Ακόμα τα μάτια κλειστά. Λίγο το κρύο, λίγο η κούραση, λίγο που ξέρω να προσανατολίζομαι στο σπίτι μου και με κλειστά τα μάτια. Αλλά ξαφνικά..α.. Μια ενστικτώδης κραυγή βγαίνει από μέσα μου. Μήπως δεν βγήκε καν; Ούτε που ξέρω...
Έξω από το παράθυρο, λευκό χιόνι να πέφτει. Το πρώτο για αυτόν τον χειμώνα.Ξαφνικά τα μάτια άνοιξαν και αν και δεν είχα μπροστά μου καθρέφτη για να το επιβεβαιώσω είμαι σχεδόν σίγουρη πως χαμογέλασα. Ενστικτωδώς.
- Χιονίζειιιι, φώναξε μέσα μου μια παιδική φωνή.
- Αλήθεια;, φώναξε μία δεύτερη πολύ γνώριμη. Λες να το στρώσει; Να φτιάξουμε χιονάνθρωπο, να παίξουμε χιονοπόλεμο και να μην πάμε σχολείο;
- Αν συνεχίσει έτσι σίγουρα θα το στρώσει. Αρκεί να μην βρέξει και το λιώσει η βροχή. Αχ! Μακάρι να μην βρέξει.
Ένας διάλογος πολύ γνώριμος αντήχησε μέσα στο κεφάλι μου. Και τότε θυμήθηκα για τα καλά. Εμάς, μικρές αγουροξυπνημένες, γεμάτες ενθουσιασμό για τη λευκή παχιά αυτή βροχή. Χωρίς να μας νοιάζει ότι το χιόνι συνεπάγεται κρύο και ίσως πυρετό και παγωμένα χέρια και πόδια, εμείς φωνάζαμε από χαρά. Χιόνιιι.
Αυτή η άσπρη καταιγίδα μας γέμιζε ελπίδες σαν να μας εξάγνιζε, σαν να σταματούσε το χρόνο, σαν να άλλαζε το χώρο.
Και τώρα εγώ εδώ και εσύ εκεί. Κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Φυσική και συναισθηματική απόσταση. Γιατί; Γιατί να μην ήμαστε ακόμα μικρές και να παίζαμε κάτω από τις φουντουκιές στο χωριό, να γεμίζαμε την μπανιέρα με τα κουζινικά μας και να τσαλαβουτούσαμε μέσα. Γιατί να μην τσακωνόμαστε και μετά να φιλιώνουμε..να..έτσι..σε 10 λεπτά.
Τελικά, ίσως όσο πιο μακριά είσαι από τις μνήμες και τους δημιουργούς αυτών τόσο πιο πολύ τους εκτιμάς, τους θες πίσω, πικραίνεσαι για την παρελθοντική τους υπόσταση.
Δεν έχασα ευκαιρία. Σου μετέφερα αμέσως τις σκέψεις μου. Και είμαι σίγουρη πως ακόμα και αν εσύ δεν είδες χιόνι σήμερα, άκουσες από κάπου μακριά δύο παιδικές φωνές να ουρλιάζουν...χιονίζειιιιι!
σαν-αερικό
