Σήμερα κοίταξα γύρω μου. Από το πρωί μέχρι το βράδυ παρατηρούσα, αφουγκραζόμουν, άκουγα.. Σε κοίταξα στα μάτια, στα χείλη, στα χέρια. Τόσες πολλές οι γραμμές του προσώπου σου. Και τα δυο σου χείλη να σχηματίζουν μια θλιμμένη, μόνιμη καμπύλη. Γιατί;
Πήγα εκεί που όλοι θα έπρεπε να είναι ξέγνοιαστοι και χαρούμενοι και άκουσα θλιβερά γεγονότα. Σαν ένα πέπλο ατυχίας να έχει περιστοιχίσει όλο τον κόσμο. Αυτό νιώθω. Γεγονότα με ή χωρίς εξήγηση. Γεγονότα χρώματος κίτρινου- του μίσους, της αρρώστειας, της ανημποριάς, της στιφότητας. Γιατί;
Βράδιασε ξαφνικά και αγριεύτηκα. Κοίταξα προσεκτικά δεξιά - αριστερά. Δύο φορές για να είμαστε σίγουροι. Ποτέ δεν ξέρεις. Κάποτε τραγουδούσα μόνη μου στα σκοτάδια. Γιατί;
Νιώθω να οδευούμε προς ένα ολέθριο τέλμα. Έγινα απαισιόδοξη ή τα γεγονότα όντως κατευθύνουν προς τα εκεί; Γιατί να πρέπει να μιλάμε για οριακές συνθήκες επιβίωσης, για κρίση, για πτώση;
Θα μπορούσα να θυσιαστώ. Να κάψω τα καράβια μου και να μείνω εδώ. Ναι. Αναμφίβολα ανήκω εδώ. Αυτό είμαι και αυτό είναι ό,τι αγαπώ. Αλλά πλέον ό,τι αγαπώ έχει πάρει το χρώμα του θανάτου και δεν υπάρχει αναγέννηση. Φοβάμαι.
Φοβάμαι να δω με τα μάτια ορθάνοικτα και προτιμώ να τα κρατώ σε κατάσταση ύπνου. Φοβάμαι να ξυπνήσω και προτιμώ να ακούω τις βόμβες γύρω μου και να παριστάνω πως είναι χρωματιστά μπαλόνια που σκάνε στο ονειρό μου. Φοβάμαι να θυμηθώ και ξαφνικά να είμαι μεγάλη, προτιμώ να ξεχνώ χαμογελαστά - κι ας είναι.
Είμαι εγώ που πέφτω ή είναι τα πράγματα γύρω μου; Δεν είναι τόσο εύκολο να το διαχωρίσω.
Συμβαίνει κάποιες φορές οι πιλότοι μετά από αρκετό χρόνο πτήσης δια μέσου των συννέφων, να μην μπορούν να διακρίνουν που βρίσκεται η στεριά και που η θάλασσα. Το φαινόμενο αυτό καταλήγει στην πτώση του αεροπλάνου στο βυθό. Vertigo.
σαν-αερικό
