Nan Goldin

L’œuvre de Nan Goldin :  photographie militante et sensible

Nan Goldin, née à Washington dans une famille d’intellectuels progressistes, quitte l’enseignement traditionnel lors de son adolescence après le traumatisme conséquent au suicide de sa sœur. Elle rejoint une école hippie fondé sur les principes de Summer Hill (la Satya school) et commence à se pencher véritablement sur la photographie. Elle rencontre David Amstrong, photographe  formé à  la School of the Museum of Fine Art de Boston et  dès le début des années 70 la communauté drag queen, notamment au seul bar de Boston où elles peuvent se retrouver, The Other Side. A cette époque, les drag queen étaient totalement exclues et rejetées par la société. Nan Goldin les prend pour sujet et leur consacre de nombreuses photographies. Spontanément, cet acte l’engage dans une voie militante. Elle explique avoir été fortement marquée par la vision de Blow up d’Antonioni (1967), film qui traite du pouvoir ambivalent du photographe sur le monde. Et de s’être sentie déterminée à poursuivre dans cet art après la découverte du film.

   

Dès ces premières années, Nan Goldin a le désir de photographier la vie telle qu’elle est, sans tabou. Qu’il s’agisse de sexe, de drogue, ou plus tard des ravages du sida sur ses amis proches, Nan Goldin témoigne en prenant des photographies. Elle veut garder mémoire, mémoire de ce qui va disparaître, mémoire de ces instants de vie. Elle l’explique en interview : « La photographie m’a sauvé la vie. Chaque fois que j’ai subi un événement traumatisant, effrayant, j’ai réussi à survivre en prenant des photos (…) [Mon travail] tourne autour du fait de garder une trace des vies que j’ai perdues, pour qu’elles ne puissent pas être complètement effacées par la mémoire. Mon travail repose essentiellement sur la mémoire. C’est vraiment  important pour moi de photographier chaque personne dont j’ai été proche dans la vie. Certains sont morts, comme Cookie, qui était très importante pour moi,  mais il existe toujours cette série de photos que j’ai prise, qui montre la complexité de ce qu’elle était. Parce que mes photos ne sont pas pour parler de statistiques, ou là pour montrer des gens en train de mourir. Mais pour donner à voir des destins individuels. En ce qui concerne New York, la plupart des âmes les plus créatives et libres de la ville sont mortes. New York n’est plus New York désormais [ses propos datent de 2003]. Je l’ai perdue et elle me manque. Ils sont morts à cause du Sida. »

... Ξορκίζοντας τη ζωή και τα άσχημά της...

μήπως αυτός είναι ο τρόπος?

αερικό

Ένα ποστ όλο ερωτήσεις

Τελικά πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι μεταξύ τους? Ή μάλλον πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι με βάση τα κριτήρια που εμείς θεωρούμε ότι μας διαφοροποιούν? 

Τι διαμορφώνει τον χαρακτήρα σου, τη διάθεσή σου για ζωή, την έξαψη της φαντασίας σου, τα όνειρά σου? Η οικογένεια, οι φίλοι, οι πολιτικές πεποιθήσεις σου, οι σπουδές σου και τέλος οι επιλογές σου, οι οποίες έχουν άμεση σύνδεση με όλα τα προηγούμενα.

Και αν είμαστε εντελώς διαφορετικοί σε όλα τα παραπάνω αλλά εγώ μπορώ να δω σε σένα να αντικατοπτρίζεται αληθινή φιλία ή ενθουσιώδης έρωτας ή πραγματική αγάπη? Και αν εγώ νιώθω πως πλάι σου μπορώ να σταθώ, όπως θα μπορούσα στον καλύτερό μου φίλο ή στο αγόρι μου ?

Προδίδω κάτι άραγε? Προδίδω τον εαυτό μου? Τις πεποιθήσεις μου? Μπερδεύω τους δρόμους της ζωής μου? Αλλάζω κατεύθυνση? Μπερδεύομαι...

Δηλαδή τώρα εγώ έχω πάρει μία συγκεκριμένη κατεύθυνση στη ζωή μου και δεν μου "επιτρέπεται" να ξεστρατίσω..? Μου ακούγεται αρκετά ανελεύθερο άρα πάλι πάει κόντρα στις πεποιθήσεις μου.

Βρες ποιος είσαι, τι θες, τι ζητάς άλλα άνοιξε ένα μικρό παραθυράκι για αυτά που δεν περίμενες να σου συμβούν ποτέ... Γιατί αργά ή γρήγορα θα σου συμβούν.

c'est la vie!!

Αλλάζεις καθημερινότητα- σπίτι- φίλους- περιβάλλον.
Κινείσαι σε διαφορετικό έδαφος, αφουγκράζεσαι άλλους ήχους, βλέπεις άλλα χρώματα.
Όμως μέσα σου τα πάντα παραμένουν ίδια.. ή μάλλον γίνονται λίγο πιο στέρεα.

Αντιλαμβάνεσαι τι είναι αυτό που σου λείπει και τι έχεις ήδη. Η βάση σου, οι σημαντικοί άνθρωποι της ζωής σου, εγκαθιδρύεται ακόμα βαθύτερα μέσα σου.. Και οι υπερεκτιμημένες επαφές που τόσο πολλή ενέργεια, συναισθήματα και φαιά ουσία ξόδεψες , αρχίζουν πια να γίνονται χρώματα αχνά. Σαν να τα σκεπάζει ένα πέπλο υγρασίας και ένα μαύρο σύννεφο από πάνω τους να τους στερεί τον ήλιο, τις αποχρώσεις, τις σκιές.

Ακριβώς όπως ο καιρός στη Νantes! 



Μα ακόμα και αν οι όψεις των κτιρίων γίνονται μουντές - λυπητερές, πάντα θα μπορείς να κάνεις μία βόλτα στο ποτάμι, ή στο πολυσύχναστο Bouffay. Πάντα θα μπορείς  να ξαπλώνεις στο χορτάρι ή να πηγαίνεις στην "παραλία". Πάντα θα βρίσκεις τα δικά σου χρώματα, τους δικούς σου ανθρώπους, τα δικά σου τοπία.
Τα τοπία αυτά που σου εξάπτουν τη φαντασία, που γαληνεύουν το μάτι σου και που σε ωθούν να βγάλεις τη φωτογραφική μηχανή από τη θήκη για να αιχμαλωτίσεις αυτή τη στιγμή που ζωντανεύει μπροστά σου.
 


Τελικά δεν είναι η καθημερινότητα που σε κάνει ευτυχή ή δυστυχή. Είναι ο τρόπος που μαθαίνεις να αντιμετωπίζεις τα χαρούμενα και τα λυπηρά γεγονότα της ζωής. 
Είναι ο τρόπος που διαλέγεις να κινείσαι, είναι η θέση που επιλέγεις να έχεις μέσα στο κοινωνικό σύνολο, μα κυρίως είναι οι άνθρωποι που επιλέγεις να σε συνοδεύουν σε κάθε κίνηση.

Ευχαριστώ για όλα!!

αερικό