Ετοιμάζω κάτι. Το μαγειρεύω... Δεν το γνωρίζουν ούτε οι τοίχοι του σπιτιού μου.
Πολλές φορές τα βράδια καρδιοχτυπώ. Δεν κοιμάμαι παρά ελάχιστα και το πρωί πάλι καταπιάνομαι με αυτό. Θέλω να το σχεδιάσω, να το ολοκληρώσω, να το πετύχω.
Δεν αποτελεί μόνο στόχο. Αποτελεί σανίδα σωτηρίας και επιβίωσης. Επιβίωση από την σημερινή κοινωνία που μας βάζει να μετράμε τα ευρώ σαν να ταν κουκιά. Σωτηρία από τη μιζέρια της καθημερινότητας. Επιβίωση της ελευθερίας μου και της αβίαστα παραγόμενης σκέψης μου. Δεν θέλω πια να καθοδηγώ τη σκέψη μου σύμφωνα με τους κανόνες που μου έχουν επιβληθεί, σύμφωνα με αυτά που επιτάσσουν οι σημερινές συνθήκες διαβίωσης.
Συνεχίζω να κλείνω τα αφτιά μου και να καταστρώνω σχέδια. Να χτίζω καράβια που θα με πάρουν μακριά, στον καθαρό αέρα και θα με φέρουν κοντά στον εαυτό μου.
Σςςς δεν θα σου πω τίποτα. Μόνο όταν θα ναι πια οριστικό. Τότε θα το μάθεις. Θα σου πω μόνο ότι το θέλω πολύ, το ονειρεύομαι, το κάνω πραγματικότητα μέσα στο μυαλό μου. Το θέλω για μένα και το θέλω μόνη μου.
Ανορθόδοξη επιλογή; Βεβιασμένη; Αυθόρμητη;
Δε με νοιάζει και πολύ...
Ας έρθει εκείνη η στιγμή και η αυτογνωσία θα ακολουθήσει.
