Το αερόστατο

Ταξίδεψα. Είδα και μάλλον κατάλαβα.

Τίποτα δεν μπορεί να σε πάρει μακριά από τις σκέψεις σου. Και αν περιμένεις αυτό το κάτι που θα ρθει και θα σου αλλάξει τη ζωή τότε είσαι πολύ γελασμένος. Διαφορετικές εικόνες, ερμηνεύονται με τον ίδιο τρόπο και σημαίνουν τα ίδια πράγματα για τον καθένα ξεχωριστά.

Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να ελπίζει σε εκείνη τη μέρα της επόμενης βδομάδας, του επόμενου μήνα ή χρόνου και να την αναμένει σαν εξαγνισμό. Εκείνη η μέρα αργά ή γρήγορα ήρθε για μένα. Ο τρόπος που σκεφτόμουν μέχρι τότε δεν άλλαξε. Αν κάτι με πείραζε, θα συνέχιζε να με πειράζει. Αν κάτι με κούραζε, πάλι κουρασμένη θα ήμουν. Αν κάτι μου δημιουργούσε βάρος, η μέρα εκείνη ποτέ δε σήμανε την απελευθέρωση για μένα. Όσο και να την περίμενα.

Κατάλαβα λοιπόν πως σημασία έχει η ερμηνεία που δίνουμε εμείς στα πράγματα. Κατάλαβα πως δεν πρέπει να ελπίζεις σε καμία μέρα του μέλλοντος παρά μόνο να πασχίζεις να "φτιάξεις" αυτό που ζεις τώρα. Αυτή τη μικρή στιγμή να την κάνεις μοναδική, ανεξίτηλη στο χρόνο, βασιλιά και κυρίαρχο του εαυτού της και όχι δούλο του μέλλοντος. Όχι δούλο του μέλλοντος...

Η αντίληψη αυτή δεν έχει κανένα οπορτουνιστικό στοιχείο ούτε και υποστηρίζει τις "ευκαιριακές επιλογές" και τις βολεμένες σχέσεις. Αντίθετα. 

Χτίσε την κάθε σου στιγμή. Δες την από ψηλά και σκέψου αν θες να συμπεριφερθείς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Να πιάσεις αυτή ή την άλλη ευκαιρία. Να απορρίψεις αυτό και να δεχτείς το άλλο. Να χαμογελάσεις αντί να φωνάξεις και να εκνευριστείς. Να κλείσεις τα μάτια και να ονειρευτείς αντί να πέσεις σε λήθαργο. Να πεις "σ'αγαπώ" αντί να περιμένεις να το ακούσεις. Να ζωγραφίσεις μία χρωματιστή ζωγραφιά αντί να βουλιάξεις στον καναπέ. Να τραγουδήσεις δυνατά αντί να δυσανασχετήσεις από την πολύβουη πόλη. Να γεμίσεις με αγάπη και να την εκφράσεις.

Δες τα όλα από ψηλά. Μπες σε αυτό το αερόστατο που θα σε πάρει μακριά από αυτή την αντίληψη της "αποταμίευσης" που έχει επικρατήσει. Ανέβα πάνω και "ξόδεψε". Ξόδεψε χαμόγελα, αγάπη, αγκαλιές,τραγούδια, χορούς, όμορφες λέξεις.

Το σχέδιο

Ετοιμάζω κάτι. Το μαγειρεύω... Δεν το γνωρίζουν ούτε οι τοίχοι του σπιτιού μου. 

Πολλές φορές τα βράδια καρδιοχτυπώ. Δεν κοιμάμαι παρά ελάχιστα και το πρωί πάλι καταπιάνομαι με αυτό. Θέλω να το σχεδιάσω, να το ολοκληρώσω, να το πετύχω.

Δεν αποτελεί μόνο στόχο. Αποτελεί σανίδα σωτηρίας και επιβίωσης. Επιβίωση από την σημερινή κοινωνία που μας βάζει να μετράμε τα ευρώ σαν να ταν κουκιά. Σωτηρία από τη μιζέρια της καθημερινότητας. Επιβίωση της ελευθερίας μου και της αβίαστα παραγόμενης σκέψης μου. Δεν θέλω πια να καθοδηγώ τη σκέψη μου σύμφωνα με τους κανόνες που μου έχουν επιβληθεί, σύμφωνα με αυτά που επιτάσσουν οι σημερινές συνθήκες διαβίωσης.

