Χα. Αστείο. Ένας κόσμος γεμάτος άγχη και αγωνίες και φόβους και τρεμούλες. Μαύρες γραμμές που επισημαίνουν ένα μόνο πράγμα: δεν τα χεις καλά με σένα. Όχι. Ούτε η συνέντευξη για μία δουλειά δεν είναι τρομακτική, ούτε ο καιρός φταίει , ούτε ο διπλανός που σου μίλησε απότομα.
Φταις εσύ. Εσύ που κάποτε δεν κοιμόσουν γιατί ήθελες να ονειρευτείς. Εσύ, που έπιανες από τα μαλλιά κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο και το έκανες χρωματιστό. Εσύ, που έφερνες κύκλους στα 8τμ. δωμάτιό σου. Και τώρα πέφτεις σαν το τούβλο στο κρεβάτι, και κοιτάς το ρολόι με ανυπομονησία για το πότε θα περάσουν άλλες 2 ώρες και που οι μόνοι κύκλοι που φέρνεις είναι όταν αλλάζεις νωχελικά πλευρό για να κοιμηθείς καλύτερα.
Έτσι, λένε είναι η πραγματικότητα. Έτσι είναι η ζωή και απλά ψάχνεις για τις μικρές μαγικές στιγμές στις οποίες θα ανταμειφθείς. Οι οποίες θα είναι λίγο λιγότερο μίζερες. Ένα πάρε δώσε αν έχω αντιληφθεί καλά. Κάτσε ένα λεπτό να δω αν με συμφέρει (ναι πλέον κοιτάω το συμφέρον μου): εγώ θα σου δώσω τη ζωή μου, το εγώ μου και την αύρα μου και εσύ ως αντάλλαγμα θα μου προσφέρεις 2-3 στιγμές όμορφες στιγμές. Θα πω όχι. (Ευτυχώς που στο δημοτικό αντάλλασσα αυτοκόλλητα με τις συμμαθήτριες και γνωρίζω τι θα πει δίκαιη ανταλλαγή γιατί μου φαίνεται παρολίγον να πιαστώ κορόιδο.)
Χα! Μου ξέφυγα.. Μου; Σου; Μου.. Σίγουρα μου. Να ξεφεύγεις από τις λούπες του εαυτού σου. Να μπορείς να φέρνεις για λίγο στο νου την ιδεατή εικόνα σου όπως κάποτε την είχες χτίσει. Και ναι η πραγματικότητα είναι σκληρή. Και ναι, οι τεμπέλιδες και οι οπορτουνιστές μόνο να χάσουν έχουν. Αλλά εγώ; Εγώ γιατί να χάσω; Εγώ γιατί δεν χαμογελάω τόσο συχνά πια;
Παράξενος κόσμος. Παράξενα πλασμένος. Παράξενη εγώ. Παράξενο και το ποστ.
Θα τα παρατήσω όλα και θα γίνω πριγκίπισσα και θα δείξω σε σένα και σε μένα τι θα πει ευτυχία. Θα έχω και ένα ραβδί. Μαγικό θα είναι. Και όταν δεν χαμογελάς θα σε σκουντάω στο κεφάλι μέχρι να πεις χα.
σαν αερικό
σαν αερικό
