Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου...

Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου
Θα βάλω πόρτες μ' αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια

Να κοιμηθώ στο πάτωμα να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια

Ξυπνώ μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω ποιος σου το' πε αδυναμία
Που λογαριάζω  το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο  τον κόσμο στα σημεία

Να κοιμηθώ στο πάτωμα να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια...

To βαμμένο πουλί

"Μία από τις προσφιλείς ασχολίες των χωρικών ήταν να παγιδεύουν πουλιά, να βάφουν τα φτερά τους και να τ' αφήνουν κατόπιν ελεύθερα για να ξανασμίξουν με το κοπάδι τους. Και ενώ αυτά τα ζωηρόχρωμα πλάσματα αναζητούσαν την ασφάλεια των ομοίων τους, τα άλλα πουλιά, που τα έβλεπαν ως απειλητικούς ξένους, ορμούσαν στους απόβλητους και τους σκότωναν."

Και τώρα, τι θ' απογίνουμε χωρίς τους βαρβάρους???

  Μία ζωή παλεύουμε μέσα μας να αντιμετωπίσουμε,να πολεμήσουμε και να κατευνάσουμε πάθη, φοβίες, ψυχικές υστερίες... Ο δρόμος προς τη λύτρωση είναι πάντα ζόρικος, δύσκολος, έχει ανηφοριά μεγάλη.. τόσο που καμιά φορά σου κόβεται η ανάσα και είσαι έτοιμος να λιποθυμήσεις. Νιώθεις όμως πως δεν θες να τα παρατήσεις. Νιώθεις πως θες να συνεχίσεις να βαδίζεις σε αυτόν τον δύσβατο δρόμο και ας πέσεις και ας χτυπήσεις και ας κουραστείς... Το φως που βλέπεις στον ορίζοντα σου δίνει κουράγιο, ελπίδα. Σου δίνει μία ακόμα ανάσα και  ψιθυρίζει στο αφτί σου " Θα τα καταφέρεις.. Μη σταματήσεις.. Λίγο έμεινε ακόμα". Αν είσαι αισιόδοξος δέχεσαι το εσωτερικό αυτό μήνυμα με χαμόγελο. Αν είσαι απαισιόδοξος αρχίζεις να μοιρολογάς, να ρίχνεις το φταίξιμο στην τύχη σου τη μαύρη, να δυστροπείς.. Όμως πάντα (ή σχεδόν πάντα ) συνεχίζεις.. Θες να φτάσεις στην κορυφή!!

  Και έρχεται (μετά από λίγο ή από πολύ) η ώρα που αγγίζεις την κορυφή. Τα έχεις πλέον καταφέρει.. Έχεις διώξει το φόβο, έχεις απαλύνει τις πληγές σου, έχεις κατευνάσει τα πάθη σου. Είσαι ο νικητής του εαυτού σου!! Και τώρα τι? 

  Ποιος είναι αυτός που αφού αγγίξει την κορυφή θέλει να μείνει εκεί για πάντα??

  Φτάνεις, κοιτάς τη θέα, νιώθεις περήφανος που έστησες και εσύ τι δική σου σημαία στην πιο υψηλή  προσωπική σου βουνοκορφή και μετά... Μετά δεν έχει πια νόημα να μένεις εκεί..

  Το ευχάριστο σε όλα αυτό το ταξίδι δεν είναι ο τελικός προορισμός είναι ο δρόμος. Μπορεί να είναι δύσκολος, γεμάτος πέτρες και εμπόδια αλλά είναι αυτός που σου δίνει το αίσθημα της αυτοολοκλήρωσης, της ικανοποίησης, της ευτυχίας... 

Αυτά που μας τυραννούν  μέσα μας, αυτοί οι βάρβαροι, αποτελούν (ως δια μαγείας )  το μέσο προς την επίτευξη της προσωπικής μας ισορροπίας...Και αν τελικά τα διώξουμε όλα...τί θ'απογίνουμε χωρίς τους βαρβάρους???

Η φωτιά,η γιορτή,η απώλεια,ο πόνος
Ο κάθε μικρός θάνατος
κι ο μεγάλος ο ατέλειωτος κόσμος
Όλα είναι δρόμος...

Long Hard Ride...

There, there's no room for craziness

There, there's no way to freedom..

There, there's no way for you and I...

Απ'τ άπειρο σε σένα..

Μέσα από τόσα τραύματα υπάρχω
σαν πέτρα σκοτεινή μες στο νερό
στους δρόμους που περπάτησες θέ' να 'ρθω
το δροσερό χαλάζι των ματιών σου για να πιω

Με ένα ζευγάρι μάτια φοβισμένα
και με μια αστροφώτιστη αγκαλιά
πες μου τι θα 'μαι αλήθεια εγώ χωρίς εσένα
και σε ποια κόλαση θα ξοδευτώ ξανά

Μικρό κορίτσι με τα βήματα χαμένα
τυχαία γόνατα ξεκούρασαν τα οστά μου
μα πάντα θα 'ρχομαι απ' τ' άπειρο σε σένα
με το χαμόγελό σου στη ματιά μου.

ελπίδες...φως...

Θα συναντηθούμε εκεί που δεν θα υπάρχει σκοτάδι.

Άτμαν

Στους γαλαξίες τ' ουρανού  και στο μυαλό μου μέσα 

το ίδιο πράγμα κρύβεται,  ανάλαφρα ανασαίνει 

κοιτάει και περιμένει...

«Ακούγεται ίσως αστείο, αλλά η αφορμή για ν' αλλάξει ο χάρτης του κόσμου και να γίνει επίσημα αποδεκτή η Ουτοπία υπήρξε μια συγκεκριμένη ζωγραφιά, ενός ανθρώπου-σκίτσο σε έναν άσπρο πάπυρο που κιτρίνισε με τα χρόνια.

Ήταν πριν από πολλά χρόνια, όταν σε πολύ νεαρή ηλικία ο διάσημος πια αρχαιολόγος δρ Ντόρια Χουάν Φλαμίγκο Ντε Λος Σολφέζ άκουσε τον παππού του στο τελευταίο του παραλήρημα: Η Ουτοπία υπάρχει, ψιθύρισε στον εγγονό του. Η παράδοση δίνει στοιχεία. Μιλά για ένα ψηλό βουνό, έναν ήλιο, ένα ψάρι, ένα οκταπέταλο λουλούδι και μια ημισέληνο κοντά σ' έναν πλανήτη...ακριβώς με τη σειρά που σου τα αναφέρω. Όλα αυτά άμα τα αθροίσεις δίνουν ως αποτέλεσμα μια πεταλούδα, μη με ρωτήσεις πώς συμβαίνει, στην Ουτοπία όλα συμβαίνουν».

Αμφισβήτηση...

Ζούμε, μεγαλώνουμε, επικοινωνούμε σε ένα κόσμο ο οποίος αποτελεί το πιο πρόσφορο έδαφος για αμφισβήτηση. Τα πάντα θεωρούνται υπόλογα της κρίσης μας. Τα πάντα περνούν από τη σκέψη μας και όλα είναι αψεγάδιαστα. Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις...

Η δήθεν ποιοτική ζωή μας, οι δήθεν ανέσεις, οι δήθεν βελτιωμένες κοινωνικές σχέσεις, οι δήθεν περισσότερες γνώσεις, τα δήθεν καλύτερα πολιτεύματα, οι δήθεν καλύτερες συνθήκες, οι δήθεν πιο ώριμοι άνθρωποι, τα δήθεν ταξίδια, οι δήθεν αγάπες, τα δήθεν χαμόγελα... Όλα ψεύτικα, όλα εύπεπτα, όλα απλά, όλα ασήμαντα. Κουράστηκα!!

Κουράστηκα να σκέφτομαι ανθρώπους μοναχικούς. Κουράστηκα να σκέφτομαι ανθρώπους που θεωρούν την τηλεόραση μοναδική αυθεντία, που έχουν εφησυχαστεί με την ευκολία του διαδικτύου, που έχουν ξεχάσει τι θα πει έρωτας, χαμόγελο, μουσική, χορός.. Που έχουν ξεχάσει τι θα πει ΖΩΗ. 

Ναι τα αμφισβητώ όλα! 

Και?

Κάνω μέσα μου έναν αγώνα να παραμείνω γνήσια,αυθεντική. Να μη διαβρωθώ. Να μη ξεφύγω. Να μην με πάρει το ποτάμι. Γιατί μετά δεν υπάρχει γυρισμός.. Αλλά που θα με βγάλει? Στην δημιουργία μίας επίπλαστης πραγματικότητας? Φοβάμαι.Τρέμω με τις δικές μου σκέψεις.
Και πάνω απ'όλα δεν τρέμω για την άγνωστη προέλευση και κατεύθυνση των προσωπικών μου επιλογών. Τρέμω μήπως όλο αυτό που υπάρχει μέσα μου, όλη αυτή η φωτιά καίει ανεξάρτητα από αυτά που αμφισβητώ. Μήπως απλά μου αρέσει το ταξίδι της αμφισβήτησης, όλη αυτή η εσωτερική επανάσταση, αυτός ο χρωματιστός πόλεμος που γίνεται στα σωθικά μου (με θύματα τα εγκεφαλικά μου κύτταρα).
Και αν όντως είναι έτσι και μία μέρα δεν έχω πια την ανάγκη της αμφισβήτησης τι θα γίνει? Θα με πάρει το ρέμα? θα πνιγώ και εγώ στο βόθρο της άξεστης κοινωνίας? Θα ακούω την αλήθεια από την τηλεόραση και θα χαμογελάω ψεύτικα στους ανθρώπους?
Είναι όμορφο να επαναστατείς, να αμφισβητείς, να σκέφτεσαι, να ξεφεύγεις, να διαφοροποιείσαι... Αρκεί εκτός από το ταξίδι να αποζητάς με πάθος και τον προορισμό...

Στυλίτης

Πάνω στα λυτά σου τα μαλλιά φωλιάζουν λαμπυρίδες

Πάνω στα λυτά μαλλιά αχ την αγάπη μου είδες

Είδες το γέλιο του ουρανού του γερακιού το ράμφος

Είδες το πρώτο πέταγμα της αφορμής το άνθος

Πάνω στα λυτά σου τα μαλλιά φωλιάζουν λαμπυρίδες

Πάνω στα λυτά μαλλιά αχ την αγάπη μου είδες

Πάνω στο λευκό σου το λαιμό πέφτει πυκνό το χιόνι

Πάνω στο λευκό λαιμό χέρι ζεστό ζυγώνει

Φέρνει τα πέντε δάκτυλα φέρνει τα δέκα χάδια

Φέρνει και σώμα δύστροπο που έμαθε στα σκοτάδια

Πάνω στο λευκό σου το λαιμό πέφτει πυκνό το χιόνι

Πάνω στο λευκό λαιμό χέρι ζεστό ζυγώνει

Πάνω στα ματόκλαδά σου ζει στυλίτης ξεχασμένος

Πάνω στα ματόκλαδα εσύ είσαι ανεβασμένος

Παίζεις λαούτο με φτερό και εγώ τα μάτια κλείνω

Γλιστράς από τα βλέφαρα και στην καρδιά σε αφήνω

Πάνω στα ματόκλαδά σου ζει στυλίτης ξεχασμένος.. ..