Συνεχίζω να κλείνω τα αφτιά μου και να καταστρώνω σχέδια. Να χτίζω καράβια που θα με πάρουν μακριά, στον καθαρό αέρα και θα με φέρουν κοντά στον εαυτό μου. 

Σςςς δεν θα σου πω τίποτα. Μόνο όταν θα ναι πια οριστικό. Τότε θα το μάθεις. Θα σου πω μόνο ότι το θέλω πολύ, το ονειρεύομαι, το κάνω πραγματικότητα μέσα στο μυαλό μου. Το θέλω για μένα και το θέλω μόνη μου. 

Ανορθόδοξη επιλογή; Βεβιασμένη; Αυθόρμητη;

Δε με νοιάζει και πολύ... 

Ας έρθει εκείνη η στιγμή και η αυτογνωσία θα ακολουθήσει.

Η πτώση

Σήμερα κοίταξα γύρω μου. Από το πρωί μέχρι το βράδυ παρατηρούσα, αφουγκραζόμουν, άκουγα.. Σε κοίταξα στα μάτια, στα χείλη, στα χέρια. Τόσες πολλές οι γραμμές του προσώπου σου. Και τα δυο σου χείλη να σχηματίζουν μια θλιμμένη, μόνιμη καμπύλη. Γιατί;

Πήγα εκεί που όλοι θα έπρεπε να είναι ξέγνοιαστοι και χαρούμενοι και άκουσα θλιβερά γεγονότα. Σαν ένα πέπλο ατυχίας να έχει περιστοιχίσει όλο τον κόσμο. Αυτό νιώθω. Γεγονότα με ή χωρίς εξήγηση. Γεγονότα χρώματος κίτρινου- του μίσους, της αρρώστειας, της ανημποριάς, της στιφότητας. Γιατί;

Βράδιασε ξαφνικά και αγριεύτηκα. Κοίταξα προσεκτικά δεξιά - αριστερά. Δύο φορές για να είμαστε σίγουροι. Ποτέ δεν ξέρεις. Κάποτε τραγουδούσα μόνη μου στα σκοτάδια. Γιατί;

Νιώθω να οδευούμε προς ένα ολέθριο τέλμα. Έγινα απαισιόδοξη ή τα γεγονότα όντως κατευθύνουν προς τα εκεί; Γιατί να πρέπει να μιλάμε για οριακές συνθήκες επιβίωσης, για κρίση, για πτώση;

Θα μπορούσα να θυσιαστώ. Να κάψω τα καράβια μου και να μείνω εδώ. Ναι. Αναμφίβολα ανήκω εδώ. Αυτό είμαι και αυτό είναι ό,τι αγαπώ. Αλλά πλέον ό,τι αγαπώ έχει πάρει το χρώμα του θανάτου και δεν υπάρχει αναγέννηση. Φοβάμαι.

Φοβάμαι να δω με τα μάτια ορθάνοικτα και προτιμώ να τα κρατώ σε κατάσταση ύπνου. Φοβάμαι να ξυπνήσω και προτιμώ να ακούω τις βόμβες γύρω μου και να παριστάνω πως είναι χρωματιστά μπαλόνια που σκάνε στο ονειρό μου. Φοβάμαι να θυμηθώ και ξαφνικά να είμαι μεγάλη, προτιμώ να ξεχνώ χαμογελαστά - κι ας είναι.

Είμαι εγώ που πέφτω ή είναι τα πράγματα γύρω μου; Δεν είναι τόσο εύκολο να το διαχωρίσω.

Συμβαίνει κάποιες φορές οι πιλότοι μετά από αρκετό χρόνο πτήσης δια μέσου των συννέφων, να μην μπορούν να διακρίνουν που βρίσκεται η στεριά και που η θάλασσα. Το φαινόμενο αυτό καταλήγει στην πτώση του αεροπλάνου στο βυθό. Vertigo.

 

 

 

σαν-αερικό

Σαν τη σβούρα

Χαμογελάει, σηκώνεται από την καρέκλα, δυναμώνει την μουσική, πάει στο κέντρο του δωματίου, ανοίγει διάπλατα τα δυο της χέρια και αρχίζει να κάνει κύκλους γύρω από τον άξονα του εαυτού της. Τραγουδάει δυνατά, γελάει φωναχτά και οι στροφές γίνονται όλο και πιο γρήγορες. Κάπως έτσι μοιάζει η ευτυχία ε;
Δεν σκέφτεται τίποτα παρά μόνο προσπαθεί να συγκρατήσει το σώμα της σταθερό για να μην παραπατήσει και ακούει μόνο τον ήχο της μουσικής. Ξαφνικά οι έγνοιες, οι κραυγές απελπισίας, τα άσχημα νέα, οι υποχρεώσεις, οι δυσκολίες και οι απαισιοδοξίες έφυγαν. Εξαφανίστηκαν δια παντός τόπου και χρόνου.
Γυρίζει. Η μουσική συνεχίζει να παίζει δυνατά. αργός ή γρήγορος ρυθμός δεν την νοιάζει. Όπως και να χει είναι χαρούμενος. Και τώρα λίγο πιο γρήγορα. Χωρίς ανάσα.
Γιατί; Γιατί ανασηκώθηκε από την καρέκλα της στα καλά του καθουμένου για να αρχίσει να στροβιλίζεται σαν τη σβούρα; Γιατί να δυναμώσει τόσο τη μουσική και να παριστάνει τον Δερβίση (χωρίς κλαρωτή φουστίτσα); Τι την ώθησε σε αυτή την κατά τα άλλα... παράλογη κίνηση;
Τίποτα και όλα. Η χαρά, η ευτυχία, η ικανοποίηση στην πλήρη παρουσία και απουσία τους ήταν εκεί, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που τα ροδάκια της καρέκλας μετακινήθηκαν σαν μαγικά προς τα πίσω.      -Είναι όλα τόσο όμορφα! - Ποια; - Μα όλα; - Η ζέστη; -Ναι, και η ζέστη. -Και τι άλλο; -Μα όλα!Δεν βλέπεις;Είναι μαγικά,είναι για λίγο, είναι για μένα και για σένα. (Άντε να βγάλεις άκρη σκέφτεσαι- άστη να στροβιλίζεται)
Ο χρόνος σαν να έχει σταματήσει, μέσα είναι όλα κάπως παραμυθένια αλλά οι οργανικοί παράγοντες την κάνουν να πέσει στο πάτωμα με κλειστά τα μάτια. Η μουσική συνεχίζει να παίζει ακάθεκτη.
Αφήνει το delirium να σβήσει, ήρεμα και κυκλικά.Ανοίγει τα μάτια της. Όλα είναι στη θέση τους.
Συνέρχεται, ακουμπά τα δυο της χέρια στο πάτωμα και δίνει ώθηση στα πόδια της να σταθούν όρθια. Σαν το μωρό που προσπαθεί να περπατήσει για πρώτη φορά. Έτσι αγνά και εξαγνυσμένα στέκεται στα δυο της πόδια. Χαμηλώνει την ένταση της μουσικής και του κορμιού της. Κάθεται ξανά στην καρέκλα και χαμογελά γλυκά.
Ήταν η ευτυχία ε; 
Σίγουρα ήταν...

