Σαν κουκκίδα

Έχεις ποτέ σου νιώσει μικρός; Τόσο μικρός που να χάνεσαι, να χωράς στην τρύπα μίας καρφίτσας, να βυθίζεσαι σε έναν αχανή ωκεανό;

Εγώ ποτέ μου. Ποτέ μου μέχρι τώρα. Ξαφνικά όνειρα και σχέδια που μία ζωή έχτιζα και πίστευα ότι ήταν η ταυτότητά μου, τα βλέπω υλοποιημένα σε άλλους ενώ εγώ ακόμα τα προσπαθώ. Εκεί που πίστευα ότι ήμουν η μοναδική έχασα την αυθεντικότητά μου. Τι είμαι λοιπόν;

Μία κουκκίδα. Μία κουκκίδα πάνω στο χάρτη.  Πότε από δω, πότε από κει. Πότε βόρεια και δυτικά πότε νότια και ανατολικά. Αυτή η "σχεδόν ανυπαρξία" του σώματός μου, της υπόστασής μου, με τρομάζει. Και τι πρέπει λοιπόν να κάνω για να έρθω κοντά στα όνειρά μου;

Τι πρέπει να κάνω για να ανακαλύψω αυτά που τόσα χρόνια αναζητώ; Και γιατί για κάποιους άλλους όλα αυτά είναι δεδομένα; Φαίνονται σχεδόν έμφυτα. 

Πολλές φορές σκέφτομαι πως δεν μπορώ να ενταχθώ στην πραγματικότητα. πως βρίσκομαι, κινούμαι και συμπεριφέρομαι σύμφωνα με τους κανόνες της δικής μου σφαίρας. Πως δεν μπορώ να συμβιώσω με την κανονικότητα της πραγματικότητας. Τρελή.

Όλα ταιριάζουν και είναι αταίριαστα. Όλα συμβαίνουν και μου αποδεικνύουν ότι...ότι ίσως ήμουν λάθος. Ή ότι ίσως η πραγματικότητα, αυτή στην οποία πρέπει θέλοντας ή μη να ενταχθώ εγώ και τα σχέδια μου, δεν είναι φτιαγμένη για μένα. Είναι πιο δύσκολη, λιγότερο συγκινησιακή, πιο πραγματική. Και εγώ είμαι μία κουκκίδα.

  

Tο χαμένο δαχτυλίδι

Ήταν το δαχτυλίδι μου. Το δικό μου δαχτυλίδι, μέχρι που σήμερα έγινε τροφή του μαύρου και σκοτεινού υπόνομου. Ήταν η στιγμή που είχα δείξει σε όλους μου τους φίλους και γνωστούς τη νέα μου ζωή, τα νέα μου σχέδια. Όλοι φάνηκαν να χαίρονται. Μου εύχονταν καλή τύχη. Από πίσω ακούγονταν στίχοι του Θανάση και η Δήμητρα μου έλεγε τους προβληματισμούς της. Εγώ παρέμενα χαρούμενη. Μία νέα ζωή. Μία νέα πόρτα ανοίγει για μενα και δεν έχω παρά να κοιτάξω τι κρύβει το εσωτερικό της. Μυστικά που περιμένουν να εξιχνυαστούν και ιστορίες που περιμένουν να ζωντανέψουν. Και το μπουζούκι να παίζει δίπλα μου. Παρατηρούσα τα δάχτυλα όπως ταξίδευαν στα διάφορα τάστα. 'Ομως η πένα παρέμενε στις 2 τελευταίες χορδές. Για να ακούγεται ο ήχος πιο παραπονιάρικος. Όλοι άκουγαν το παράπονο του μπουζουκιού. Θα μου λείψεις, μου είπε.

Δεν έπρεπε να βουρκώσω. Άλλωστε θα είμαι εδώ πάντα. Δεν θα φυγω και θα ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου. 'Η θα ρίξω; Αχάριστη θα με χαρακτήριζα και άμυαλη. Μα τι λες; 

Δική σου είναι η ζωή, εσύ την υποτάσσεις. Και μετά κοίταξα εκείνο το δαχτυλίδι. Το δαχτυλίδι που χρειάζεται να ανατρεξω σε παλιά άλμπουμς φωτογραφιών και να αναγνωρίσω το πόσο παλιό είναι. Το δαχτυλίδι που σήμαινε μία εποχή για μένα. Την εποχή όπου μπορούσα ακόμα να μυρίσω την άνοιξη. Όπου επιθυμούσα να κάνω μία βόλτα στο βουνό. Την  εποχή όπου χώριζα και ερωτευόμουν χωρίς μέτρημα και έλεγχο και την εποχή όπου ένα τραπέζι με 5 καρέκλες ήταν η ευτυχία μου, το στήριγμά μου, η έκφραση της ψυχής μου, η δύναμή μου. Την εποχή όπου 4 στόματα και 4 φωνές έμπλεκαν με το εγώ μου. Γίνονταν ένα και συμβάδιζαν.

Τελείωσε άραγε αυτή η εποχή; αναρωτιέμαι. Όσο σε κοίταζα στα μάτια έλεγα μεσα μου όχι. Αποκλείεται. Είμαι και θα είμαι πάντα και για πάντα εδώ. Μακριά ή κοντά. 10 λεπτά ή 10 ώρες είμαι εδώ. Σχεδόν πείστηκα. 

Έκλεισα τα μάτια και τραγούδησα. Στίχους βγαλμένους από την ψυχή, από το χωριό, απ΄τον άνθρωπο. Το τραγούδι τελείωσε. Το τέλος του τραγουδιού, με βρήκε να κοιτάζω την τρύπα ενός νιπτήρα που σαν καταραμένη καταβόθρα θέλησε να πάρει στο σκοτάδι το δαχτυλίδι μου. Το δικό μου δαχτυλίδι. Κοίταζα από πάνω ανήμπορη. Ήξερα ότι δεν θα το ξαναφορέσω. Ήξερα ότι είχε φύγει μια για πάντα.

Θα σας αγαπώ για πάντα σκέφτηκα. Το ορκίζομαι. Ήθελα να απολογηθώ. Να ζητήσω συγνώμη. Από ποιον και γιατί;...

Μπορώ ακόμα να το δω... Θα το πιάσω. Η βρύση άνοιξε. Το ψεύτικο χρυσαφί του χρώμα δεν ήταν πιο ορατό. Το έχασα. Πάει.

Tαχύτητα

Γρήγορα, νευρικά, χωρίς αναπνοή - την κρατώ, να την αφήσω; προλαβαίνω; Οι μέρες φαίνονται σαν τις κόκκινες γραμμές που αφήνουν τα αυτοκίνητα στις βραδινές φωτογραφίες. Το έχεις δει ποτέ αυτό;

Εγώ το βλέπω κάθε μέρα!

Το μυαλό μου και το σώμα μου καταβάλλονται καθημερινά. Διαμαρτύρονται. Άλλα πάντοτε πίστευα πως και τα δύο ώρες ώρες γκρινιάζουν χωρίς λόγο. Ωχ πια! Δεν θα τους δώσω άλλη σημασία. Άλλωστε τίποτα δεν γίνεται χωρίς τη συγκατάθεση μου και την πλήρη αποδοχή μου.

Σε αυτή τη δεδομένη στιγμή τα πράγματα κινούνται γρήγορα. Πρέπει να κινηθούν γρήγορα! Κι αν το απολαμβάνω ή όχι δεν έχω χρόνο να το αναλογιστώ καθώς η μία γεμάτη στιγμή διαδέχεται την άλλη χωρίς να ζητήσει άδεια παραμονής. Και γιατί μωρέ τόσο γρήγορα; 

Για να μη σκέφτομαι. Για να μη συνειδητοποιώ. Για να μη βλέπω άλλο. Για να κρατώ τα όνειρά μου ασπείλωτα. Για να διατηρώ τα φτερά μου λαμπερά και λευκά. Για να μη γεμίζει το μυαλό μου με κακίες και επιθυμίες ανεύρεσης των ενόχων. Γιατί για να γίνει αυτός ο τόπος κοινωνία πρέπει όλα να γίνουν με ταχύτητα πια. 

Φτάνουν και τα παράπονα. Φτάνουν και οι δικαιολογίες. Βρήκαμε τους φταίχτες και ξέρουμε τις θέσεις τους. Δεδομένα. Στοπ. Δράση. Τώρα.

Με μολότοφ; Μπα.. Την κλείσαν τη βίλα Αμαλία σήμερα. Με πετροπόλεμο; Ας μην ξαναγυρίσουμε στα χρόνια των σπηλαίων. Ε με τι;

Με όνειρα, προσωπικά και συλλογικά. Με πράξεις, για το παρόν και το μέλλον. Με χαμόγελα, παιδικά και χρωματιστά. Με ταχύτητα.

 Πάντα μου άρεσε η ταχύτητα. Ειδικά εκείνες τις στιγμές που ενώ είσαι μόλις 5 χρονών, βγάζεις το κεφάλι σου δειλά από το παράθυρο του αυτοκινήτου καθώς ο μπαμπάς τρέχει στην Εθνική, χαμογελάς και αντιλαμβάνεσαι πόσο πολύ σου αρέσει να νιώθεις τον αέρα να σε χτυπά γρήγορα στο πρόσωπο. Να νιώθεις αυτήν την ελευθερία. Αυτήν την απελευθέρωση!

σαν-αερικό

Το αερόστατο

Ταξίδεψα. Είδα και μάλλον κατάλαβα.

Τίποτα δεν μπορεί να σε πάρει μακριά από τις σκέψεις σου. Και αν περιμένεις αυτό το κάτι που θα ρθει και θα σου αλλάξει τη ζωή τότε είσαι πολύ γελασμένος. Διαφορετικές εικόνες, ερμηνεύονται με τον ίδιο τρόπο και σημαίνουν τα ίδια πράγματα για τον καθένα ξεχωριστά.

Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να ελπίζει σε εκείνη τη μέρα της επόμενης βδομάδας, του επόμενου μήνα ή χρόνου και να την αναμένει σαν εξαγνισμό. Εκείνη η μέρα αργά ή γρήγορα ήρθε για μένα. Ο τρόπος που σκεφτόμουν μέχρι τότε δεν άλλαξε. Αν κάτι με πείραζε, θα συνέχιζε να με πειράζει. Αν κάτι με κούραζε, πάλι κουρασμένη θα ήμουν. Αν κάτι μου δημιουργούσε βάρος, η μέρα εκείνη ποτέ δε σήμανε την απελευθέρωση για μένα. Όσο και να την περίμενα.

Κατάλαβα λοιπόν πως σημασία έχει η ερμηνεία που δίνουμε εμείς στα πράγματα. Κατάλαβα πως δεν πρέπει να ελπίζεις σε καμία μέρα του μέλλοντος παρά μόνο να πασχίζεις να "φτιάξεις" αυτό που ζεις τώρα. Αυτή τη μικρή στιγμή να την κάνεις μοναδική, ανεξίτηλη στο χρόνο, βασιλιά και κυρίαρχο του εαυτού της και όχι δούλο του μέλλοντος. Όχι δούλο του μέλλοντος...

Η αντίληψη αυτή δεν έχει κανένα οπορτουνιστικό στοιχείο ούτε και υποστηρίζει τις "ευκαιριακές επιλογές" και τις βολεμένες σχέσεις. Αντίθετα. 

Χτίσε την κάθε σου στιγμή. Δες την από ψηλά και σκέψου αν θες να συμπεριφερθείς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Να πιάσεις αυτή ή την άλλη ευκαιρία. Να απορρίψεις αυτό και να δεχτείς το άλλο. Να χαμογελάσεις αντί να φωνάξεις και να εκνευριστείς. Να κλείσεις τα μάτια και να ονειρευτείς αντί να πέσεις σε λήθαργο. Να πεις "σ'αγαπώ" αντί να περιμένεις να το ακούσεις. Να ζωγραφίσεις μία χρωματιστή ζωγραφιά αντί να βουλιάξεις στον καναπέ. Να τραγουδήσεις δυνατά αντί να δυσανασχετήσεις από την πολύβουη πόλη. Να γεμίσεις με αγάπη και να την εκφράσεις.

Δες τα όλα από ψηλά. Μπες σε αυτό το αερόστατο που θα σε πάρει μακριά από αυτή την αντίληψη της "αποταμίευσης" που έχει επικρατήσει. Ανέβα πάνω και "ξόδεψε". Ξόδεψε χαμόγελα, αγάπη, αγκαλιές,τραγούδια, χορούς, όμορφες λέξεις.

Το σχέδιο

Ετοιμάζω κάτι. Το μαγειρεύω... Δεν το γνωρίζουν ούτε οι τοίχοι του σπιτιού μου. 

Πολλές φορές τα βράδια καρδιοχτυπώ. Δεν κοιμάμαι παρά ελάχιστα και το πρωί πάλι καταπιάνομαι με αυτό. Θέλω να το σχεδιάσω, να το ολοκληρώσω, να το πετύχω.

Δεν αποτελεί μόνο στόχο. Αποτελεί σανίδα σωτηρίας και επιβίωσης. Επιβίωση από την σημερινή κοινωνία που μας βάζει να μετράμε τα ευρώ σαν να ταν κουκιά. Σωτηρία από τη μιζέρια της καθημερινότητας. Επιβίωση της ελευθερίας μου και της αβίαστα παραγόμενης σκέψης μου. Δεν θέλω πια να καθοδηγώ τη σκέψη μου σύμφωνα με τους κανόνες που μου έχουν επιβληθεί, σύμφωνα με αυτά που επιτάσσουν οι σημερινές συνθήκες διαβίωσης.

Συνεχίζω να κλείνω τα αφτιά μου και να καταστρώνω σχέδια. Να χτίζω καράβια που θα με πάρουν μακριά, στον καθαρό αέρα και θα με φέρουν κοντά στον εαυτό μου. 

Σςςς δεν θα σου πω τίποτα. Μόνο όταν θα ναι πια οριστικό. Τότε θα το μάθεις. Θα σου πω μόνο ότι το θέλω πολύ, το ονειρεύομαι, το κάνω πραγματικότητα μέσα στο μυαλό μου. Το θέλω για μένα και το θέλω μόνη μου. 

Ανορθόδοξη επιλογή; Βεβιασμένη; Αυθόρμητη;

Δε με νοιάζει και πολύ... 

Ας έρθει εκείνη η στιγμή και η αυτογνωσία θα ακολουθήσει.

Η πτώση

Σήμερα κοίταξα γύρω μου. Από το πρωί μέχρι το βράδυ παρατηρούσα, αφουγκραζόμουν, άκουγα.. Σε κοίταξα στα μάτια, στα χείλη, στα χέρια. Τόσες πολλές οι γραμμές του προσώπου σου. Και τα δυο σου χείλη να σχηματίζουν μια θλιμμένη, μόνιμη καμπύλη. Γιατί;

Πήγα εκεί που όλοι θα έπρεπε να είναι ξέγνοιαστοι και χαρούμενοι και άκουσα θλιβερά γεγονότα. Σαν ένα πέπλο ατυχίας να έχει περιστοιχίσει όλο τον κόσμο. Αυτό νιώθω. Γεγονότα με ή χωρίς εξήγηση. Γεγονότα χρώματος κίτρινου- του μίσους, της αρρώστειας, της ανημποριάς, της στιφότητας. Γιατί;

Βράδιασε ξαφνικά και αγριεύτηκα. Κοίταξα προσεκτικά δεξιά - αριστερά. Δύο φορές για να είμαστε σίγουροι. Ποτέ δεν ξέρεις. Κάποτε τραγουδούσα μόνη μου στα σκοτάδια. Γιατί;

Νιώθω να οδευούμε προς ένα ολέθριο τέλμα. Έγινα απαισιόδοξη ή τα γεγονότα όντως κατευθύνουν προς τα εκεί; Γιατί να πρέπει να μιλάμε για οριακές συνθήκες επιβίωσης, για κρίση, για πτώση;

Θα μπορούσα να θυσιαστώ. Να κάψω τα καράβια μου και να μείνω εδώ. Ναι. Αναμφίβολα ανήκω εδώ. Αυτό είμαι και αυτό είναι ό,τι αγαπώ. Αλλά πλέον ό,τι αγαπώ έχει πάρει το χρώμα του θανάτου και δεν υπάρχει αναγέννηση. Φοβάμαι.

Φοβάμαι να δω με τα μάτια ορθάνοικτα και προτιμώ να τα κρατώ σε κατάσταση ύπνου. Φοβάμαι να ξυπνήσω και προτιμώ να ακούω τις βόμβες γύρω μου και να παριστάνω πως είναι χρωματιστά μπαλόνια που σκάνε στο ονειρό μου. Φοβάμαι να θυμηθώ και ξαφνικά να είμαι μεγάλη, προτιμώ να ξεχνώ χαμογελαστά - κι ας είναι.

Είμαι εγώ που πέφτω ή είναι τα πράγματα γύρω μου; Δεν είναι τόσο εύκολο να το διαχωρίσω.

Συμβαίνει κάποιες φορές οι πιλότοι μετά από αρκετό χρόνο πτήσης δια μέσου των συννέφων, να μην μπορούν να διακρίνουν που βρίσκεται η στεριά και που η θάλασσα. Το φαινόμενο αυτό καταλήγει στην πτώση του αεροπλάνου στο βυθό. Vertigo.

 

 

 

σαν-αερικό

Σαν τη σβούρα

Χαμογελάει, σηκώνεται από την καρέκλα, δυναμώνει την μουσική, πάει στο κέντρο του δωματίου, ανοίγει διάπλατα τα δυο της χέρια και αρχίζει να κάνει κύκλους γύρω από τον άξονα του εαυτού της. Τραγουδάει δυνατά, γελάει φωναχτά και οι στροφές γίνονται όλο και πιο γρήγορες. Κάπως έτσι μοιάζει η ευτυχία ε;
Δεν σκέφτεται τίποτα παρά μόνο προσπαθεί να συγκρατήσει το σώμα της σταθερό για να μην παραπατήσει και ακούει μόνο τον ήχο της μουσικής. Ξαφνικά οι έγνοιες, οι κραυγές απελπισίας, τα άσχημα νέα, οι υποχρεώσεις, οι δυσκολίες και οι απαισιοδοξίες έφυγαν. Εξαφανίστηκαν δια παντός τόπου και χρόνου.
Γυρίζει. Η μουσική συνεχίζει να παίζει δυνατά. αργός ή γρήγορος ρυθμός δεν την νοιάζει. Όπως και να χει είναι χαρούμενος. Και τώρα λίγο πιο γρήγορα. Χωρίς ανάσα.
Γιατί; Γιατί ανασηκώθηκε από την καρέκλα της στα καλά του καθουμένου για να αρχίσει να στροβιλίζεται σαν τη σβούρα; Γιατί να δυναμώσει τόσο τη μουσική και να παριστάνει τον Δερβίση (χωρίς κλαρωτή φουστίτσα); Τι την ώθησε σε αυτή την κατά τα άλλα... παράλογη κίνηση;
Τίποτα και όλα. Η χαρά, η ευτυχία, η ικανοποίηση στην πλήρη παρουσία και απουσία τους ήταν εκεί, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που τα ροδάκια της καρέκλας μετακινήθηκαν σαν μαγικά προς τα πίσω.      -Είναι όλα τόσο όμορφα! - Ποια; - Μα όλα; - Η ζέστη; -Ναι, και η ζέστη. -Και τι άλλο; -Μα όλα!Δεν βλέπεις;Είναι μαγικά,είναι για λίγο, είναι για μένα και για σένα. (Άντε να βγάλεις άκρη σκέφτεσαι- άστη να στροβιλίζεται)
Ο χρόνος σαν να έχει σταματήσει, μέσα είναι όλα κάπως παραμυθένια αλλά οι οργανικοί παράγοντες την κάνουν να πέσει στο πάτωμα με κλειστά τα μάτια. Η μουσική συνεχίζει να παίζει ακάθεκτη.
Αφήνει το delirium να σβήσει, ήρεμα και κυκλικά.Ανοίγει τα μάτια της. Όλα είναι στη θέση τους.
Συνέρχεται, ακουμπά τα δυο της χέρια στο πάτωμα και δίνει ώθηση στα πόδια της να σταθούν όρθια. Σαν το μωρό που προσπαθεί να περπατήσει για πρώτη φορά. Έτσι αγνά και εξαγνυσμένα στέκεται στα δυο της πόδια. Χαμηλώνει την ένταση της μουσικής και του κορμιού της. Κάθεται ξανά στην καρέκλα και χαμογελά γλυκά.
Ήταν η ευτυχία ε; 
Σίγουρα ήταν...