Έχουμε μάθει να σχηματίζουμε πλαίσια στη ζωή μας.. ανεξαιρέτα και ασταμάτητα. Από τα πιο ακραία στα πιο ήπια. Ακόμα και αυτός που υποστηρίζει πως έχει την πιο ελεύθερη σκέψη , έχει και αυτός αυτόματα δημιουργήσει ένα πλαίσιο. Το πλαίσιο των καλών σπουδών :πολύ διάβασμα, αύξηση της ανταγωνιστικότητας, απομείωση της σημασίας κάποιων άλλων πραγμάτων, τα χαμένα καλοκαίρια λόγω εξεταστικών.. Το πλαίσιο της οικογένειας : θα βρω ένα "ήσυχο" σύντροφο να περάσουμε μαζί τη ζωή μας, να κάνουμε μία οικογένεια, να πηγαίνουμε κάθε Πάσχα-καλοκαίρι και Χριστούγεννα διακοπές στο χωριό, να περάσουμε μαζί τα γερατιά μας και να πεθάνουμε ήσυχα.. Το πλαίσιο του καλλιτέχνη: διαβάζω πολλά βιβλία, ξεποδαριάζομαι στα μουσεία και ας μη το πολυγουστάρω, συναναστρέφομαι με τύπους καλλιτεχνικούς και ας μου φαίνονται οι μισοί σνομπ και άδειοι και σαφώς ντύνομαι όπως προστάζουν τα πρότυπα.. Το πλαίσιο της ελευθερίας(και το πιο διφορούμενο βεβαίως): δεν υποτάσσομαι σε κανένα πλαίσιο, συναναστρέφομαι μόνο ανθρώπους με ανοιχτό τρόπο σκέψης και δράσης, δεν θέλω μονιμότητα, δεν θέλω σφιχτές σχέσεις, δεν θέλω κλουβιά, δεν θέλω..
Κάπως έτσι λοιπόν, δημιουργείς πλαίσια, βάζεις μέσα εικόνες, στοιχεία, ανθρώπους και ζεις με αυτά. Μεταξύ των πλαισίων το χάος... Το χάος?
Όταν πας να κάνεις κάτι εκτός των πλαισίων που έχεις θέσει , κάτι πηγαίνει στραβά. Δεν έχεις τη σωστή ανατροφοδότηση από τον εαυτό σου. Διερωτάσαι : Τώρα, εγώ που έκανα αυτό πέραν των καθορισμένων μου στόχων, γιατί το έκανα? Έχει νόημα? Είμαι χαρούμενος που το έκανα?
Και εδώ βρίσκεσαι μπρος σε μία εκπληκτική ανακάλυψη : 'Αραγε η ευτυχία μας συνδέεται άρρηκτα με την ύπαρξη νοήματος στις πράξεις μας?( Αν και τείνω να πιστεύω πως η ευτυχία είναι ένα καθάρα γενετικά καθορισμένο στοιχείο). Γιατί αν ναι, τότε λειτουργούμε πάντα με πλαίσια, καθώς αυτά μόνο μας δίνουν μια πορεία προς ένα συγκεκριμένο στόχο. Αυτά μόνο μας δίνουν το αίσθημα του κατορθώματος. Αν όχι, σε τι έγκειται η ευτυχία μας? πφφφ.. μπερδεύτηκα!
Πάμε ξανά..
Λειτουργώντας έξω από τα πλαίσια νιώθεις μία ανασφάλεια, μία αβεβαιότητα, ένα ερωτηματικό διογκώνεται μέσα σου. Ίσως τα παρατήσεις σύντομα, ίσως να θες να τεστάρεις τον εαυτό σου εκεί έξω...
Σε κάθε περίπτωση για ένα είμαι σίγουρη : όσα πλαίσια και να δημιουργούμε πάντα τα συναισθήματα και η φαντασία μας θα είναι αυτά που θα μας υπενθυμίζουν πόσο χαζοί ήμαστε που νομίζουμε πως μπορούμε όλα να τα βάλουμε σε μία τάξη και να τα οργανώσουμε σε κουτιά. Θυμήσου το τελευταίο γεγονός που σε συγκλόνισε και απλά σύγκρινε το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτούργησες (κάπου εκεί θα βρεις τον εαυτό σου να προσπαθεί να ψάχνει για ταυτότητα) και τα συναισθήματα που γεννήθηκαν. Τότε ίσως καταλάβεις πόσο μικρός είσαι.
Πόσο εκτός πλαισίων πρέπει όλοι μας, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, να βγούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου