ταξίδι

Και τι άλλο μπορεί να είναι ή ζωή εκτός από ένα ταξίδι..?

Ένα ταξίδι προς το άπειρο, προς το άγνωστο, προς την ευτυχία, προς την ελευθερία, προς την επίτευξη των προσωπικών μας στόχων.

Κάθε φορά που συνειδητοποιούμε το ρόλο μας ως ταξιδευτή, πασχίζουμε να βρούμε ποια είναι η πηγή μας και ποιος ο προορισμός μας.  Θέλουμε να έχουμε μία καθάρια όψη της κατεύθυνσής μας ώστε να μπορούμε να την ελέγξουμε. 

Αρχικά ρίχνουμε μια ματιά στις ρίζες μας. Σε αυτό που μας δημιούργησε, που μας έπλασε, που μας διαμόρφωσε. Ίσως γιατί πιστεύουμε πως εκεί θα βρούμε τον τελικό μας σκοπό, ή ακόμα ίσως επειδή αναζητούμε ένα εξηλαστήριο θύμα των λαθών μας ή τέλος επειδή θέλουμε να ευγνωμονούμε κάποιον για τη μακαριότητα της μέχρι τώρα πορείας μας. 

Μετά την ανασκόπηση του παρελθόντος βρισκόμαστε μπροστά σε ένα καθρέφτη. Έναν καθρέφτη που θα μας δείξει την τωρινή μας κατάσταση. Ποιος είμαι- τι έχω- τι θέλω - τι είναι σημαντικό για μένα- τι μου αρέσει. Ερωτήσεις απλές στην διατύπωση , δύσκολες στην απάντηση. Άλλοι κάθονται μπροστά από τον καθρέφτη αυτό για μια ολόκληρη ζωή, δοκιμάζοντας διαφορετικές μάσκες και φορεσιές μέχρι να δουν τι τους ταιριάζει. Άλλοι πάλι στέκονται γυμνοί, εξετάζοντας κάθενα ξεχωριστό σημείο. Το ψηλαφίζουν, το αφουγκράζονται, το αισθάνονται. 

Και ύστερα αρχίζει η αναζήτηση του τελικού προορισμού. Μέσα από τη γνώση, τις εμπειρίες, τους ανθρώπους, τα συναισθήματα οδηγείσαι προς αυτόν σιγά σιγά χωρίς ποτέ να μπορέσεις να βάλεις μία ετικέτα προορισμού. Είναι ο δρόμος προς το "εγώ" μέσα από το "εμείς". Είναι ο δρόμος προς την εσωτερική ανακαλυψη μέσα από την εξωτερική ψηλάφιση.

Καλό ταξίδι!

Nan Goldin

L’œuvre de Nan Goldin :  photographie militante et sensible

Nan Goldin, née à Washington dans une famille d’intellectuels progressistes, quitte l’enseignement traditionnel lors de son adolescence après le traumatisme conséquent au suicide de sa sœur. Elle rejoint une école hippie fondé sur les principes de Summer Hill (la Satya school) et commence à se pencher véritablement sur la photographie. Elle rencontre David Amstrong, photographe  formé à  la School of the Museum of Fine Art de Boston et  dès le début des années 70 la communauté drag queen, notamment au seul bar de Boston où elles peuvent se retrouver, The Other Side. A cette époque, les drag queen étaient totalement exclues et rejetées par la société. Nan Goldin les prend pour sujet et leur consacre de nombreuses photographies. Spontanément, cet acte l’engage dans une voie militante. Elle explique avoir été fortement marquée par la vision de Blow up d’Antonioni (1967), film qui traite du pouvoir ambivalent du photographe sur le monde. Et de s’être sentie déterminée à poursuivre dans cet art après la découverte du film.

   

Dès ces premières années, Nan Goldin a le désir de photographier la vie telle qu’elle est, sans tabou. Qu’il s’agisse de sexe, de drogue, ou plus tard des ravages du sida sur ses amis proches, Nan Goldin témoigne en prenant des photographies. Elle veut garder mémoire, mémoire de ce qui va disparaître, mémoire de ces instants de vie. Elle l’explique en interview : « La photographie m’a sauvé la vie. Chaque fois que j’ai subi un événement traumatisant, effrayant, j’ai réussi à survivre en prenant des photos (…) [Mon travail] tourne autour du fait de garder une trace des vies que j’ai perdues, pour qu’elles ne puissent pas être complètement effacées par la mémoire. Mon travail repose essentiellement sur la mémoire. C’est vraiment  important pour moi de photographier chaque personne dont j’ai été proche dans la vie. Certains sont morts, comme Cookie, qui était très importante pour moi,  mais il existe toujours cette série de photos que j’ai prise, qui montre la complexité de ce qu’elle était. Parce que mes photos ne sont pas pour parler de statistiques, ou là pour montrer des gens en train de mourir. Mais pour donner à voir des destins individuels. En ce qui concerne New York, la plupart des âmes les plus créatives et libres de la ville sont mortes. New York n’est plus New York désormais [ses propos datent de 2003]. Je l’ai perdue et elle me manque. Ils sont morts à cause du Sida. »

... Ξορκίζοντας τη ζωή και τα άσχημά της...

