Αναθεωρήσεις

Μία συζήτηση, μία στιγμή, ένα βραδύ σε εκείνο το σπίτι που πολλά βράδια φιλοξένησε εμένα και τις χαρές μου, τους χωρισμούς μου, τις επιτυχίες μου, τις πρώτες μου απόπειρες να μεθύσω με αλκοόλ, τις πολύωρες αναλύσεις σχετικά με θέματα που μας έκαιγαν, τα σχέδια μου (...), με έκανε να αναθεωρήσω.

Καθετί καινούργιο είναι μία πρόκληση, ένα πείραμα, κάτι που μπορεί να σε κάνει να ανατριχιάσεις, να σου γεννήσει σκέψεις που ποτέ δεν είχες στο μυαλό σου, να συγκλονίσει τη ζωή σου όλη και ίσως να γίνει η επιλογή σου. Αυτή είναι η προκλητική και "γαργαλιστική" όψη του καινούργιου.

Ωστόσο το παλιό, το γνώριμο, το ήδη βιωμένο, το "ίσως και να κατάντησε ανιαρό μετά από τόσο καιρό", το "δε βαριέσαι? το αφήνω..", το "αει στα κομμάτια! Φτάνει πια!", αυτό που φαίνεται να σε έχει εξαντλήσει και να μη σου δημιουργεί κανένα απολύτως ενδιαφέρον, είναι σίγουρα αυτό που μετά από κάμποσο καιρό θα αναζητήσεις ξανά. Τώρα το βαρέθηκες, τώρα δεν είναι πια ενδιαφέρον αλλά όταν σε λίγο ή πού καιρό αδειάσεις μέσα σου  από το γνώριμο για να αναζητήσεις το νέο, το ανανεωτικό, τότε ακριβώς θα καταλάβεις πως είσαι μόνος σου. Θα καταλάβεις πόσο πολύ θα ήθελες να είχες πάλι αυτό που τόσο αψήφιστα ακύρωσες και διέγραψες. Το παρελθόν σου. Το χαμόγελο που ξέρεις πως να ερμηνεύσεις. Το μήνυμα στο κινητό που ξέρεις ακριβώς τι σημαίνει και δεν ψάχνεις να βρεις κρυμμένα νοήματα, η αγκαλιά που εκείνη τη στιγμή νομίζεις ότι μπορεί να χωρέσει τον κόσμο όλο, εκείνη η κουβέντα που θα χτυπήσει φλέβα και δεν θα γυροφέρνει γύρω από το πρόβλημά σου.

Και κάπως έτσι έφτασα στο συμπέρασμα του γιατί κάποιοι άνθρωποι υποφέρουν από μοναξιά. Έφερα τον εαυτό μου στη θέση του να έχω διαγράψει κάθετι παλιό για να δώσω χώρο και χρόνο στα καινούργια. Και τότε φοβήθηκα. Η ζωή έχει να κάνει με χτίσιμο και όχι με κατεδάφιση και φτου κι απ'την αρχή. Η ζωή έχει να κάνει με το να είσαι σίγουρος από τη στιγμή που θα ξυπνήσεις πως έχεις ξεκάθαρα στο μυαλό σου με ποιον θα ήθελες να περάσεις αυτή την ηλιόλουστη μέρα...

Καλημέρα!

σαν-αερικό

Αόρατες πόλεις

Ο άτλαντας του Μεγάλου Χαν περιλαμβάνει επίσης τους χάρτες των χωρών της Επαγγελίας τις οποίες έχουμε επισκεφθεί με τη σκέψη αλλά κανείς ακόμα δεν ανακάλυψε ή ίδρυσε: τη Νέα Ατλαντίδα, την Ουτοπία, την Πόλη του Ήλιου, την Ωκεάνα, την Ταμοέ, την Αρμονία, τη Νιου - Λανάρκ, την Ικαρία.
Ο Κουμπλάι ρώτησε τον Μάρκο : " Εσύ που κατοπτεύεις γύρω σου βλέπεις τα σημάδια, θα ξέρεις να μου πεις σε ποιο μέλλον μας σπρώχνουν οι ούριοι άνεμοι".
"Για τα λιμάνια αυτά δεν θα ήξερα να χαράξω τη ρότα πάνω στο χάρτη ούτε να ορίσω μία ημερομηνία προσέγγισής τους. Είναι φορές που μου είναι αρκετή μια αποσπασματική άποψη στη μέση ενός ασυνάρτητου τοπίου, κάποια φώτα που ξεχωρίζουν μέσα στην ομίχλη, ο διάλογος δύο περαστικών που συναντιούνται στο πήγαινε- έλα του δρόμου, για να σκεφτώ ότι ξεκινώντας από αυτά τα στοιχεία θα φτιάξω κομμάτι κομμάτι την τέλεια πόλη, μια πόλη φτιαγμένη από θραύσματα ανακατεμένα με όλα τ' άλλα, από στιγμές χωρισμένες από διαλείμματα, από σινιάλα που κάποιος στέλνει χωρίς να ξέρει ποιος θα τα συλλέξει. Όταν σου λέω ότι η πόλη στην οποία τείνει να καταλήξει το ταξίδι μου είναι ασυνεχής στο χώρο και στο χρόνο, ότι άλλοτε είναι πιο αραιή και άλλοτε πιο πυκνή, εσύ δεν πρέπει να πιστέψεις ότι μπορεί κανείς να σταματήσει να την αναζητεί. ίσως ενώ εμείς μιλάμε να αναδύεται μέσα στα σύνορα της αυτοκρατορίας σου, μπορείς να την εντοπίσεις αλλά μόνο με τον τρόπο που σου είπα".
Ήδη ο Μεγάλος Χαν ξεφύλλιζε στον άτλαντά του τους χάρτες των πόλεων που εμφανίζονται απειλητικές στους εφιάλτες και στις βλαστημίες του : η Ενώχ, η Βαβυλώνα, η Γιαχού, η Μπουτουά, η Μπρέιβ Νιου Γουόρντ.
Λέει :" 'Ολα είναι μάταια, αν το τελευταίο αραξοβόλι δεν μπορεί παρά να είναι η πόλη της κόλασης, και αν είναι εκεί, στα βάθη της, σε μια όλο και πιο στενή σπείρα, που το ρεύμα της μας ρουφάει".
Και ο Πόλο : " Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που αφορά το μέλλον, αν υπάρχει μια κόλαση, είναι αυτή που υπάρχει ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε καθημερινά, που διαμορφώνουμε με τη συμβίωσή μας. Δύο τρόποι υπάρχουν για να μην υποφέρουμε. Ο πρώτος είναι για πολλούς εύκολος : να αποδεχθούν την κόλαση και να γίνουν τμήμα της μέχρι να καταλήξουν να μην την βλέπουν πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή προσοχή και διάθεση για μάθηση: να προσπαθήσουμε και να μάθουμε να αναγνωρίζουμε ποιος και τι, μέσα στην κόλαση, δεν είναι κόλαση, και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο".