Να χαμε τρεις δραχμές και τρεις ο διπλανός

Η κρίση μας ξεζούμισε, μας πονά καθημερινά, μας έσπρωξε σε ακραίες ενέργειες, σε αυτοκτονίες και απελπισίες. Περάσαμε πολλά και περνάμε, αντιδράσαμε, ψηφίσαμε και πάλι τα ίδια αποφασίσουμε. Θα μου πεις: και τι να κάναμε; αυτοί είναι οι φίλοι της Ευρώπης, αυτούς ψηφίσαμε. Αυτοί θα την διαχειριστούν καλά την κατάσταση. 
Ξέρεις κάτι; Είμαι μόλις 20 χρονών και ποτέ μου δεν ένιωσα κάποιον να διαχειρίζεται την κατάσταση. Ποτέ μου δεν ένιωσα σίγουρη για τη χώρα μου και το μέλλον της. Και το δικό μου μέλλον;
Χα. Εδώ σας γελάσανε κύριοι. Όσο παίξατε με το περιβάλλον μου, με το πλαίσιο μου, παίξατε. Τώρα θα το αναλάβω εγώ. Θα κοιτάξω να ευχαριστιέμαι με τα λιγότερα. Δεν θέλω ούτε κότερα , ούτε σπίτια. Θέλω τους φίλους μου, τα χαμόγελά τους, μία ζεστή αγκαλιά, ένα εισιτήριο για ένα όμορφο νησί, ένα καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα και λίγο ουζάκι..
Δεν είμαι ματαιόδοξη. Δεν θα ζήσω για πολύ. Δεν μπορώ να βρω πουθενά αλλού την ευτυχία και την ικανοποίηση παρά μόνο στη γαλήνη της καθημερινής ζωής, για την οποία θα παλέψω και ακόμα και αν την αφήσω για μια στιγμή θα την ξαναπιάσω. Εγώ σύνορα δεν γνωρίζω, μόνο φίλους Αυτοί είναι τα σύνορα μου. 
Και όσο έχω ένα σουγιά, ένα διπλό καρβέλι και λίγο μέλι, θα γλυκαίνει σίγουρα η καρδιά...

σαν-αερικό

Οι πόνοι της Παναγιάς

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;

Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;

Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις

Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,

που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

Συ θα ‘χεις μάτια γαλανά, θα 'χεις κορμάκι τρυφερό,

θα σε φυλάω από ματιά κακή και από κακό καιρό,

από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.

Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.

Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης

Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,

να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό

να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,

κ’ υστέρα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ

που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι...

Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,

κι η Αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μη την πεις.

Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.

Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.

Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.

Ώχου, μου μπήγεις στην καρδιά, χίλια μαχαίρια και σπαθιά.

στη γλώσσα μου ξεραίνεται το σάλιο, σαν πικρή αψιθιά!

- Ω! πώς βελαζεις ήσυχα, κοπάδι εσύ βουνίσιο...-

Βοηθάτε, ουράνιες δύναμες, κι ανοίχτε μου την πιο βαθιά

την άβυσσο, μακριά απ’ τους λύκους να κρυφογεννήσω!

Φοβάμαι. Γι αυτούς που θα ρθουν κι γι αυτούς που μένουν. Δεν είναι τόπος αυτός να ζεις. Δεν είναι άνθρωποι αυτοί να μιλάς και να σέβεσαι. Είναι κακοί.

Σήμερα είδα το χέρι σου να σφίγγει το διπλανό, να το κρατά στη ζωή, να το φιλά και να το τραβάει. Σαν να προσπαθούσες να νικήσεις τα ανίκητα. Μα δεν είναι άδικο;

Άρα τι να σκέφτεσαι; Την απουσία, τη συνήθεια, το παρελθόν, την αγάπη; Τι να είναι αυτό που να σε κάνει τόσο έντονα τραβάς και να φιλάς το αδύναμο χέρι; Τα μάτια σου κοκκίνισαν και γύρισες από την άλλη. " Συγνώμη, μου ήρθε να κλάψω". Ήθελα να σε πάρω να σε σφίξω στην αγκαλιά μου. Να σε δω μικρή, με μακριά μαλλιά και ροδοκόκκινα μάγουλα, να κάνετε αυτές τις τρέλες που μου διηγείσαι  πως κάνατε μικροί. Και πως να νιώθεις όταν τα διηγείσαι αυτά; Νοσταλγία, γαλήνη, ευτυχία, απληστία. Πόσο λίγο μπορώ να ερμηνεύσω τα δάκρυά σου. Μου λες ξανά τα ίδια και τα ίδια. Μα δεν κουράζομαι. Δεν με πειράζει καθόλου. Πέστα μου ξανά. Μόνο αυτά τα δάκρυα αν μπορείς να συγκρατήσεις γιατί δεν μπορώ να τα αντέξω. Είναι πολύ βαριά τα ανερμήνευτα δάκρυα.