μήπως αυτός είναι ο τρόπος?

αερικό

Ένα ποστ όλο ερωτήσεις

Τελικά πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι μεταξύ τους? Ή μάλλον πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι με βάση τα κριτήρια που εμείς θεωρούμε ότι μας διαφοροποιούν? 

Τι διαμορφώνει τον χαρακτήρα σου, τη διάθεσή σου για ζωή, την έξαψη της φαντασίας σου, τα όνειρά σου? Η οικογένεια, οι φίλοι, οι πολιτικές πεποιθήσεις σου, οι σπουδές σου και τέλος οι επιλογές σου, οι οποίες έχουν άμεση σύνδεση με όλα τα προηγούμενα.

Και αν είμαστε εντελώς διαφορετικοί σε όλα τα παραπάνω αλλά εγώ μπορώ να δω σε σένα να αντικατοπτρίζεται αληθινή φιλία ή ενθουσιώδης έρωτας ή πραγματική αγάπη? Και αν εγώ νιώθω πως πλάι σου μπορώ να σταθώ, όπως θα μπορούσα στον καλύτερό μου φίλο ή στο αγόρι μου ?

Προδίδω κάτι άραγε? Προδίδω τον εαυτό μου? Τις πεποιθήσεις μου? Μπερδεύω τους δρόμους της ζωής μου? Αλλάζω κατεύθυνση? Μπερδεύομαι...

Δηλαδή τώρα εγώ έχω πάρει μία συγκεκριμένη κατεύθυνση στη ζωή μου και δεν μου "επιτρέπεται" να ξεστρατίσω..? Μου ακούγεται αρκετά ανελεύθερο άρα πάλι πάει κόντρα στις πεποιθήσεις μου.

Βρες ποιος είσαι, τι θες, τι ζητάς άλλα άνοιξε ένα μικρό παραθυράκι για αυτά που δεν περίμενες να σου συμβούν ποτέ... Γιατί αργά ή γρήγορα θα σου συμβούν.

c'est la vie!!

Αλλάζεις καθημερινότητα- σπίτι- φίλους- περιβάλλον.
Κινείσαι σε διαφορετικό έδαφος, αφουγκράζεσαι άλλους ήχους, βλέπεις άλλα χρώματα.
Όμως μέσα σου τα πάντα παραμένουν ίδια.. ή μάλλον γίνονται λίγο πιο στέρεα.

Αντιλαμβάνεσαι τι είναι αυτό που σου λείπει και τι έχεις ήδη. Η βάση σου, οι σημαντικοί άνθρωποι της ζωής σου, εγκαθιδρύεται ακόμα βαθύτερα μέσα σου.. Και οι υπερεκτιμημένες επαφές που τόσο πολλή ενέργεια, συναισθήματα και φαιά ουσία ξόδεψες , αρχίζουν πια να γίνονται χρώματα αχνά. Σαν να τα σκεπάζει ένα πέπλο υγρασίας και ένα μαύρο σύννεφο από πάνω τους να τους στερεί τον ήλιο, τις αποχρώσεις, τις σκιές.

Ακριβώς όπως ο καιρός στη Νantes! 



Μα ακόμα και αν οι όψεις των κτιρίων γίνονται μουντές - λυπητερές, πάντα θα μπορείς να κάνεις μία βόλτα στο ποτάμι, ή στο πολυσύχναστο Bouffay. Πάντα θα μπορείς  να ξαπλώνεις στο χορτάρι ή να πηγαίνεις στην "παραλία". Πάντα θα βρίσκεις τα δικά σου χρώματα, τους δικούς σου ανθρώπους, τα δικά σου τοπία.
Τα τοπία αυτά που σου εξάπτουν τη φαντασία, που γαληνεύουν το μάτι σου και που σε ωθούν να βγάλεις τη φωτογραφική μηχανή από τη θήκη για να αιχμαλωτίσεις αυτή τη στιγμή που ζωντανεύει μπροστά σου.
 


Τελικά δεν είναι η καθημερινότητα που σε κάνει ευτυχή ή δυστυχή. Είναι ο τρόπος που μαθαίνεις να αντιμετωπίζεις τα χαρούμενα και τα λυπηρά γεγονότα της ζωής. 
Είναι ο τρόπος που διαλέγεις να κινείσαι, είναι η θέση που επιλέγεις να έχεις μέσα στο κοινωνικό σύνολο, μα κυρίως είναι οι άνθρωποι που επιλέγεις να σε συνοδεύουν σε κάθε κίνηση.

Ευχαριστώ για όλα!!

αερικό

Ασπρομπλέ καλοκαιράκι

Πρώτο ελεύθερο camping

Καμένες πλάτες

Να περιμένεις ώρες πολλές το πλοίο στον Σκαντζόχοιρο             

Γυμνισμός στην Καλοταρίσσα

Ωτοστόπ σε ταξί

Πεζοπορία μέχρι τον κάτω Μύλο

Πορτοκαλί φωσφοριζέ χρώμα ουρανού

Παράθυρο με θέα 

Ο αέρας να παίρνει το "σπιτικό" σου

Ησυχία 

Μεγάλες ανηφόρες 

Φρούτα και ούζο

Να τραγουδάς στα βραχάκια του λιμανιού

Χορός στις ταράτσες

Μπέρδεμα στα στενά της χώρας

Να σε παίρνει ο αέρας στον Καλογερικό

Μυστικό μονοπάτι για τη χώρα

Θέα από τη Χοζοβιώτισσα

Γιορτή παστελιού

Ξέφρενος χορός στο γιασεμί

 Ψημένη ρακή

Αέρινα ρούχα

Μαλλιά να ανεμίζουν

Επιδρομή από κουνούπια

Ξημέρωμα στην παραλία της Γιάλης  

 αερικό

Στιγμές

Περνάνε από μπροστά σου οι στιγμές που έζησες και εσύ στέκεσαι και κοιτάς σαν θεατής ενός καρουζέλ που πλέον δεν μπορείς να ανέβεις. Ήταν οι δικές σου στιγμές. Ήταν οι στιγμές σου. 

Και ξαφνικά αναλογίζεσαι αν τελικά μετράνε αυτά που κάνεις ή αυτοί με τους οποίους έτυχε ή επέλεξες να γεμίσεις τις στιγμές σου.
Όλοι μας αναλαμβάνουμε ένα ρόλο. Θέλουμε να είμαστε αυτό που θεωρούμε ως ιδανικό. Να κάνουμε ό,τι ταιριάζει στην χτισμένη από εμάς ιδιοσυγκρασία μας. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι κάποιες τάσεις μας δεν είναι έμφυτες αλλά επίκτητες. Τις δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι στην προσπάθεια εύρεσης ταυτότητας και χαρακτήρα. Έτσι λοιπόν αρχίζουμε και διανθίζουμε στιγμές, γεμίζουμε το χρόνο μας με αυτά που εκφράζουν τον φτιαγμένο από εμάς , εαυτό μας. 

-Αλλά αρκεί αυτό? Αρκούν αυτές οι ενδιαφέρουσες στιγμές?

Κάθε στιγμή αποκτά νόημα όταν τη μοιράζεσαι. ίσως είναι από εκείνα τα μαγικά πράγματα που διαιρώντας τα, αυτά πολλαπλασιάζονται. Είναι λοιπόν οι στιγμές- άνθρωποι, αυτά που ζωντανεύουν το παρελθόν, το μέλλον και το παρόν μας.

Ο δύσκολος δρόμος προς την αυτογνωσία θα σε ανταμείψει περίσσια μόνο αν βρεις συνοδοιπόρους καθ' οδόν. Όχι απλούς περαστικούς, που θα σου ρίξουν ένα χαμόγελο και θα πουν ένα βιαστικό γεια. Ούτε και επαίτες, που θα ζητιανέψουν για τις εμπειρίες σου, τα συναισθήματα και τη δύναμή σου.

Συνοδοιπόρους αληθινούς. Απ' αυτούς που έχουν να σου διηγηθούν απίστευτες ιστορίες, ζωηρά παραμύθια, γεμάτες στιγμές. Συνοδοιπόρους χρωματιστούς, ονειροπόλους, γεμάτους φαντασία.

Συνοδοιπόρους ζωής.

αερικό

Γίνε μαζί μου παιδί...

"Είναι μία κοινωνία έξω από την κοινωνία"
Αυτό είναι...
Μία κοινωνία όπου μπορείς να χρωματίζεις την κάθε σου μέρα, να βλέπεις παντού όμορφα παιδικά, αληθινά χαμόγελα, να χορεύεις, να τραγουδάς..
Να ξεχνάς τη σημαίνει άγχος, χρήματα, γκρίνια, μιζέρια..
Τους ξέρεις όλους, σε ξέρουν όλοι..
Έχεις φίλους. Λίγους και εκλεκτούς.
Είναι η φύση, είναι η ξεγνοιασιά και η ζωντάνια.
Γινόμαστε όλοι παιδιά.. Βάφουμε τα πρόσωπά μας και τα χέρια μας..
Κάθε μέρα είμαστε κάτι διαφορετικό.. Κάτι παιδικό, κάτι αστείο.

Νιώθουμε να ανήκουμε εκεί. Αυτός είναι ο τόπος που μας γαληνεύει, που μας ζωντανεύει, που μας κάνει δημιουργικούς , αληθινούς, δραστήριους.. Ο τόπος που "αράζουν" πολύχρωμα αερόστατα.
Είναι ο τόπος μας...

"Γίνε μαζί μου παιδί και ότι σου λείπει

εγώ θα τρέξω παντού για να το βρω..

Είναι η καρδιά μου ανοιχτή και σου ανήκει

Αν θες να αλλάξουμε απόψε ζωή

γίνε μαζί μου παιδί..."

αερικό

περιμένω

Λένε ότι άμα το πιστέψεις κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί

κάτι νύχτες σαν αυτή με το βλέμμα καρφωμένο

Βλέπω κάτι αεροπλάνα σαν σκιές στου γαλαξία τη γραμμή

δεν πειράζει μου αρκεί και μπορώ να περιμένω...

επανάσταση ..?..

Πουθενά δεν θα αναζητώ την αξιοπρέπεια μου παρά μόνο στον ίδιο μου τον εαυτό. 

Από κανένα δεν θα ζητώ ελευθερία, μόνο από το σκέψη και το μυαλό μου.

 Τίποτα δεν θα μου εμπνεύσει δικαιοσύνη παρά μόνο οι ίδιες μου οι πράξεις. 

Τίποτα και από κανένα.

Τους είδαμε και τους μεγάλους , τους είδαμε και τους μικρούς.

Το έδειξε η ιστορία μας άλλωστε. Ποτέ, τίποτα δεν άλλαξε σε αυτόν τον τόπο επειδή μάθαμε, συνηθίσαμε ως ακραίοι επαναστάτες και ως "οι τελειωμένοι της διαφθοράς" να αναζητούμε τα αυτονόητα πρώτα από τους άλλους και μετά από τον εαυτό μας.

Αναζητούμε λοιπόν σεβασμό, δικαιοσύνη, ελευθερία, αξιοπρέπεια από ποιον? Και εμείς τι κάνουμε? Αποζητούμε και παλεύουμε για την εξυγίανση ενός συστήματος που τόσα χρόνια μας βόλευε να αναθρέφουμε και να κλωσάμε και τώρα που το κακό μπήκε στο σπιτικό μας, τρέχουμε και δεν φτάνουμε. 

Αγανακτήσαμε, βγήκαμε στους δρόμους, φωνάξαμε,και δικαίως πράξαμε. Αλλά μετά τι? Όταν κλείσουν τα φώτα και πέσει η αυλαία τι θα κάνουμε?

Ακόμα και αν με ένα μαγικό ραβδί αποκτήσουμε όσα τόσο καιρό με τόσο ζήλο διεκδικούμε, πάλι δεν θα κοιτάξουμε να λαδώσουμε τον υπουργό, να βάλουμε το γιο στο δημόσιο? Πάλι δεν θα μετράμε την αξία μας ανάλογα με την τσέπη μας? Πάλι δεν θα πηγαίνουμε στην παραλία και θα "ξεχνάμε" εκεί όλα τα σκουπίδια μας? Πάλι δεν θα τρέξουμε να αγοράσουμε το new trend αφού θα το χει και ο γείτονας? Πάλι δεν θα αποχαυνωθούμε μπροστά στην τηλεόραση? Πάλι δεν θα βουλιάξουμε στον καναπέ μας? Πάλι δεν θα ψηφίσουμε τους ίδιους τρανούς οπλαρχηγούς με τα μεγαλόπνοα σχέδια διαφθοράς?....

Βαρέθηκα.. Μπορεί και να κουράστηκα.. Ίσως και να σιχάθηκα.

Να επαναστατείς, να διεκδικείς, να απαιτείς. Ναι. Και αν αναγκαστείς να μειώσεις για λίγο το επίπεδο των προσδοκιών σου , να το κάνεις. Άλλωστε ο καθολικός αγώνας έχει πάντα λιγότερες απαιτήσεις από τον προσωπικό. Ποτέ όμως μην ξεχάσεις τα αρχικά σου οράματα. Αυτά που σε διαμόρφωσαν. Αυτά που σε έκαναν να λέγεσαι άνθρωπος με συνείδηση. Αυτά τα χρωματιστά όνειρα που σου έκλεβαν τον ύπνο τα βράδια. Ποτέ μην ξεχάσεις αυτή την εσωτερική επανάσταση. Αυτό το πολύχρωμο μπαμ που έτσι και συνέβαινε σε όλους μας συντονισμένα , αυτός ο τόπος με μιας θα μύριζε ειρήνη, αγάπη, ελευθερία και αξιοπρέπεια, χωρίς να χυθεί ούτε μια στάλα αίμα, χωρίς να βγει ούτε μία κραυγή. Εκείνα τα όνειρα που είχες παιδί, αυτά να σε οδηγούν κι να σε ακολουθούν μια ζωή. Στο σπίτι, στους φίλους, στην κοινωνία, στους δρόμους.

Γιατί οι δρόμοι δεν είναι αρένα επίδειξης δύναμης μεταξύ ένοπλων και άοπλων. Οι δρόμοι είναι η ευκαιρία να δείξω πως και εγώ και εσύ και αυτός νιώθουμε πως κάτι έχει αλλάξει μέσα μας.

Κάτι που μας φέρνει πιο κοντά στα παιδικά μας όνειρα.

αερικό

Paranoia

Σβήνω, γράφω, σβήνω, γράφω τίποτα.
Πολλές ιδέες καμία σύνδεση μεταξύ τους.
Σκόρπιες προτάσεις εδώ και εκεί.
Τι με νοιάζει άλλωστε?
Πέρασε ο καιρός που με ενδιέφερε αν ο λόγος μου θα είναι μεστός και πλήρης, αν οι σκέψεις μου θα βγάζουν νόημα και θα οδηγούν σε ακόμα μια φιλοσοφική διερεύνηση της ζωής.
Άλλωστε λόγια ακούσαμε πολλά.
Τα βαρέθηκα τα λόγια.
Πράξεις λοιπόν. Είναι αργά για πράξεις?
Έφτασε κιόλας καλοκαίρι.

Ας μασκαρευτούμε λοιπόν..Κι ας μην είναι απόκριες...




αερικό

Μπαλκόνι...

So your mouth tastes like sunshine baby
but your eyes are all cool buried in my arms ....
And the breeze takes us deeper and further into the heart of a moment that is gone

And the scent of your heartache baby
and the taste of your blood run within me
And there are red flowers in your spit when you enter my mouth under the bed
down on the floor

So take me under the floorboards;
I would love to feel like wood
Take me back to the retards;
cause the world just make me sick
There are colors in the air when I fall to the ground
How we´d love to fall more often

There´s a band in our cellar baby and they´re playing a song of the drunks in the street.

And I can hear when they´re playing their love songs cause the kids in the yard stop playing with their toys.

So take me under the schoolyard there are kids there who got lost. Their mouths all shouting asphalt and their bodies torn apart.There are colors in the air when I fall to the groundI can sense a world of heartache,

but I love the sound of your hair when it falls down from the pillow late at night.

On the brink of illusion it´s the devil in my eyesWaiting for the moment to kill me inside

How we´d love to die more often.

So take my hands love there´s a burst inside our minds.

Feel my hands love cause I´m numb from the neck down

And there is fire love on the balcony right here

I can see our bodies burn but sense no fear

And your mouth tastes like sunshine baby

but your eyes are all cool buried in my arms

And everything matters for a second as we fall to the ground

Ένα με τον αέρα...

Μυρωδιά από ανοιξιάτικη μέρα

είμαστε ένα με τον αέρα...

αερικό

ΜΠΑΜΜΜ

Ναι, ναι μία φυγή είναι αυτό που χρειάζεται. Μεταφορική και πραγματική. 
Και ότι σε στενοχώρησε ρίξτο στο ποτάμι και χαμογέλα.Άλλωστε είναι φανερό: Ποτέ δεν άξιζε. Απλά εσύ προσπαθούσες, πάλευες με νύχια και με δόντια να του δώσεις αξία. Μάθε λοιπόν ένα: Ποτέ δεν είχε. Τουλάχιστον για σένα.
Και ότι σε μπέρδεψε πάρε το κουβάρι του και πέτα το μακριά. Δεν πρόκειται να το ξετυλίξεις. Άλλωστε τι σε νοιάζει? Αυτό θα παραμείνει κουβάρι και εσύ θα ξεμπερδέψεις εύκολα και γρήγορα....Τι και αν είναι μεταξένιο και μαλακό και πολύτιμο και όμορφο? Πάντα θα είναι ένα κουβάρι.
Και ότι ήρθε στη σκέψη σου και έγινε γκρι πάρε τα πινέλα σου και χρωμάτισέ το. Κάντο πολύχρωμο. Μόνο το πολύχρωμο ταιριάζει.
Μην προσπαθείς να αλλάξεις τους ανθρώπους. Πάντα θα μείνουν ίδιοι. Οι άχρωμοι- άχρωμοι και οι χρωματιστοί-χρωματιστοί. Έτσι είναι. Γενετική καταδίκη.


Η φυγή πλησιάζει........

Ενδοαναζητήσεις...

Πάντα ανικανοποίητοι, δυσαρεστημένοι... Πάντα ένα κενό να πλακώνει την καρδιά μας και να βγαίνει σαν στριγγλιά από το στόμα μας.

Φωνάζουμε, αντιδρούμε, "δεν μας φτάνει", "θέλω κάτι άλλο"... Τι?

Δεν ξέρεις και ποτέ δεν θα μάθεις.

Πάντα θα φωνάζω ότι κάτι λείπει, ότι κάτι θέλω, ότι κάτι δεν έχω, ότι κάτι πάει στραβά...Κι όμως δεν είναι στραβός ο γιαλός. Το ξέρω. Εγώ αρμενίζω στραβά.

Γιατί αυτό που λείπει δεν είναι κάτι που κάποιος θα μου δώσει. Είναι αυτό που εγώ δεν κατάφερα να βρω μέσα μου. Να το βρω, να το κοιτάξω, να το αναπτύξω και κυρίως να το δεχθώ. Να δεχθώ ότι είναι κομμάτι μου, ότι είναι "εγώ" και από εδώ και πέρα όποιος θέλει να λέει πως με αγαπά θα αγαπά και αυτό μαζί.

Αντί λοιπόν να το αναζητώ, το αγνοώ. Δεν διαθέτω τον ελάχιστο σεβασμό προς τον εαυτό μου να τον γνωρίσω και να γίνουμε φίλοι. Ότι δεν μου αρέσει απλά πιστεύω πως θα αλλάξει με ένα μαγικό ραβδί(που συχνά ονομάζεται χρόνος). Ουσιαστικά αυτό που κάνω είναι να το θάβω, να το καλύπτω , να εξαγνίζω τους φόβους μου πως κάποτε θα με κυριεύσει. Και όχι δεν πιστεύω πως είναι σημείο των καιρών μας αυτή η τακτική. Είναι σημείο του διαχρονικού προβλήματος του ανθρώπου που λέγεται "έλλειψη αυτογνωσίας". 