Ιταλό Καλβίνο

Ανοιξιάτικη εκδρομή

Ένα καλό φίλο, λίγα ρούχα, 2 εισιτήρια (δυστυχώς το ένα είναι αυτό της επιστροφής), πολύχρωμα σανδάλια (γιατί καλοκαίριασε) και ένα σάκο, αυτό του camping- έχει φάει τόση σκόνη, άμμο και αλάτια που λίγο ακόμα δεν νομίζω να τον πειράξει και φύγαμε......
-Για που? 
-Και τι σημασία έχει? Θάλασσα να χει, ήλιο να χει και όμορφα χρώματα. Άσπρο και μπλε κατά προτίμηση. Ευχαριστώ.
Οι δυο μας και μία φωτογραφική. Έτσι απλά και όμορφα. Τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή είναι τα πιο απλά. Κάπου εκεί ανάμεσα θα βρεις τις στιγμές της δικής σου γαλήνης και ευτυχίας.
Οι βδομάδες πριν και μετά θα είναι δύσκολες. Οι μέρες ίσως να κυλάνε αργά και βασανιστικά Αφού έτσι έχουμε κάνει τη ζωή μας. Την έχουμε δυσκολέψει πολύ. Την έχουμε κάνει πολύπλοκη.
Ίσως εκεί που θα περπατώ, στα στενά σοκάκια, να βρω το σημείο όπου θα με φανταζόμουν να ζω για πάντα.. Και όμως η ζωή μας είναι τόσο ειρωνική και αστεία που ενώ κάποιες εικόνες είναι τόσο ξεκάθαρες οι πράξεις σα να τις καταδικάζουν σε ισόβιο σκοτάδι. Οι εικόνες που κάποτε ονειρευτήκαμε έχουν γίνει πια θαμπές και σκοτεινές και περιμένουν πότε θα τις αναβιώσουμε για να πάρουμε λίγο από τα χρώματά τους πριν έρθει η ημερομηνία που αναγράφει ολοκάθαρα το εισιτήριο επιστροφής. Καταραμένο να ' ναι!
Μια ανάσα στην ασφυξία της πόλης, μία πυγολαμπίδα στο σκοτάδι μας, μία παύση από το καθημερινό κατοστάρι.
Μία ανοιξιάτικη εκδρομή.

σαν-αερικό

Μύρισε καλοκαίρι...

-Πόσες φορές χαμογέλασες αυτή τη βδομάδα?
-Γέλασες καθόλου τόσο δυνατά που να σε πονέσει το στομάχι σου και το κεφάλι σου να γυρίζει σα σβούρα?
-Έβαλες τα χειμωνιάτικα στο πατάρι? Μαζί και τις χειμωνιάτικες σκέψεις?
-Πόσες φορές βγήκες εκτός προγράμματος μόνο και μόνο για να περπατήσεις κάτω απ'το ζεστό ήλιο?
-Κράτησες το χέρι κάποιου?
-Πιστεύεις ότι μια ηλιόλουστη μέρα είναι μια καλή δικαιολογία για να αγκαλιάσεις και να φιλήσεις το διπλανό σου?
-Έκανες δώρα αυτή την άνοιξη?
-Μα πώς μπορείς να σκέφτεσαι ακόμα μουντά με τόσο ήλιο?
-Έκανες όνειρα αυτή την άνοιξη?
-Τα μοιράστηκες ή τα κλείδωσες στο προσωπικό σου ημερολόγιο?
-Είπες σε κάποιον πως τον αγαπάς? Μην περιμένεις το καλοκαίρι για να το κάνεις.
-Θα άφηνες τα πάντα για μένα? Για σένα?
-Ένιωσες ποτέ πως είσαι ευτυχισμένος? Με τι? Ήταν μικρό ή μεγάλο?
-Ποια είναι η ανοιξιάτικη εικόνα της πόλης για σένα? Ποιος πρωταγωνιστεί σε αυτή?
-Τη στοργή που θες να σου δείχνουν , να τη δείχνεις και εσύ. Μη δικάζεις. Μη βιάζεσαι να μιλήσεις.
-Εκείνη η παρατειμένη φωτογραφική μηχανή είναι δικιά σου ή δικιά μου? Ξέχασα..
-Τον ακούς τον κύριο που παραπονιέται δίπλα σου στενοχωρημένος? Τον συμπονάς, τον αγνοείς ή τον κατακρίνεις?
-Και αν είναι όλα μαύρα θα τον κάνεις να δει τη λευκή καταιγίδα? Μάλλον θα ντραπείς να μιλήσεις.
-Τι σου λείπει απ' αυτήν την άνοιξη? Κάτι μακρινό ή αυτό που ποτέ δεν είχες?
-Κοιτάζοντας φωτογραφίες θες να διαγράψεις το παρόν ή απλά να θυμηθείς το παρελθόν. Σκέψου το.
-Βαθιά ανάσα. Ανοιξιάτικη.
-Ποιος είναι ο ομορφότερος ουρανός που είδες ποτέ σου? Ή ... που είδατε? Κατάφερες να διακρίνεις τίποτα ανάμεσα απ' τ' αστέρια ή ήσουν αρκετά ζαλισμένος από τον πρωινό ήλιο και το αλκοόλ?
-Και τι είναι αυτό που σε κρατάει πίσω? ε λοιπόν, γιατί αρνείσαι να το αφήσεις?
-Πως γιατρεύεις την απόγνωση των φίλων σου? Του κόσμου? Είναι πολύ μεγάλος ο κόσμος?
-Με τι θα φύγουμε? Με πλοίο ε? Και εγώ το προτιμώ το πλοίο.
-Και θα ρίξουμε στη θάλασσα ότι μας πίκρανε αυτό το χειμώνα?
-Και θα πούμε και ιστορίες ε? καλοκαιριάτικες και ονειρεμένες...

-Πώς αλλιώς? Αφού μύρισε καλοκαίρι..

σαν αερικό

Πλαίσια

    Έχουμε μάθει να σχηματίζουμε πλαίσια στη ζωή μας.. ανεξαιρέτα και ασταμάτητα. Από τα πιο ακραία στα πιο ήπια. Ακόμα και αυτός που υποστηρίζει πως έχει την πιο ελεύθερη σκέψη , έχει και αυτός αυτόματα δημιουργήσει ένα  πλαίσιο.                           Το πλαίσιο των καλών σπουδών :πολύ διάβασμα, αύξηση της ανταγωνιστικότητας, απομείωση της σημασίας κάποιων άλλων πραγμάτων, τα χαμένα καλοκαίρια λόγω εξεταστικών.. Το πλαίσιο της οικογένειας : θα βρω ένα "ήσυχο" σύντροφο να περάσουμε μαζί τη ζωή μας, να κάνουμε μία οικογένεια, να πηγαίνουμε κάθε Πάσχα-καλοκαίρι και Χριστούγεννα διακοπές στο χωριό, να περάσουμε μαζί τα γερατιά μας και να πεθάνουμε ήσυχα.. Το πλαίσιο του καλλιτέχνη: διαβάζω πολλά βιβλία, ξεποδαριάζομαι στα μουσεία και ας μη το πολυγουστάρω, συναναστρέφομαι με τύπους καλλιτεχνικούς και ας μου φαίνονται οι μισοί σνομπ και άδειοι και σαφώς ντύνομαι όπως προστάζουν τα πρότυπα.. Το πλαίσιο της ελευθερίας(και το πιο διφορούμενο βεβαίως): δεν υποτάσσομαι σε κανένα πλαίσιο, συναναστρέφομαι μόνο ανθρώπους με ανοιχτό τρόπο σκέψης και δράσης, δεν θέλω μονιμότητα, δεν θέλω σφιχτές σχέσεις, δεν θέλω κλουβιά, δεν θέλω..

Κάπως έτσι λοιπόν, δημιουργείς πλαίσια, βάζεις μέσα εικόνες, στοιχεία, ανθρώπους και ζεις με αυτά. Μεταξύ των πλαισίων το χάος... Το χάος?

Όταν πας να κάνεις κάτι εκτός των πλαισίων που έχεις θέσει , κάτι πηγαίνει στραβά. Δεν έχεις τη σωστή ανατροφοδότηση από τον εαυτό σου. Διερωτάσαι : Τώρα, εγώ που έκανα αυτό πέραν των καθορισμένων μου στόχων, γιατί το έκανα? Έχει νόημα? Είμαι χαρούμενος που το έκανα?

Και εδώ βρίσκεσαι μπρος σε μία εκπληκτική ανακάλυψη : 'Αραγε η ευτυχία μας συνδέεται άρρηκτα με την ύπαρξη νοήματος στις πράξεις μας?( Αν και τείνω να πιστεύω πως η ευτυχία είναι ένα καθάρα γενετικά καθορισμένο στοιχείο). Γιατί αν ναι, τότε λειτουργούμε πάντα με πλαίσια, καθώς αυτά μόνο μας δίνουν μια πορεία προς ένα συγκεκριμένο στόχο. Αυτά μόνο μας δίνουν το αίσθημα του κατορθώματος. Αν όχι, σε τι έγκειται η ευτυχία μας? πφφφ.. μπερδεύτηκα!

Πάμε ξανά..

Λειτουργώντας έξω από τα πλαίσια νιώθεις μία ανασφάλεια, μία αβεβαιότητα, ένα ερωτηματικό διογκώνεται μέσα σου. Ίσως τα παρατήσεις σύντομα, ίσως να θες να τεστάρεις τον εαυτό σου εκεί έξω...

Σε κάθε περίπτωση για ένα είμαι σίγουρη : όσα πλαίσια και να δημιουργούμε πάντα τα συναισθήματα και η φαντασία μας θα είναι αυτά που θα μας υπενθυμίζουν πόσο χαζοί ήμαστε που νομίζουμε πως μπορούμε όλα να τα βάλουμε σε μία τάξη και να τα οργανώσουμε σε κουτιά. Θυμήσου το τελευταίο γεγονός που σε συγκλόνισε και απλά σύγκρινε το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτούργησες (κάπου εκεί θα βρεις τον εαυτό σου να προσπαθεί να ψάχνει για ταυτότητα) και τα συναισθήματα που γεννήθηκαν. Τότε ίσως καταλάβεις πόσο μικρός είσαι.

Πόσο εκτός πλαισίων πρέπει όλοι μας, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, να βγούμε. 

σαν αερικό

The world formula

Κάποτε ο αγαπημένος μου καθηγητής φυσικής μου είχε πει πως όλοι οι μεγαλοεπιστήμονες ψάχνουν να βρουν μία και μοναδική εξίσωση η οποία θα περιέχει όλους τους νόμους της φυσικής και θα μπορεί να ενταχθεί και να λύσει κάθε πρόβλημα.
Είτε είχες να μελετήσεις μία ταλάντωση, ή την κίνηση ενός τροχού ή ακόμα και την επιτάχυνση που αποκτά μία πεταλούδα καθώς πετά, δεν είχες παρά να βάλεις τα δεδομένα σ'αυτή την εξίσωση και να δεις το αποτέλεσμα. Μία μαγική εξίσωση!! Μία εξίσωση, ένας τύπος που θα αποδείκνυε ότι τα πάντα στη ζωή είναι αλληλένδετα και κάθε αποτέλεσμα είναι συνδυασμός διαδοχικών ενεργειών. Τίποτα δεν μένει στην τύχη! Τίποτα δεν μπορεί να ξεφύγει από τη μαγική εξίσωση!
Αν και σχετικά μικρή , η έκπληξή μου και η πίστη μου στον μαγικό αυτό τύπο δεν άφησε περιθώρια αμφισβήτησης... 'Έτσι άρχισα να φτιάχνω τις δικές μου εξισώσεις. Να περνάω κάθε ενέργειά μου μέσα από μία επεξεργασία ως εισροή περιμένοντας την εκροή, κάθε φορά με μαθηματική ακρίβεια. Κοιτώντας τον κόσμο γύρω ανακάλυψα πως δεν ήμουν η μόνη πιστή στο πρότυπο αυτό. Είναι η τρέλα των μαθηματικών, των οικονομολόγων, των επιχειρήσεων? Δεν ξέρω... Αλλά για καθετί επιθυμείται να βρεθεί η πρότυπη μορφή του. Ένα διάγραμμα σε άξονες χ και ψ που να λύνει όλα τα μυστήρια της ζωής μας και να φέρνει επιτυχίες.
Καζίνο, χρηματιστήριο, ρουλέτα, συμπεριφορά καταναλωτικής κοινωνίας, σεξ. Όλα περνούν από αυτό το διάγραμμα προκειμένου να αποφανθεί η ανθρωπότητα πως θα γίνει πιο επιτυχημένη.

Mathematics is the language of nature. Everything around us can be represented by numbers. If one graphs the system of any numbers, patterns emerge, therefore there are patterns everywhere in nature. 

 Η ζωή όμως είναι ένα μείγμα παραγόντων, ουσιών και αισθημάτων που δεν υποτάσσονται σε καμία μαθηματική εξίσωση και σε κανένα μαγικό διάγραμμα. Η ζωή είναι μία πολύχρωμη κραυγή που ξεχύνεται τόσο γρήγορα που τελικά η ουσία δεν είναι αν θα κραυγάσεις δυνατότερα όχι αλλά αν θα καταφέρεις να δεις όλα τα χρώματα. Αυτή η προσπάθεια να υποτάξουμε τα πάντα σε κανόνες σιγουριάς και επιτυχίας καταντά όχι μόνο εμμονή αλλά και γελοιότητα. Τώρα είναι η ώρα για σκανταλιές, για σκέψεις πέρα από τους κανόνες, για έρωτες πέρα απ'τους τύπους, για ζωή χωρίς μαγικές εξισώσεις!!!

There will be no order, only chaos. 

σαν αερικό

H σπασμένη πολυθρόνα

Το ωραιότερο ταξίδι που 'χω κάνει

ήταν επάνω στη σπασμένη πολυθρόνα

που άφησαν πίσω όταν φύγαν οι τσιγγάνοι

σε μια αλάνα μες στη μέση του χειμώνα.

Έβλεπα έτσι από μπροστά μου να περνάνε

κάτι σπασμένοι ουρανοί με χελιδόνια.

Κάτι κλαδιά να εξαπλώνονται σαν χρόνια,

μέσ' στην ομίχλη το καραβάνι.

Το ωραιότερο τραγούδι που 'χω ακούσει

το είπε ένας καπετάνιος πριν πεθάνει:

"Το πιο ωραίο,το πιο ωραίο,

το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι..."

Έτσι ταξίδεψα μακριά στην Ισπανία

ένα απόγευμα που είχε λιακάδα.

Όλη η Μεσόγειος μια παραλία,

μία κυρία περπατάει στη Γρανάδα.

Τα μαλλιά της είναι άσπρα,

το μαντήλι είναι λευκό,

μα η ματιά της είναι μαύρη.

Από μικρό παιδί το γιο της είχε στείλει

στο μέρος που μουγκρίζουνε οι ταύροι.

Παραπατάει ο ταυρομάχος στην αρένα

αλλά κι ο ταύρος τώρα πια παραπατάει.

Μπρος στα ρουθούνια του λιβάδια ανθισμένα,

το πλήθος όρθιο χειροκροτάει.

Μες στην αρένα που μαζεύτηκαν τα πλήθη

να ξαναδούν απ' την αρχή το ίδιο τέλος

ένα κορίτσι ακονίζει με το νύχι

πίσω απ' την πλάτη μας του έρωτα το βέλος.

Ο ταυρομάχος παίρνει φόρα και χτυπάει

όλοι νομίζουν ότι ζουν σε παραμύθι.

Αυτή ακίνητη στα μάτια τον κοιτάει

τη χαιρετάει, θα τον πετύχει.

Το ομορφότερο κορίτσι της Γρανάδας

θα εξημερώσει αυτή τη νύχτα άλλο ένα κτήνος.

Ποιάς Ισπανίας ουρανός και ποιάς Ελλάδας;

Σε πολυθρόνα σαν κι αυτή τώρα ίσως κάθεται και 'κείνος.

Και βλέπει από μπροστά του να περνάει

το καραβάνι που ξεκίνησε και πάλι.

Αυτό το βέλος απ' την καρδιά του

ποτέ κανείς δε θα μπορέσει να το βγάλει.

Το ωραιότερο ταξίδι που 'χω κάνει

ήταν επάνω στη σπασμένη πολυθρόνα

που άφησαν πίσω όταν φύγαν οι τσιγγάνοι

σε μια αλάνα μες στη μέση,

μες στη μέση του χειμώνα.