The world formula

Κάποτε ο αγαπημένος μου καθηγητής φυσικής μου είχε πει πως όλοι οι μεγαλοεπιστήμονες ψάχνουν να βρουν μία και μοναδική εξίσωση η οποία θα περιέχει όλους τους νόμους της φυσικής και θα μπορεί να ενταχθεί και να λύσει κάθε πρόβλημα.
Είτε είχες να μελετήσεις μία ταλάντωση, ή την κίνηση ενός τροχού ή ακόμα και την επιτάχυνση που αποκτά μία πεταλούδα καθώς πετά, δεν είχες παρά να βάλεις τα δεδομένα σ'αυτή την εξίσωση και να δεις το αποτέλεσμα. Μία μαγική εξίσωση!! Μία εξίσωση, ένας τύπος που θα αποδείκνυε ότι τα πάντα στη ζωή είναι αλληλένδετα και κάθε αποτέλεσμα είναι συνδυασμός διαδοχικών ενεργειών. Τίποτα δεν μένει στην τύχη! Τίποτα δεν μπορεί να ξεφύγει από τη μαγική εξίσωση!
Αν και σχετικά μικρή , η έκπληξή μου και η πίστη μου στον μαγικό αυτό τύπο δεν άφησε περιθώρια αμφισβήτησης... 'Έτσι άρχισα να φτιάχνω τις δικές μου εξισώσεις. Να περνάω κάθε ενέργειά μου μέσα από μία επεξεργασία ως εισροή περιμένοντας την εκροή, κάθε φορά με μαθηματική ακρίβεια. Κοιτώντας τον κόσμο γύρω ανακάλυψα πως δεν ήμουν η μόνη πιστή στο πρότυπο αυτό. Είναι η τρέλα των μαθηματικών, των οικονομολόγων, των επιχειρήσεων? Δεν ξέρω... Αλλά για καθετί επιθυμείται να βρεθεί η πρότυπη μορφή του. Ένα διάγραμμα σε άξονες χ και ψ που να λύνει όλα τα μυστήρια της ζωής μας και να φέρνει επιτυχίες.
Καζίνο, χρηματιστήριο, ρουλέτα, συμπεριφορά καταναλωτικής κοινωνίας, σεξ. Όλα περνούν από αυτό το διάγραμμα προκειμένου να αποφανθεί η ανθρωπότητα πως θα γίνει πιο επιτυχημένη.

Mathematics is the language of nature. Everything around us can be represented by numbers. If one graphs the system of any numbers, patterns emerge, therefore there are patterns everywhere in nature. 

 Η ζωή όμως είναι ένα μείγμα παραγόντων, ουσιών και αισθημάτων που δεν υποτάσσονται σε καμία μαθηματική εξίσωση και σε κανένα μαγικό διάγραμμα. Η ζωή είναι μία πολύχρωμη κραυγή που ξεχύνεται τόσο γρήγορα που τελικά η ουσία δεν είναι αν θα κραυγάσεις δυνατότερα όχι αλλά αν θα καταφέρεις να δεις όλα τα χρώματα. Αυτή η προσπάθεια να υποτάξουμε τα πάντα σε κανόνες σιγουριάς και επιτυχίας καταντά όχι μόνο εμμονή αλλά και γελοιότητα. Τώρα είναι η ώρα για σκανταλιές, για σκέψεις πέρα από τους κανόνες, για έρωτες πέρα απ'τους τύπους, για ζωή χωρίς μαγικές εξισώσεις!!!

There will be no order, only chaos. 

σαν αερικό

H σπασμένη πολυθρόνα

Το ωραιότερο ταξίδι που 'χω κάνει

ήταν επάνω στη σπασμένη πολυθρόνα

που άφησαν πίσω όταν φύγαν οι τσιγγάνοι

σε μια αλάνα μες στη μέση του χειμώνα.

Έβλεπα έτσι από μπροστά μου να περνάνε

κάτι σπασμένοι ουρανοί με χελιδόνια.

Κάτι κλαδιά να εξαπλώνονται σαν χρόνια,

μέσ' στην ομίχλη το καραβάνι.

Το ωραιότερο τραγούδι που 'χω ακούσει

το είπε ένας καπετάνιος πριν πεθάνει:

"Το πιο ωραίο,το πιο ωραίο,

το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι..."

Έτσι ταξίδεψα μακριά στην Ισπανία

ένα απόγευμα που είχε λιακάδα.