Εμένα δεν μου αρέσει η λέξη "έλλειψη". Είναι πολύ μοιρολατρική. Έχουμε έλλειψη νερού όταν δεν βρέχει, έλλειψη οξυγόνου όταν πέφτει το αεροπλάνο και ούτω καθεξής. Δεν μπορούμε να έχουμε έλλειψη αυτογνωσίας. Ανημποριά αυτογνωσίας ναι. Ανυπαρξία προσπάθειας για αυτογνωσία ναι. Φόβο για απόκτηση αυτογνωσίας, ναι αυτό μπορούμε να το έχουμε. Όχι έλλειψη.

Γιατί ψάχνεις αλλού? Κοίτα μέσα σου. Η αλήθεια, η ευτυχία, η ικανοποίηση, η ελευθερία, η γνώση βρίσκεται μέσα σου. Τίποτα άλλο δεν θα μπορέσει να σου δώσει αυτό που θα σου δώσει ο ίδιος σου ο εαυτός. 

M. C. Escher

Και αν χρησιμοποίησα διαφορετικά πρόσωπα σε αυτή την ανάρτηση είναι επειδή καμιά φορά δεν ξέρω αν εγώ είμαι εσύ, εσύ είσαι εμείς, αυτοί είναι εγώ.. Μπερδεμένη κατάσταση. Θα τη βρούμε την άκρη?

Μ.C. Escher

Ή πάντα θα ανεβοκατεβαίνουμε σκάλες, θα ανοίγουμε πόρτες, μαζί με άλλους ή και μόνοι μας?

"Όταν δεν είμαστε τίποτα, απαιτούμε από τους άλλους να μας βρουν κάτι."

Bertolt Brecht

Σύμφωνοι ότι όλα θα αλλάξουν

ο κόσμος κι η ανθρωπότητα

 και προπαντός η αταξία των ανθρώπινων τάξεων…

Κι όταν θα ΄χετε καλυτερέψει τον κόσμο

 να συνεχίσετε να τον καλυτερεύετε αυτόν τον καλύτερο κόσμο

 Συμπληρώστε κι άλλο την συμπληρωμένη αλήθεια

Κι αν συμπληρώνοντας την αλήθεια αλλάξατε την ανθρωπότητα, λοιπόν

 αλλάξτε κι άλλο την αλλαγμένη ανθρωπότητα

No title

"If you are brave enough to leave behind everything familiar and comforting (which can be

 anything from your house to your bitter old resentments) and set out on a truth-seeking 

journey (either externally or internally), and if you are truly willing to regard everything that 

happens to you on that journey as a clue, and if you accept everyone you meet along the way as 

a teacher, and if you are prepared – most of all – to face (and forgive) some very difficult 

realities about yourself….then truth will not be withheld from you.” Or so I’ve come to believe."

Σ' άλλα ταξίδια μακρινά...

Έλα πάρε με
μες στο βυθό σου να βρεθώ
ν'αγαπηθώ να λυτρωθώ
Έλα πάρε με
στα γαλανά σου τα νερά
δώσε στα όνειρα φτερά.

Έλα πάρε με
σ' άλλα ταξίδια μακρινά
στου δειλινού τα μενεξιά
Έλα πάρε με
δώσε μου αίμα και μιλιά
σε χρυσαφένια ακρογιαλιά.

Έλα πάρε με
εκεί που το κορμί λυγάει
εκεί που το κορμί γελάει
Έλα πάρε με
και θεϊκός μου γίνε στίχος
που τον χορεύει ο ρυθμός
κι ο ψάλτης ήχος.

Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά..

Και ναι μπήκε το πολυπόθητο καλοκαίρι...

Ακόμα και αν δεν μπήκε όπως το 'χα ονειρευτεί, με αυτόν τον ανυπέρβλητο ενθουσιασμό και την απέραντη χαρά.. μπήκε..

Με μία επανάσταση στο κέντρο της Αθήνας, με χιλιάδες δυνατές, στεντόρειες φωνές να αποζητούν ισότητα- δικαιοσύνη- αξιοπρέπεια... Αυτά ζητάμε.

Δεν ζητάμε λεφτά, δεν ζητάμε ρουσφέτια, δεν ζητάμε καλοπέραση χωρίς θυσίες, δεν ζητάμε καλοκαίρια δίχως χειμώνες. Τέρμα πια αυτά. Ήρθε η ώρα για ουσιαστική επανάσταση. Και αν δεν καταφέρουμε να πείσουμε τους πολιτικούς, θα καταφέρουμε να πειστούμε εμείς οι ίδιοι.

Να πειστούμε ότι μπορούμε να σταματήσουμε να αγιάζουμε το σκοπό με τα μέσα, ότι μπορούμε να ενωθούμε ακόμα και αν έχουμε πολλές διαφωνίες, να προσπαθήσουμε συλλογικά για ισότητα-δικαιοσύνη-αξιοπρέπεια..

