Το μπαλκόνι

Μία ακόμη μέρα άγχους και τρεξίματος. Να τα προλάβω όλα πρέπει. Να είναι έτοιμες, οι εργασίες, οι παρουσιάσεις, οι εξετάσεις, οι υποχρεώσεις. Όλα έτοιμα και στην εντέλεια. Μέχρι που ξέχασα τον εαυτό μου. Ξέχασα πως κάποτε (όχι και τόσο παλιά) μια βόλτα παρέα με την φωτογραφική μου μηχανή, ένας υπνάκος στο λόφο του Φιλοπάππου, ένα παγωτό μηχανής στα βραχάκια της Ακρόπολης ήταν η λύση σε κάθε άγχος, στενοχώρια, πρόβλημα. Τώρα λέω, είμαι κουρασμένη. Τώρα δεν έχω χρόνο. Τώρα πρέπει να κοιμηθώ για να ξυπνήσω αύριο νωρίς νωρίς να πιάσω τα χαρτιά μου και να χωθώ στην οθόνη του υπολογιστή ξανά.

Έλα..Μην μου πεις ότι δεν το έχεις πάθει ποτέ σου. Μην μου πεις ότι κάπου μες στην βαβούρα της καθημερινότητας ξέχασες να είσαι ο εαυτός σου και χάθηκες μέσα στην κίνηση και την πολυκοσμία. Μην μου πεις ότι δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή που αμφέβαλες για το ποιος είσαι και τι κάνεις στον κόσμο τούτο. Μην μου πεις ότι απλά δεν παρακαλούσες να έρθει εκείνη η στιγμή που όλα θα ήταν όπως πριν και η καθημερινότητά σου θα ξαναρχόταν πίσω σε σένα , ανέπαφη και απαράλλαχτη.

Φοβήθηκα πως μεγάλωσα και ξέχασα και σοβάρεψα. 

Το μπαλκόνι λοιπόν ήρθε να με γυρίσει πίσω. Να μου δείξει πως όσο και αν χωθώ μέσα στην οθόνη αυτού του καταραμένου σκευάσματος που έχει αντικαταστήσει τη ζωή μας σε κάθε πολύχρωμη έκφανσή της, δεν έχω χαθεί. Αυτό το ήρεμο βράδυ, με τους φίλους, τις μπύρες, τα καλοκαιρινά σχέδια, τις αστείες ιστορίες, τα γέλια, τα κεριά σήμανε πως είμαστε όλοι ακόμα εδώ, σήμανε την έναρξη του καλοκαιριού.

Αν χαθείς λοιπόν μέσα στο χάος, ψάξε το μπαλκόνι σου και θα δεις την αντανάκλασή σου να σου χαμογελά, κάπου εκεί .. Στο βάθος!

society, have mercy on me
I hope you're not angry if I disagree
society, crazy and deep
I hope you're not lonely without me

σαν-αερικό