Ξανά αυτή οι εικόνα των χεριών. 4 χέρια ενωμένα. 2 ζευγάρια χέρια και τα μάτια σου να κοιτούν επίμονα χαμηλά. Δάκρυα δεν έχεις πια. Μόνο ανυπομονησία για να μπουν όλα σε μία τάξη. Να πάτε σπίτι και να κοιτάτε τον κήπο από το παράθυρο. Τόσες στιγμές σε αυτόν τον κήπο.. Τις θυμάσαι; Τότε που τα μεσημέρια έκαιγε ο ήλιος και συχνά καθόμασταν μαζί να λύσουμε σταυρόλεξα και να μου λες ιστορίες. Και τριγύρω ησυχία.

Ανοίγω τα μάτια. όχι δεν μεταφέρθηκα στον κήπο. Είμαι ακόμα εδώ. Στο λάθος σημείο, στη λάθος ηλικία, στη λάθος διάθεση. Εσύ πως να νιώθεις. Αχ και να μπορούσα να σου δώσω αυτό που λαχταράς. Αυτό που θα γύρναγε πίσω αυτά τ ανερμήνευτα δάκρυα. Σε φιλώ και σε αγκαλιάζω σφιχτά. Θα έρθω αύριο, σου λέω. Και τώρα που θα φύγω εγώ τι θα σκέφτεσαι; μήπως να μείνω, μα δεν μπορώ.. Ο κόσμος έξω δεν με περιμένει. Δεν έχει παγώσει.

Φεύγω. Σας αγαπώ πολύ σκέφτομαι.

Το μπαλκόνι

Μία ακόμη μέρα άγχους και τρεξίματος. Να τα προλάβω όλα πρέπει. Να είναι έτοιμες, οι εργασίες, οι παρουσιάσεις, οι εξετάσεις, οι υποχρεώσεις. Όλα έτοιμα και στην εντέλεια. Μέχρι που ξέχασα τον εαυτό μου. Ξέχασα πως κάποτε (όχι και τόσο παλιά) μια βόλτα παρέα με την φωτογραφική μου μηχανή, ένας υπνάκος στο λόφο του Φιλοπάππου, ένα παγωτό μηχανής στα βραχάκια της Ακρόπολης ήταν η λύση σε κάθε άγχος, στενοχώρια, πρόβλημα. Τώρα λέω, είμαι κουρασμένη. Τώρα δεν έχω χρόνο. Τώρα πρέπει να κοιμηθώ για να ξυπνήσω αύριο νωρίς νωρίς να πιάσω τα χαρτιά μου και να χωθώ στην οθόνη του υπολογιστή ξανά.

Έλα..Μην μου πεις ότι δεν το έχεις πάθει ποτέ σου. Μην μου πεις ότι κάπου μες στην βαβούρα της καθημερινότητας ξέχασες να είσαι ο εαυτός σου και χάθηκες μέσα στην κίνηση και την πολυκοσμία. Μην μου πεις ότι δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή που αμφέβαλες για το ποιος είσαι και τι κάνεις στον κόσμο τούτο. Μην μου πεις ότι απλά δεν παρακαλούσες να έρθει εκείνη η στιγμή που όλα θα ήταν όπως πριν και η καθημερινότητά σου θα ξαναρχόταν πίσω σε σένα , ανέπαφη και απαράλλαχτη.

Φοβήθηκα πως μεγάλωσα και ξέχασα και σοβάρεψα. 

Το μπαλκόνι λοιπόν ήρθε να με γυρίσει πίσω. Να μου δείξει πως όσο και αν χωθώ μέσα στην οθόνη αυτού του καταραμένου σκευάσματος που έχει αντικαταστήσει τη ζωή μας σε κάθε πολύχρωμη έκφανσή της, δεν έχω χαθεί. Αυτό το ήρεμο βράδυ, με τους φίλους, τις μπύρες, τα καλοκαιρινά σχέδια, τις αστείες ιστορίες, τα γέλια, τα κεριά σήμανε πως είμαστε όλοι ακόμα εδώ, σήμανε την έναρξη του καλοκαιριού.

Αν χαθείς λοιπόν μέσα στο χάος, ψάξε το μπαλκόνι σου και θα δεις την αντανάκλασή σου να σου χαμογελά, κάπου εκεί .. Στο βάθος!

society, have mercy on me
I hope you're not angry if I disagree
society, crazy and deep
I hope you're not lonely without me

σαν-αερικό