Όλη η Μεσόγειος μια παραλία,

μία κυρία περπατάει στη Γρανάδα.

Τα μαλλιά της είναι άσπρα,

το μαντήλι είναι λευκό,

μα η ματιά της είναι μαύρη.

Από μικρό παιδί το γιο της είχε στείλει

στο μέρος που μουγκρίζουνε οι ταύροι.

Παραπατάει ο ταυρομάχος στην αρένα

αλλά κι ο ταύρος τώρα πια παραπατάει.

Μπρος στα ρουθούνια του λιβάδια ανθισμένα,

το πλήθος όρθιο χειροκροτάει.

Μες στην αρένα που μαζεύτηκαν τα πλήθη

να ξαναδούν απ' την αρχή το ίδιο τέλος

ένα κορίτσι ακονίζει με το νύχι

πίσω απ' την πλάτη μας του έρωτα το βέλος.

Ο ταυρομάχος παίρνει φόρα και χτυπάει

όλοι νομίζουν ότι ζουν σε παραμύθι.

Αυτή ακίνητη στα μάτια τον κοιτάει

τη χαιρετάει, θα τον πετύχει.

Το ομορφότερο κορίτσι της Γρανάδας

θα εξημερώσει αυτή τη νύχτα άλλο ένα κτήνος.

Ποιάς Ισπανίας ουρανός και ποιάς Ελλάδας;

Σε πολυθρόνα σαν κι αυτή τώρα ίσως κάθεται και 'κείνος.

Και βλέπει από μπροστά του να περνάει

το καραβάνι που ξεκίνησε και πάλι.

Αυτό το βέλος απ' την καρδιά του

ποτέ κανείς δε θα μπορέσει να το βγάλει.

Το ωραιότερο ταξίδι που 'χω κάνει

ήταν επάνω στη σπασμένη πολυθρόνα

που άφησαν πίσω όταν φύγαν οι τσιγγάνοι

σε μια αλάνα μες στη μέση,

μες στη μέση του χειμώνα. 

Aνάλυση και μοντελοποίηση διαδικασιών και συστημάτων

Παράξενα τα πράγματα.. Ίσως τελικά τα πιο απλά πράγματα να είναι τα πιο παράξενα και τούμπαλιν.

Και εκεί ακριβώς που ήσουν σίγουρος, είχες χτίσει τη φωλιά σου με ανθρώπους και ιδανικά και όνειρα ξαφνικά ανακαλύπτεις πως ίσως κάπου έκανες λάθος. Κάπου δεν έλαβες υπόψην μία μεταβλητή. Μία μεταβλητή άκρως σημαντική, την οποία όσο και να προσπαθείς να αγνοήσεις ποτέ δεν θα τα καταφέρεις.

Και το όνομα αυτής: ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η κυνική, ρουτινιασμένη, μουντή, γεμάτη διαδικασίες και βάσανα πραγματικότητα. Πραγματικότητα η γραφειοκρατική- η βρωμερή- η συννεφιασμένη- η αγχωμένη- η μποντιλιαρισμένη- η....

Και εκεί ακριβώς που έκανες όνειρα μόνο για καλοκαίρια , ξαφνικά ήρθαν και οι χειμώνες. Πως αλλιώς?...

Πάνω λοιπόν σε αυτή την πραγματικότητα καλούμαστε να χτίσουμε και να ευτυχήσουμε. Αυτή την πραγματικότητα καλούμαστε πρώτα απ'όλα να συνειδητοποιήσουμε και να την πιάσουμε από το 0, από μηδενική βάση. Ύψιστη αρχή της ανάλυσης.

Αποτελεί αναμφισβήτητα το πιο άχαρο στάδιο. Υπάρχουν στιγμές που κάθεσαι και αναρωτιέσαι " Καλά?.. Γιατί τα θέλω τόσο λιανά? Αφού είμαι έξυπνος και καταλαβαίνω.." Και εκεί είναι το σημείο που πέφτεις στην παγίδα του ίδιου σου του εαυτού, προσπερνάς τα βήματα και μετά από λίγο βρίσκεσαι χαμένος κάπου ανάμεσα σε καταστάσεις  και ανθρώπους.

