Να χαμε τρεις δραχμές και τρεις ο διπλανός

Η κρίση μας ξεζούμισε, μας πονά καθημερινά, μας έσπρωξε σε ακραίες ενέργειες, σε αυτοκτονίες και απελπισίες. Περάσαμε πολλά και περνάμε, αντιδράσαμε, ψηφίσαμε και πάλι τα ίδια αποφασίσουμε. Θα μου πεις: και τι να κάναμε; αυτοί είναι οι φίλοι της Ευρώπης, αυτούς ψηφίσαμε. Αυτοί θα την διαχειριστούν καλά την κατάσταση. 
Ξέρεις κάτι; Είμαι μόλις 20 χρονών και ποτέ μου δεν ένιωσα κάποιον να διαχειρίζεται την κατάσταση. Ποτέ μου δεν ένιωσα σίγουρη για τη χώρα μου και το μέλλον της. Και το δικό μου μέλλον;
Χα. Εδώ σας γελάσανε κύριοι. Όσο παίξατε με το περιβάλλον μου, με το πλαίσιο μου, παίξατε. Τώρα θα το αναλάβω εγώ. Θα κοιτάξω να ευχαριστιέμαι με τα λιγότερα. Δεν θέλω ούτε κότερα , ούτε σπίτια. Θέλω τους φίλους μου, τα χαμόγελά τους, μία ζεστή αγκαλιά, ένα εισιτήριο για ένα όμορφο νησί, ένα καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα και λίγο ουζάκι..
Δεν είμαι ματαιόδοξη. Δεν θα ζήσω για πολύ. Δεν μπορώ να βρω πουθενά αλλού την ευτυχία και την ικανοποίηση παρά μόνο στη γαλήνη της καθημερινής ζωής, για την οποία θα παλέψω και ακόμα και αν την αφήσω για μια στιγμή θα την ξαναπιάσω. Εγώ σύνορα δεν γνωρίζω, μόνο φίλους Αυτοί είναι τα σύνορα μου. 
Και όσο έχω ένα σουγιά, ένα διπλό καρβέλι και λίγο μέλι, θα γλυκαίνει σίγουρα η καρδιά...

σαν-αερικό