Γιατί όχι, δεν φταίνε οι πολιτικοί που φτάσαμε εδώ. Εμείς φταίμε... Εμείς που πάντα αναβάλλαμε, υπερεκτιμούσαμε, αδιαφορούσαμε, στρουθοκαμηλίζαμε, χρησιμοποιούσαμε μέσον ακόμα και για να βγάλουμε μία αστυνομική ταυτότητα.. Φτάνει πια.. Ήρθε η ώρα για επανάσταση.

Επανάσταση κόντρα στην πολιτική της διαφθοράς, κόντρα στην παραπληροφόρηση, κόντρα στους ίδιους μας τους εαυτούς (?)...

Θα τα καταφέρουμε? Κάθε φωνή, κάθε κραυγή απελπισίας, κάθε μούντζα απευθύνονται μόνο στη βουλή  ή και σε μας τους ίδιους?

Μήπως να στρέψουμε για λίγο τα χέρια μας προς τα πρόσωπά μας, να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να γίνει μία αναδιάρθρωση από κάτω προς τα πάνω?

Άλλωστε εάν δεν θεραπευτούμε εμείς οι ίδιοι δεν θα καταφέρουμε να εξαγνίσουμε και την πολιτική. Εμείς είμαστε οι ψηφοφόροι. Εμείς είμαστε η κινητήριος δύναμη. Εμείς είμαστε ο μοχλός. Εάν αλλάξουμε, θα αλλάξουν. Αρκεί να το πιστέψουμε.

Καλό, επαναστατικό, ελπιδοφόρο καλοκαίρι λοιπόν εύχομαι!

Μην ενοχλείτε...

Μην ενοχλείτε.. Ονειρεύομαι..
Σάμπως δεν έχω το δικαίωμα? Γιατί δηλαδή να πρέπει και εγώ να μιζεριάσω? Επειδή θα πτωχεύσουμε??
Ναι, έχετε δίκιο. Είναι δύσκολα τα πράγματα. Ούτε δουλειά θα βρω, ούτε ήρεμη ζωή θα έχω.
Και αν πω ότι θα τα αντέξω και τα δύο παραπάνω δεινά, ούτε τότε μπορώ να ονειρεύομαι? Μα δεν θα ενοχλήσω κανένα..
Εγώ μόνο θα σκέφτομαι.. Θα σκέφτομαι ταξίδια, θα σκέφτομαι όμορφους ανθρώπους, ήρεμες θάλασσες, γραφικούς δρόμους, καθαρά πάρκα, απογειώσεις και προσγειώσεις. Θα σκέφτομαι ξέγνοιαστα καλοκαίρια και δυνατές εμπειρίες. Θα σκέφτομαι "επικίνδυνες αποστολές" και παιδικά χαμόγελα. Άλλωστε ο καθένας είναι σε κάτι διαφορετικό καλός. Εγώ αυτό έμαθα να κάνω στη ζωή μου..Να ονειρεύομαι, να σχεδιάζω και άμα τύχει (σας ορκίζομαι..άμα...) να πραγματοποιώ.
Τώρα μπορώ? Σας έπεισα?
Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω ούτε την ηλικία μου, ούτε την ανωριμότητά μου,ούτε εξωγενείς παράγοντες ως επιχειρήματα για την κατοχύρωση του δικαιώματος στο όνειρο. Κάτι τέτοιο θα προσέβαλε και εμένα και το ονειρικό μου σύννεφο. Δεν "φταίει" τίποτα από όλα αυτά για την ασυγκράτητη επιθυμία μου. Απλά έτσι γεννήθηκα. Γεννήθηκα με δύο μπλε μάτια, μικρά αφτιά, λίγο γαμψή μύτη και πολλά όνειρα.
Γι αυτό σας λέω...

Μην με ενοχλείτε...
Ονειρεύομαι...

Ότι θυμάσαι δε βουλιάζει...

Ας πούμε ότι έχουμε 2 κόσμους..

Έναν  που βιώνουμε πραγματικά και έναν που βιώνουμε συναισθηματικά, νοητικά.

Ο πρώτος φτιάχνεται με ανθρώπους πραγματικούς, με ελαττώματα και αδυναμίες. Με ψευτιές και πονηριές. Με σκληρή εργασία, με διάβασμα και άγχος. Με δρόμους, σπίτια, αυτοκίνητα, θάλασσες , βουνά, νησιά κτλ κλτ Έναν γύρο να κάνεις το κεφάλι σου, μια δεξιά μία αριστερά , και ο πραγματικός κόσμος θα ανοιχτεί φαρδύς πλατύς μπροστά σου.

Ο δεύτερος κόσμος- αυτός της σκέψης- φτιάχνεται από άλλα υλικά. Πολύ διαφορετικά.. Έχει λίγο από σκόνη αστεριών ( καθώς η βασιλική ώρα του κόσμου αυτού είναι η ώρα που νυχτώνει βαθιά- σε αντίθεση με την ογδόη πρωινή-σημείο εκκίνησης παραγωγικών δραστηριοτήτων- που βασιλεύει στον πραγματικό κόσμο), έχει μπόλικα όνειρα, ιδέες. Κυρίως όμως έχει φαντασία. Φαντασία παιδική. Φαντασία που πλάθει ιδεατές καταστάσεις και ανθρώπους . Στον κόσμο της σκέψης υπάρχει μία θάλασσα και ένα βουνό. Πρόκειται για το βουνό των προσωπικών επιτυχιών.. Άπαξ και αποφασίσεις να γίνεις ορειβάτης στον κόσμο αυτό ,την έβαψες. Έχεις να ανέβεις ανηφοριές μεγάλες, να μετακινήσεις πέτρες βαριές και να σου κοπεί η ανάσα μέχρι να καταφέρεις να αντικρίσεις την ανυπέρβλητη θέα από την προσωπική σου βουνοκορφή. 

Όσο για τη θάλασσα??... Είναι η θάλασσα που εξαγνίζει. Χώνεσαι μέσα της και κολυμπάς ήρεμα σε μία προσπάθεια να "καθαρίσεις" από λάθη και πίκρες. Ταυτόχρονα μπορείς να ρίξεις μέσα της όποια σκέψη εμποδίζει το χαμόγελό σου. Και εκεί ξεχνάς? Όχι όχι ...Ο κόσμος της σκέψης ποτέ δεν θα επέτρεπε κάτι τέτοιο. Αυτό που γίνεται στην πραγματικότητα (πρόκειται για την πραγματικότητα του ονειρικού κόσμου) είναι ότι καθετί που θες να ξεχάσεις και αν σου επιτρεπόταν θα έπνιγες στη θάλασσα ,μπαίνει σε ένα γυάλινο μπουκάλι και ταξιδεύει μακριά. Όταν το μπουκάλι φτάσει στην αντίπερα όχθη (μετά από πολύ ή λίγο καιρό-αναλόγως τον άνεμο) είσαι έτοιμος να το παραλάβεις, να το ανοίξεις, να δεις ξανά αυτό που κάποτε θέλησες να ξεχάσεις. Κανένα μπουκάλι ποτέ δεν ράγισε, δεν έσπασε, δεν βούλιαξε. Παρά έμεινε ακέραιο καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού του.

Είναι αυτά που σκέφτεσαι που δεν θα ξεχαστούν. Είναι αυτά που νιώθεις που δεν θα σβήσουν. Είναι αυτά που θυμάσαι που δεν θα βουλιάξουν ποτέ.

Και ακόμα και αν ώρες ώρες θα ήθελες τόσο πολύ οι 2 κόσμοι σου να συναντηθούν και να συμφωνήσουν( ο ένας να πλάθει ανθρώπους και ο άλλος να τους φέρνει μπροστά σου, ο ένας να φτιάχνει όνειρα και ο άλλος να τα πραγματοποιεί, ο ένας να προτάσσει την ελευθερία και ο άλλος να τη δέχεται) πρέπει να είσαι σίγουρος πως ακόμα και αν όλα σου τα πραγματικά σχέδια και τα όνειρα στο χωροχρόνο βουλιάξουν , οι σκέψεις σου είναι αυτές που θα έχουν το πιο ανθεκτικό σωσίβιο...

ΔΕΛΤΙΟ ΚΑΙΡΟΥ

Παρασκευή13/05/2011	21:00		20 °C	33%	3 Μποφόρ B			ΚΑΘΑΡΟΣ
Σάββατο14/05/2011	03:00		15 °C	49%	2 Μποφόρ B			ΚΑΘΑΡΟΣ
Σάββατο14/05/2011	09:00		17 °C	42%	2 Μποφόρ B			ΚΑΘΑΡΟΣ
Σάββατο14/05/2011	15:00		29 °C	21%	2 Μποφόρ B			ΚΑΘΑΡΟΣ
ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΗ ΠΡΟΓΝΩΣΗ 4-6 ΗΜΕΡΩΝ
Σάββατο 14/05/2011	21:00		24 °C	34%	ΑΠΝΟΙΑ			ΚΑΘΑΡΟΣ
Κυριακή 15/05/2011	03:00		17 °C	44%	2 Μποφόρ B			ΚΑΘΑΡΟΣ
Κυριακή 15/05/2011	09:00		19 °C	46%	2 Μποφόρ BA			ΚΑΘΑΡΟΣ
Κυριακή 15/05/2011	15:00		29 °C	24%	2 Μποφόρ ΝΔ			ΚΑΘΑΡΟΣ
Κυριακή 15/05/2011	21:00		23 °C	36%	2 Μποφόρ N			ΚΑΘΑΡΟΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΚΑΙΡΟΥ

Καιρός ανοιξιάτικος-σχεδόν καλοκαιρινός. Καιρός για χαμόγελα, χρώματα, φωτογραφίες, συναυλίες, camping , βόλτες ατελείωτες, ούζο ΜΕ παγάκια, χρωματιστά σαλβάρια, θερινό σινεμά (***θησείο), βιβλία, ζωγραφική, πρόωρο μπάνιο στη θάλασσα, κυλίσματα στην άμμο, καλοκαιρινά σχέδια, όμορφες λέξεις- όμορφα συναισθήματα κτλ κτλ κτλ κτλ
Κυρίως όμως : καιρός για απόδραση
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΗΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΣΑΣ