Ο άτλαντας του Μεγάλου Χαν περιλαμβάνει επίσης τους χάρτες των χωρών της Επαγγελίας τις οποίες έχουμε επισκεφθεί με τη σκέψη αλλά κανείς ακόμα δεν ανακάλυψε ή ίδρυσε: τη Νέα Ατλαντίδα, την Ουτοπία, την Πόλη του Ήλιου, την Ωκεάνα, την Ταμοέ, την Αρμονία, τη Νιου - Λανάρκ, την Ικαρία.
Ο Κουμπλάι ρώτησε τον Μάρκο : " Εσύ που κατοπτεύεις γύρω σου βλέπεις τα σημάδια, θα ξέρεις να μου πεις σε ποιο μέλλον μας σπρώχνουν οι ούριοι άνεμοι".
"Για τα λιμάνια αυτά δεν θα ήξερα να χαράξω τη ρότα πάνω στο χάρτη ούτε να ορίσω μία ημερομηνία προσέγγισής τους. Είναι φορές που μου είναι αρκετή μια αποσπασματική άποψη στη μέση ενός ασυνάρτητου τοπίου, κάποια φώτα που ξεχωρίζουν μέσα στην ομίχλη, ο διάλογος δύο περαστικών που συναντιούνται στο πήγαινε- έλα του δρόμου, για να σκεφτώ ότι ξεκινώντας από αυτά τα στοιχεία θα φτιάξω κομμάτι κομμάτι την τέλεια πόλη, μια πόλη φτιαγμένη από θραύσματα ανακατεμένα με όλα τ' άλλα, από στιγμές χωρισμένες από διαλείμματα, από σινιάλα που κάποιος στέλνει χωρίς να ξέρει ποιος θα τα συλλέξει. Όταν σου λέω ότι η πόλη στην οποία τείνει να καταλήξει το ταξίδι μου είναι ασυνεχής στο χώρο και στο χρόνο, ότι άλλοτε είναι πιο αραιή και άλλοτε πιο πυκνή, εσύ δεν πρέπει να πιστέψεις ότι μπορεί κανείς να σταματήσει να την αναζητεί. ίσως ενώ εμείς μιλάμε να αναδύεται μέσα στα σύνορα της αυτοκρατορίας σου, μπορείς να την εντοπίσεις αλλά μόνο με τον τρόπο που σου είπα".
Ήδη ο Μεγάλος Χαν ξεφύλλιζε στον άτλαντά του τους χάρτες των πόλεων που εμφανίζονται απειλητικές στους εφιάλτες και στις βλαστημίες του : η Ενώχ, η Βαβυλώνα, η Γιαχού, η Μπουτουά, η Μπρέιβ Νιου Γουόρντ.
Λέει :" 'Ολα είναι μάταια, αν το τελευταίο αραξοβόλι δεν μπορεί παρά να είναι η πόλη της κόλασης, και αν είναι εκεί, στα βάθη της, σε μια όλο και πιο στενή σπείρα, που το ρεύμα της μας ρουφάει".
Και ο Πόλο : " Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που αφορά το μέλλον, αν υπάρχει μια κόλαση, είναι αυτή που υπάρχει ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε καθημερινά, που διαμορφώνουμε με τη συμβίωσή μας. Δύο τρόποι υπάρχουν για να μην υποφέρουμε. Ο πρώτος είναι για πολλούς εύκολος : να αποδεχθούν την κόλαση και να γίνουν τμήμα της μέχρι να καταλήξουν να μην την βλέπουν πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή προσοχή και διάθεση για μάθηση: να προσπαθήσουμε και να μάθουμε να αναγνωρίζουμε ποιος και τι, μέσα στην κόλαση, δεν είναι κόλαση, και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο".
Ιταλό Καλβίνο
Ο Κουμπλάι ρώτησε τον Μάρκο : " Εσύ που κατοπτεύεις γύρω σου βλέπεις τα σημάδια, θα ξέρεις να μου πεις σε ποιο μέλλον μας σπρώχνουν οι ούριοι άνεμοι".
"Για τα λιμάνια αυτά δεν θα ήξερα να χαράξω τη ρότα πάνω στο χάρτη ούτε να ορίσω μία ημερομηνία προσέγγισής τους. Είναι φορές που μου είναι αρκετή μια αποσπασματική άποψη στη μέση ενός ασυνάρτητου τοπίου, κάποια φώτα που ξεχωρίζουν μέσα στην ομίχλη, ο διάλογος δύο περαστικών που συναντιούνται στο πήγαινε- έλα του δρόμου, για να σκεφτώ ότι ξεκινώντας από αυτά τα στοιχεία θα φτιάξω κομμάτι κομμάτι την τέλεια πόλη, μια πόλη φτιαγμένη από θραύσματα ανακατεμένα με όλα τ' άλλα, από στιγμές χωρισμένες από διαλείμματα, από σινιάλα που κάποιος στέλνει χωρίς να ξέρει ποιος θα τα συλλέξει. Όταν σου λέω ότι η πόλη στην οποία τείνει να καταλήξει το ταξίδι μου είναι ασυνεχής στο χώρο και στο χρόνο, ότι άλλοτε είναι πιο αραιή και άλλοτε πιο πυκνή, εσύ δεν πρέπει να πιστέψεις ότι μπορεί κανείς να σταματήσει να την αναζητεί. ίσως ενώ εμείς μιλάμε να αναδύεται μέσα στα σύνορα της αυτοκρατορίας σου, μπορείς να την εντοπίσεις αλλά μόνο με τον τρόπο που σου είπα".
Ήδη ο Μεγάλος Χαν ξεφύλλιζε στον άτλαντά του τους χάρτες των πόλεων που εμφανίζονται απειλητικές στους εφιάλτες και στις βλαστημίες του : η Ενώχ, η Βαβυλώνα, η Γιαχού, η Μπουτουά, η Μπρέιβ Νιου Γουόρντ.
Λέει :" 'Ολα είναι μάταια, αν το τελευταίο αραξοβόλι δεν μπορεί παρά να είναι η πόλη της κόλασης, και αν είναι εκεί, στα βάθη της, σε μια όλο και πιο στενή σπείρα, που το ρεύμα της μας ρουφάει".
Και ο Πόλο : " Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που αφορά το μέλλον, αν υπάρχει μια κόλαση, είναι αυτή που υπάρχει ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε καθημερινά, που διαμορφώνουμε με τη συμβίωσή μας. Δύο τρόποι υπάρχουν για να μην υποφέρουμε. Ο πρώτος είναι για πολλούς εύκολος : να αποδεχθούν την κόλαση και να γίνουν τμήμα της μέχρι να καταλήξουν να μην την βλέπουν πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή προσοχή και διάθεση για μάθηση: να προσπαθήσουμε και να μάθουμε να αναγνωρίζουμε ποιος και τι, μέσα στην κόλαση, δεν είναι κόλαση, και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου