Μία συζήτηση, μία στιγμή, ένα βραδύ σε εκείνο το σπίτι που πολλά βράδια φιλοξένησε εμένα και τις χαρές μου, τους χωρισμούς μου, τις επιτυχίες μου, τις πρώτες μου απόπειρες να μεθύσω με αλκοόλ, τις πολύωρες αναλύσεις σχετικά με θέματα που μας έκαιγαν, τα σχέδια μου (...), με έκανε να αναθεωρήσω.
Καθετί καινούργιο είναι μία πρόκληση, ένα πείραμα, κάτι που μπορεί να σε κάνει να ανατριχιάσεις, να σου γεννήσει σκέψεις που ποτέ δεν είχες στο μυαλό σου, να συγκλονίσει τη ζωή σου όλη και ίσως να γίνει η επιλογή σου. Αυτή είναι η προκλητική και "γαργαλιστική" όψη του καινούργιου.
Ωστόσο το παλιό, το γνώριμο, το ήδη βιωμένο, το "ίσως και να κατάντησε ανιαρό μετά από τόσο καιρό", το "δε βαριέσαι? το αφήνω..", το "αει στα κομμάτια! Φτάνει πια!", αυτό που φαίνεται να σε έχει εξαντλήσει και να μη σου δημιουργεί κανένα απολύτως ενδιαφέρον, είναι σίγουρα αυτό που μετά από κάμποσο καιρό θα αναζητήσεις ξανά. Τώρα το βαρέθηκες, τώρα δεν είναι πια ενδιαφέρον αλλά όταν σε λίγο ή πού καιρό αδειάσεις μέσα σου από το γνώριμο για να αναζητήσεις το νέο, το ανανεωτικό, τότε ακριβώς θα καταλάβεις πως είσαι μόνος σου. Θα καταλάβεις πόσο πολύ θα ήθελες να είχες πάλι αυτό που τόσο αψήφιστα ακύρωσες και διέγραψες. Το παρελθόν σου. Το χαμόγελο που ξέρεις πως να ερμηνεύσεις. Το μήνυμα στο κινητό που ξέρεις ακριβώς τι σημαίνει και δεν ψάχνεις να βρεις κρυμμένα νοήματα, η αγκαλιά που εκείνη τη στιγμή νομίζεις ότι μπορεί να χωρέσει τον κόσμο όλο, εκείνη η κουβέντα που θα χτυπήσει φλέβα και δεν θα γυροφέρνει γύρω από το πρόβλημά σου.
Και κάπως έτσι έφτασα στο συμπέρασμα του γιατί κάποιοι άνθρωποι υποφέρουν από μοναξιά. Έφερα τον εαυτό μου στη θέση του να έχω διαγράψει κάθετι παλιό για να δώσω χώρο και χρόνο στα καινούργια. Και τότε φοβήθηκα. Η ζωή έχει να κάνει με χτίσιμο και όχι με κατεδάφιση και φτου κι απ'την αρχή. Η ζωή έχει να κάνει με το να είσαι σίγουρος από τη στιγμή που θα ξυπνήσεις πως έχεις ξεκάθαρα στο μυαλό σου με ποιον θα ήθελες να περάσεις αυτή την ηλιόλουστη μέρα...
Καλημέρα!
σαν-αερικό