Βήμα 2: Οι χρήστες ή αλλιώς άνθρωποι. Ποιους έχεις δίπλα σου? Πόσο σημαντικοί είναι για τη ζωή σου? Σε τι επίπεδο σε επηρεάζουν? Πρόκειται για έναν αναλογισμό των ανθρώπων που έχεις επιλέξει να εντάξεις στην καθημερινότητά σου. Πρόκειται για ανθρώπους οι οποίοι έχουν και από τους οποίους έχεις απαιτήσεις- προσδοκίες. Είναι αυτές οι φωνές που θα ακούς πάντα και παντού- σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Είναι αυτά τα πρόσωπα, που αν ήσουν έμπειρος καλλιτέχνις θα μπορούσες με ευκολία να ζωγραφίσεις. Είναι αυτά τα άτομα με τα οποία έχεις μοιραστεί σκέψεις και όνειρα και καλοκαίρια ολόκληρα ονειροπολώντας κάτω από τον καυτό ήλιο. Είναι οι αλήθειες σου και τα ιδανικά σου μετεφρασμένα σε ανθρώπινες οντότητες με ελαττώματα και προτερήματα. 

Βήμα 3: Οι διαδικασίες. Σταμάτα τα θέλω και άρχισε να πράττεις, Και θα δεις πως ίσως όλα αυτά τα μεγαλεπήβολα σχέδια ήταν τελικά κάπως φιλόδοξα. Όταν θες  να κάνεις κάτι δεν έχεις παρά να το κάνεις. Μην περιμένεις για καμία ευκαιρία, για καμία αλλαγή εξωτερικών παραγόντων. Μη νομίζεις ότι κάτι θα γίνει και θα αλλάξεις και τότε θα είσαι έτοιμος να αρχίσεις να πράττεις. Όχι. Αυτό ποτέ δεν θα συμβεί. Η καλύτερη στιγμή για την πραγματοποίηση ενός βραδινού ονείρου είναι το επόμενο πρωί. Αν τώρα το όνειρο είναι πρωινό δεν έχεις παρά να βγεις έξω από το σπίτι σου και να το κυνηγήσεις. Δεν υπάρχει πιο κατάλληλη στιγμή για να κυνηγήσεις ένα όνειρο από την ίδια τη  στιγμή της σύλληψής του. 

Και κάπως έτσι φτάνεις στο τελευταίο βήμα. Αυτό του ενιαίου συστήματος. Καθότι ο άνθρωπος αποτελεί ένα ενιαίο σύστημα με εισροές - τους ανθρώπους του, μία διαδικασία επεξεργασίας- τις πράξεις του και εκροές. Τα αποτελέσματα. Η ένωση. Η ισορροπία. Εδώ είναι που αρχίζεις να ενώνεις τους σημαντικούς σταθμούς της ζωής σου, δίνοντας στον καθένα ξεχωριστά το χώρο του και το χρόνο  του. Του αφιερώνεσαι μεμονωμένα. Η ζωή δεν είναι ακροβατικά. Δεν αξίζει να προσπαθείς να κρατάς 15 μπάλες στον αέρα και να πασχίζεις γι αυτό, μετανιώνοντας που έχεις τόσες πολλές και ελπίζοντας κάποια να αχρηστευθεί και εκ των πραγμάτων να γίνουν λιγότερες. Η ζωή θέλει φροντίδα, θέλει αγάπη, θέλει αφιέρωση. Θέλει να είσαι όχι ακροβάτης αλλά αναλυτής. Να παρατηρείς, να αφουγκράζεσαι, να αφαιρείς, να διατηρείς, να προσέχεις, να αφιερώνεις, να ενώνεις και να βελτιώνεις.

Αυτό είναι: Μία ανάλυση και μοντελοποίηση διαδικασιών και συστημάτων.

σαν αερικό

ταξίδι

Και τι άλλο μπορεί να είναι ή ζωή εκτός από ένα ταξίδι..?

Ένα ταξίδι προς το άπειρο, προς το άγνωστο, προς την ευτυχία, προς την ελευθερία, προς την επίτευξη των προσωπικών μας στόχων.

Κάθε φορά που συνειδητοποιούμε το ρόλο μας ως ταξιδευτή, πασχίζουμε να βρούμε ποια είναι η πηγή μας και ποιος ο προορισμός μας.  Θέλουμε να έχουμε μία καθάρια όψη της κατεύθυνσής μας ώστε να μπορούμε να την ελέγξουμε. 

Αρχικά ρίχνουμε μια ματιά στις ρίζες μας. Σε αυτό που μας δημιούργησε, που μας έπλασε, που μας διαμόρφωσε. Ίσως γιατί πιστεύουμε πως εκεί θα βρούμε τον τελικό μας σκοπό, ή ακόμα ίσως επειδή αναζητούμε ένα εξηλαστήριο θύμα των λαθών μας ή τέλος επειδή θέλουμε να ευγνωμονούμε κάποιον για τη μακαριότητα της μέχρι τώρα πορείας μας. 

Μετά την ανασκόπηση του παρελθόντος βρισκόμαστε μπροστά σε ένα καθρέφτη. Έναν καθρέφτη που θα μας δείξει την τωρινή μας κατάσταση. Ποιος είμαι- τι έχω- τι θέλω - τι είναι σημαντικό για μένα- τι μου αρέσει. Ερωτήσεις απλές στην διατύπωση , δύσκολες στην απάντηση. Άλλοι κάθονται μπροστά από τον καθρέφτη αυτό για μια ολόκληρη ζωή, δοκιμάζοντας διαφορετικές μάσκες και φορεσιές μέχρι να δουν τι τους ταιριάζει. Άλλοι πάλι στέκονται γυμνοί, εξετάζοντας κάθενα ξεχωριστό σημείο. Το ψηλαφίζουν, το αφουγκράζονται, το αισθάνονται. 

Και ύστερα αρχίζει η αναζήτηση του τελικού προορισμού. Μέσα από τη γνώση, τις εμπειρίες, τους ανθρώπους, τα συναισθήματα οδηγείσαι προς αυτόν σιγά σιγά χωρίς ποτέ να μπορέσεις να βάλεις μία ετικέτα προορισμού. Είναι ο δρόμος προς το "εγώ" μέσα από το "εμείς". Είναι ο δρόμος προς την εσωτερική ανακαλυψη μέσα από την εξωτερική ψηλάφιση.

Καλό ταξίδι!

Nan Goldin

L’œuvre de Nan Goldin :  photographie militante et sensible

Nan Goldin, née à Washington dans une famille d’intellectuels progressistes, quitte l’enseignement traditionnel lors de son adolescence après le traumatisme conséquent au suicide de sa sœur. Elle rejoint une école hippie fondé sur les principes de Summer Hill (la Satya school) et commence à se pencher véritablement sur la photographie. Elle rencontre David Amstrong, photographe  formé à  la School of the Museum of Fine Art de Boston et  dès le début des années 70 la communauté drag queen, notamment au seul bar de Boston où elles peuvent se retrouver, The Other Side. A cette époque, les drag queen étaient totalement exclues et rejetées par la société. Nan Goldin les prend pour sujet et leur consacre de nombreuses photographies. Spontanément, cet acte l’engage dans une voie militante. Elle explique avoir été fortement marquée par la vision de Blow up d’Antonioni (1967), film qui traite du pouvoir ambivalent du photographe sur le monde. Et de s’être sentie déterminée à poursuivre dans cet art après la découverte du film.

   

Dès ces premières années, Nan Goldin a le désir de photographier la vie telle qu’elle est, sans tabou. Qu’il s’agisse de sexe, de drogue, ou plus tard des ravages du sida sur ses amis proches, Nan Goldin témoigne en prenant des photographies. Elle veut garder mémoire, mémoire de ce qui va disparaître, mémoire de ces instants de vie. Elle l’explique en interview : « La photographie m’a sauvé la vie. Chaque fois que j’ai subi un événement traumatisant, effrayant, j’ai réussi à survivre en prenant des photos (…) [Mon travail] tourne autour du fait de garder une trace des vies que j’ai perdues, pour qu’elles ne puissent pas être complètement effacées par la mémoire. Mon travail repose essentiellement sur la mémoire. C’est vraiment  important pour moi de photographier chaque personne dont j’ai été proche dans la vie. Certains sont morts, comme Cookie, qui était très importante pour moi,  mais il existe toujours cette série de photos que j’ai prise, qui montre la complexité de ce qu’elle était. Parce que mes photos ne sont pas pour parler de statistiques, ou là pour montrer des gens en train de mourir. Mais pour donner à voir des destins individuels. En ce qui concerne New York, la plupart des âmes les plus créatives et libres de la ville sont mortes. New York n’est plus New York désormais [ses propos datent de 2003]. Je l’ai perdue et elle me manque. Ils sont morts à cause du Sida. »

... Ξορκίζοντας τη ζωή και τα άσχημά της...

μήπως αυτός είναι ο τρόπος?

αερικό

Ένα ποστ όλο ερωτήσεις

Τελικά πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι μεταξύ τους? Ή μάλλον πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι με βάση τα κριτήρια που εμείς θεωρούμε ότι μας διαφοροποιούν? 

Τι διαμορφώνει τον χαρακτήρα σου, τη διάθεσή σου για ζωή, την έξαψη της φαντασίας σου, τα όνειρά σου? Η οικογένεια, οι φίλοι, οι πολιτικές πεποιθήσεις σου, οι σπουδές σου και τέλος οι επιλογές σου, οι οποίες έχουν άμεση σύνδεση με όλα τα προηγούμενα.

Και αν είμαστε εντελώς διαφορετικοί σε όλα τα παραπάνω αλλά εγώ μπορώ να δω σε σένα να αντικατοπτρίζεται αληθινή φιλία ή ενθουσιώδης έρωτας ή πραγματική αγάπη? Και αν εγώ νιώθω πως πλάι σου μπορώ να σταθώ, όπως θα μπορούσα στον καλύτερό μου φίλο ή στο αγόρι μου ?

Προδίδω κάτι άραγε? Προδίδω τον εαυτό μου? Τις πεποιθήσεις μου? Μπερδεύω τους δρόμους της ζωής μου? Αλλάζω κατεύθυνση? Μπερδεύομαι...

Δηλαδή τώρα εγώ έχω πάρει μία συγκεκριμένη κατεύθυνση στη ζωή μου και δεν μου "επιτρέπεται" να ξεστρατίσω..? Μου ακούγεται αρκετά ανελεύθερο άρα πάλι πάει κόντρα στις πεποιθήσεις μου.

Βρες ποιος είσαι, τι θες, τι ζητάς άλλα άνοιξε ένα μικρό παραθυράκι για αυτά που δεν περίμενες να σου συμβούν ποτέ... Γιατί αργά ή γρήγορα θα σου συμβούν.

c'est la vie!!

Αλλάζεις καθημερινότητα- σπίτι- φίλους- περιβάλλον.
Κινείσαι σε διαφορετικό έδαφος, αφουγκράζεσαι άλλους ήχους, βλέπεις άλλα χρώματα.
Όμως μέσα σου τα πάντα παραμένουν ίδια.. ή μάλλον γίνονται λίγο πιο στέρεα.

Αντιλαμβάνεσαι τι είναι αυτό που σου λείπει και τι έχεις ήδη. Η βάση σου, οι σημαντικοί άνθρωποι της ζωής σου, εγκαθιδρύεται ακόμα βαθύτερα μέσα σου.. Και οι υπερεκτιμημένες επαφές που τόσο πολλή ενέργεια, συναισθήματα και φαιά ουσία ξόδεψες , αρχίζουν πια να γίνονται χρώματα αχνά. Σαν να τα σκεπάζει ένα πέπλο υγρασίας και ένα μαύρο σύννεφο από πάνω τους να τους στερεί τον ήλιο, τις αποχρώσεις, τις σκιές.

Ακριβώς όπως ο καιρός στη Νantes! 



Μα ακόμα και αν οι όψεις των κτιρίων γίνονται μουντές - λυπητερές, πάντα θα μπορείς να κάνεις μία βόλτα στο ποτάμι, ή στο πολυσύχναστο Bouffay. Πάντα θα μπορείς  να ξαπλώνεις στο χορτάρι ή να πηγαίνεις στην "παραλία". Πάντα θα βρίσκεις τα δικά σου χρώματα, τους δικούς σου ανθρώπους, τα δικά σου τοπία.
Τα τοπία αυτά που σου εξάπτουν τη φαντασία, που γαληνεύουν το μάτι σου και που σε ωθούν να βγάλεις τη φωτογραφική μηχανή από τη θήκη για να αιχμαλωτίσεις αυτή τη στιγμή που ζωντανεύει μπροστά σου.
 


Τελικά δεν είναι η καθημερινότητα που σε κάνει ευτυχή ή δυστυχή. Είναι ο τρόπος που μαθαίνεις να αντιμετωπίζεις τα χαρούμενα και τα λυπηρά γεγονότα της ζωής. 
Είναι ο τρόπος που διαλέγεις να κινείσαι, είναι η θέση που επιλέγεις να έχεις μέσα στο κοινωνικό σύνολο, μα κυρίως είναι οι άνθρωποι που επιλέγεις να σε συνοδεύουν σε κάθε κίνηση.

Ευχαριστώ για όλα!!

αερικό