Χαμογελάει, σηκώνεται από την καρέκλα, δυναμώνει την μουσική, πάει στο κέντρο του δωματίου, ανοίγει διάπλατα τα δυο της χέρια και αρχίζει να κάνει κύκλους γύρω από τον άξονα του εαυτού της. Τραγουδάει δυνατά, γελάει φωναχτά και οι στροφές γίνονται όλο και πιο γρήγορες. Κάπως έτσι μοιάζει η ευτυχία ε;
Δεν σκέφτεται τίποτα παρά μόνο προσπαθεί να συγκρατήσει το σώμα της σταθερό για να μην παραπατήσει και ακούει μόνο τον ήχο της μουσικής. Ξαφνικά οι έγνοιες, οι κραυγές απελπισίας, τα άσχημα νέα, οι υποχρεώσεις, οι δυσκολίες και οι απαισιοδοξίες έφυγαν. Εξαφανίστηκαν δια παντός τόπου και χρόνου.
Γυρίζει. Η μουσική συνεχίζει να παίζει δυνατά. αργός ή γρήγορος ρυθμός δεν την νοιάζει. Όπως και να χει είναι χαρούμενος. Και τώρα λίγο πιο γρήγορα. Χωρίς ανάσα.
Γιατί; Γιατί ανασηκώθηκε από την καρέκλα της στα καλά του καθουμένου για να αρχίσει να στροβιλίζεται σαν τη σβούρα; Γιατί να δυναμώσει τόσο τη μουσική και να παριστάνει τον Δερβίση (χωρίς κλαρωτή φουστίτσα); Τι την ώθησε σε αυτή την κατά τα άλλα... παράλογη κίνηση;
Τίποτα και όλα. Η χαρά, η ευτυχία, η ικανοποίηση στην πλήρη παρουσία και απουσία τους ήταν εκεί, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που τα ροδάκια της καρέκλας μετακινήθηκαν σαν μαγικά προς τα πίσω. -Είναι όλα τόσο όμορφα! - Ποια; - Μα όλα; - Η ζέστη; -Ναι, και η ζέστη. -Και τι άλλο; -Μα όλα!Δεν βλέπεις;Είναι μαγικά,είναι για λίγο, είναι για μένα και για σένα. (Άντε να βγάλεις άκρη σκέφτεσαι- άστη να στροβιλίζεται)
Ο χρόνος σαν να έχει σταματήσει, μέσα είναι όλα κάπως παραμυθένια αλλά οι οργανικοί παράγοντες την κάνουν να πέσει στο πάτωμα με κλειστά τα μάτια. Η μουσική συνεχίζει να παίζει ακάθεκτη.
Αφήνει το delirium να σβήσει, ήρεμα και κυκλικά.Ανοίγει τα μάτια της. Όλα είναι στη θέση τους.
Συνέρχεται, ακουμπά τα δυο της χέρια στο πάτωμα και δίνει ώθηση στα πόδια της να σταθούν όρθια. Σαν το μωρό που προσπαθεί να περπατήσει για πρώτη φορά. Έτσι αγνά και εξαγνυσμένα στέκεται στα δυο της πόδια. Χαμηλώνει την ένταση της μουσικής και του κορμιού της. Κάθεται ξανά στην καρέκλα και χαμογελά γλυκά.
Ήταν η ευτυχία ε;
Σίγουρα ήταν...
Δεν σκέφτεται τίποτα παρά μόνο προσπαθεί να συγκρατήσει το σώμα της σταθερό για να μην παραπατήσει και ακούει μόνο τον ήχο της μουσικής. Ξαφνικά οι έγνοιες, οι κραυγές απελπισίας, τα άσχημα νέα, οι υποχρεώσεις, οι δυσκολίες και οι απαισιοδοξίες έφυγαν. Εξαφανίστηκαν δια παντός τόπου και χρόνου.
Γυρίζει. Η μουσική συνεχίζει να παίζει δυνατά. αργός ή γρήγορος ρυθμός δεν την νοιάζει. Όπως και να χει είναι χαρούμενος. Και τώρα λίγο πιο γρήγορα. Χωρίς ανάσα.
Γιατί; Γιατί ανασηκώθηκε από την καρέκλα της στα καλά του καθουμένου για να αρχίσει να στροβιλίζεται σαν τη σβούρα; Γιατί να δυναμώσει τόσο τη μουσική και να παριστάνει τον Δερβίση (χωρίς κλαρωτή φουστίτσα); Τι την ώθησε σε αυτή την κατά τα άλλα... παράλογη κίνηση;
Τίποτα και όλα. Η χαρά, η ευτυχία, η ικανοποίηση στην πλήρη παρουσία και απουσία τους ήταν εκεί, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που τα ροδάκια της καρέκλας μετακινήθηκαν σαν μαγικά προς τα πίσω. -Είναι όλα τόσο όμορφα! - Ποια; - Μα όλα; - Η ζέστη; -Ναι, και η ζέστη. -Και τι άλλο; -Μα όλα!Δεν βλέπεις;Είναι μαγικά,είναι για λίγο, είναι για μένα και για σένα. (Άντε να βγάλεις άκρη σκέφτεσαι- άστη να στροβιλίζεται)
Ο χρόνος σαν να έχει σταματήσει, μέσα είναι όλα κάπως παραμυθένια αλλά οι οργανικοί παράγοντες την κάνουν να πέσει στο πάτωμα με κλειστά τα μάτια. Η μουσική συνεχίζει να παίζει ακάθεκτη.
Αφήνει το delirium να σβήσει, ήρεμα και κυκλικά.Ανοίγει τα μάτια της. Όλα είναι στη θέση τους.
Συνέρχεται, ακουμπά τα δυο της χέρια στο πάτωμα και δίνει ώθηση στα πόδια της να σταθούν όρθια. Σαν το μωρό που προσπαθεί να περπατήσει για πρώτη φορά. Έτσι αγνά και εξαγνυσμένα στέκεται στα δυο της πόδια. Χαμηλώνει την ένταση της μουσικής και του κορμιού της. Κάθεται ξανά στην καρέκλα και χαμογελά γλυκά.
Ήταν η ευτυχία ε;
Σίγουρα ήταν...
