέψεις κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί

κάτι νύχτες σαν αυτή με το βλέμμα καρφωμένο

Βλέπω κάτι αεροπλάνα σαν σκιές στου γαλαξία τη γραμμή

δεν πειράζει μου αρκεί και μπορώ να περιμένω...

επανάσταση ..?..

Πουθενά δεν θα αναζητώ την αξιοπρέπεια μου παρά μόνο στον ίδιο μου τον εαυτό. 

Από κανένα δεν θα ζητώ ελευθερία, μόνο από το σκέψη και το μυαλό μου.

 Τίποτα δεν θα μου εμπνεύσει δικαιοσύνη παρά μόνο οι ίδιες μου οι πράξεις. 

Τίποτα και από κανένα.

Τους είδαμε και τους μεγάλους , τους είδαμε και τους μικρούς.

Το έδειξε η ιστορία μας άλλωστε. Ποτέ, τίποτα δεν άλλαξε σε αυτόν τον τόπο επειδή μάθαμε, συνηθίσαμε ως ακραίοι επαναστάτες και ως "οι τελειωμένοι της διαφθοράς" να αναζητούμε τα αυτονόητα πρώτα από τους άλλους και μετά από τον εαυτό μας.

Αναζητούμε λοιπόν σεβασμό, δικαιοσύνη, ελευθερία, αξιοπρέπεια από ποιον? Και εμείς τι κάνουμε? Αποζητούμε και παλεύουμε για την εξυγίανση ενός συστήματος που τόσα χρόνια μας βόλευε να αναθρέφουμε και να κλωσάμε και τώρα που το κακό μπήκε στο σπιτικό μας, τρέχουμε και δεν φτάνουμε. 

Αγανακτήσαμε, βγήκαμε στους δρόμους, φωνάξαμε,και δικαίως πράξαμε. Αλλά μετά τι? Όταν κλείσουν τα φώτα και πέσει η αυλαία τι θα κάνουμε?

Ακόμα και αν με ένα μαγικό ραβδί αποκτήσουμε όσα τόσο καιρό με τόσο ζήλο διεκδικούμε, πάλι δεν θα κοιτάξουμε να λαδώσουμε τον υπουργό, να βάλουμε το γιο στο δημόσιο? Πάλι δεν θα μετράμε την αξία μας ανάλογα με την τσέπη μας? Πάλι δεν θα πηγαίνουμε στην παραλία και θα "ξεχνάμε" εκεί όλα τα σκουπίδια μας? Πάλι δεν θα τρέξουμε να αγοράσουμε το new trend αφού θα το χει και ο γείτονας? Πάλι δεν θα αποχαυνωθούμε μπροστά στην τηλεόραση? Πάλι δεν θα βουλιάξουμε στον καναπέ μας? Πάλι δεν θα ψηφίσουμε τους ίδιους τρανούς οπλαρχηγούς με τα μεγαλόπνοα σχέδια διαφθοράς?....

Βαρέθηκα.. Μπορεί και να κουράστηκα.. Ίσως και να σιχάθηκα.

Να επαναστατείς, να διεκδικείς, να απαιτείς. Ναι. Και αν αναγκαστείς να μειώσεις για λίγο το επίπεδο των προσδοκιών σου , να το κάνεις. Άλλωστε ο καθολικός αγώνας έχει πάντα λιγότερες απαιτήσεις από τον προσωπικό. Ποτέ όμως μην ξεχάσεις τα αρχικά σου οράματα. Αυτά που σε διαμόρφωσαν. Αυτά που σε έκαναν να λέγεσαι άνθρωπος με συνείδηση. Αυτά τα χρωματιστά όνειρα που σου έκλεβαν τον ύπνο τα βράδια. Ποτέ μην ξεχάσεις αυτή την εσωτερική επανάσταση. Αυτό το πολύχρωμο μπαμ που έτσι και συνέβαινε σε όλους μας συντονισμένα , αυτός ο τόπος με μιας θα μύριζε ειρήνη, αγάπη, ελευθερία και αξιοπρέπεια, χωρίς να χυθεί ούτε μια στάλα αίμα, χωρίς να βγει ούτε μία κραυγή. Εκείνα τα όνειρα που είχες παιδί, αυτά να σε οδηγούν κι να σε ακολουθούν μια ζωή. Στο σπίτι, στους φίλους, στην κοινωνία, στους δρόμους.

Γιατί οι δρόμοι δεν είναι αρένα επίδειξης δύναμης μεταξύ ένοπλων και άοπλων. Οι δρόμοι είναι η ευκαιρία να δείξω πως και εγώ και εσύ και αυτός νιώθουμε πως κάτι έχει αλλάξει μέσα μας.

Κάτι που μας φέρνει πιο κοντά στα παιδικά μας όνειρα.

αερικό

Paranoia

Σβήνω, γράφω, σβήνω, γράφω τίποτα.
Πολλές ιδέες καμία σύνδεση μεταξύ τους.
Σκόρπιες προτάσεις εδώ και εκεί.
Τι με νοιάζει άλλωστε?
Πέρασε ο καιρός που με ενδιέφερε αν ο λόγος μου θα είναι μεστός και πλήρης, αν οι σκέψεις μου θα βγάζουν νόημα και θα οδηγούν σε ακόμα μια φιλοσοφική διερεύνηση της ζωής.
Άλλωστε λόγια ακούσαμε πολλά.
Τα βαρέθηκα τα λόγια.
Πράξεις λοιπόν. Είναι αργά για πράξεις?
Έφτασε κιόλας καλοκαίρι.

Ας μασκαρευτούμε λοιπόν..Κι ας μην είναι απόκριες...




αερικό

Μπαλκόνι...

So your mouth tastes like sunshine baby
but your eyes are all cool buried in my arms ....
And the breeze takes us deeper and further into the heart of a moment that is gone

And the scent of your heartache baby
and the taste of your blood run within me
And there are red flowers in your spit when you enter my mouth under the bed
down on the floor

So take me under the floorboards;
I would love to feel like wood
Take me back to the retards;
cause the world just make me sick
There are colors in the air when I fall to the ground
How we´d love to fall more often

There´s a band in our cellar baby and they´re playing a song of the drunks in the street.

And I can hear when they´re playing their love songs cause the kids in the yard stop playing with their toys.

So take me under the schoolyard there are kids there who got lost. Their mouths all shouting asphalt and their bodies torn apart.There are colors in the air when I fall to the groundI can sense a world of heartache,

but I love the sound of your hair when it falls down from the pillow late at night.

On the brink of illusion it´s the devil in my eyesWaiting for the moment to kill me inside

How we´d love to die more often.

So take my hands love there´s a burst inside our minds.

Feel my hands love cause I´m numb from the neck down

And there is fire love on the balcony right here

I can see our bodies burn but sense no fear

And your mouth tastes like sunshine baby

but your eyes are all cool buried in my arms

And everything matters for a second as we fall to the ground

Ένα με τον αέρα...

Μυρωδιά από ανοιξιάτικη μέρα

είμαστε ένα με τον αέρα...

αερικό

ΜΠΑΜΜΜ

Ναι, ναι μία φυγή είναι αυτό που χρειάζεται. Μεταφορική και πραγματική. 
Και ότι σε στενοχώρησε ρίξτο στο ποτάμι και χαμογέλα.Άλλωστε είναι φανερό: Ποτέ δεν άξιζε. Απλά εσύ προσπαθούσες, πάλευες με νύχια και με δόντια να του δώσεις αξία. Μάθε λοιπόν ένα: Ποτέ δεν είχε. Τουλάχιστον για σένα.
Και ότι σε μπέρδεψε πάρε το κουβάρι του και πέτα το μακριά. Δεν πρόκειται να το ξετυλίξεις. Άλλωστε τι σε νοιάζει? Αυτό θα παραμείνει κουβάρι και εσύ θα ξεμπερδέψεις εύκολα και γρήγορα....Τι και αν είναι μεταξένιο και μαλακό και πολύτιμο και όμορφο? Πάντα θα είναι ένα κουβάρι.
Και ότι ήρθε στη σκέψη σου και έγινε γκρι πάρε τα πινέλα σου και χρωμάτισέ το. Κάντο πολύχρωμο. Μόνο το πολύχρωμο ταιριάζει.
Μην προσπαθείς να αλλάξεις τους ανθρώπους. Πάντα θα μείνουν ίδιοι. Οι άχρωμοι- άχρωμοι και οι χρωματιστοί-χρωματιστοί. Έτσι είναι. Γενετική καταδίκη.


Η φυγή πλησιάζει........