Να χαμε τρεις δραχμές και τρεις ο διπλανός

Η κρίση μας ξεζούμισε, μας πονά καθημερινά, μας έσπρωξε σε ακραίες ενέργειες, σε αυτοκτονίες και απελπισίες. Περάσαμε πολλά και περνάμε, αντιδράσαμε, ψηφίσαμε και πάλι τα ίδια αποφασίσουμε. Θα μου πεις: και τι να κάναμε; αυτοί είναι οι φίλοι της Ευρώπης, αυτούς ψηφίσαμε. Αυτοί θα την διαχειριστούν καλά την κατάσταση. 
Ξέρεις κάτι; Είμαι μόλις 20 χρονών και ποτέ μου δεν ένιωσα κάποιον να διαχειρίζεται την κατάσταση. Ποτέ μου δεν ένιωσα σίγουρη για τη χώρα μου και το μέλλον της. Και το δικό μου μέλλον;
Χα. Εδώ σας γελάσανε κύριοι. Όσο παίξατε με το περιβάλλον μου, με το πλαίσιο μου, παίξατε. Τώρα θα το αναλάβω εγώ. Θα κοιτάξω να ευχαριστιέμαι με τα λιγότερα. Δεν θέλω ούτε κότερα , ούτε σπίτια. Θέλω τους φίλους μου, τα χαμόγελά τους, μία ζεστή αγκαλιά, ένα εισιτήριο για ένα όμορφο νησί, ένα καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα και λίγο ουζάκι..
Δεν είμαι ματαιόδοξη. Δεν θα ζήσω για πολύ. Δεν μπορώ να βρω πουθενά αλλού την ευτυχία και την ικανοποίηση παρά μόνο στη γαλήνη της καθημερινής ζωής, για την οποία θα παλέψω και ακόμα και αν την αφήσω για μια στιγμή θα την ξαναπιάσω. Εγώ σύνορα δεν γνωρίζω, μόνο φίλους Αυτοί είναι τα σύνορα μου. 
Και όσο έχω ένα σουγιά, ένα διπλό καρβέλι και λίγο μέλι, θα γλυκαίνει σίγουρα η καρδιά...

σαν-αερικό

Οι πόνοι της Παναγιάς

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;

Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;

Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις

Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,

που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

Συ θα ‘χεις μάτια γαλανά, θα 'χεις κορμάκι τρυφερό,

θα σε φυλάω από ματιά κακή και από κακό καιρό,

από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.

Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.

Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης

Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,

να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό

να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,

κ’ υστέρα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ

που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι...

Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,

κι η Αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μη την πεις.

Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.

Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.

Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.

Ώχου, μου μπήγεις στην καρδιά, χίλια μαχαίρια και σπαθιά.

στη γλώσσα μου ξεραίνεται το σάλιο, σαν πικρή αψιθιά!

- Ω! πώς βελαζεις ήσυχα, κοπάδι εσύ βουνίσιο...-

Βοηθάτε, ουράνιες δύναμες, κι ανοίχτε μου την πιο βαθιά

την άβυσσο, μακριά απ’ τους λύκους να κρυφογεννήσω!

Φοβάμαι. Γι αυτούς που θα ρθουν κι γι αυτούς που μένουν. Δεν είναι τόπος αυτός να ζεις. Δεν είναι άνθρωποι αυτοί να μιλάς και να σέβεσαι. Είναι κακοί.

Σήμερα είδα το χέρι σου να σφίγγει το διπλανό, να το κρατά στη ζωή, να το φιλά και να το τραβάει. Σαν να προσπαθούσες να νικήσεις τα ανίκητα. Μα δεν είναι άδικο;

Άρα τι να σκέφτεσαι; Την απουσία, τη συνήθεια, το παρελθόν, την αγάπη; Τι να είναι αυτό που να σε κάνει τόσο έντονα τραβάς και να φιλάς το αδύναμο χέρι; Τα μάτια σου κοκκίνισαν και γύρισες από την άλλη. " Συγνώμη, μου ήρθε να κλάψω". Ήθελα να σε πάρω να σε σφίξω στην αγκαλιά μου. Να σε δω μικρή, με μακριά μαλλιά και ροδοκόκκινα μάγουλα, να κάνετε αυτές τις τρέλες που μου διηγείσαι  πως κάνατε μικροί. Και πως να νιώθεις όταν τα διηγείσαι αυτά; Νοσταλγία, γαλήνη, ευτυχία, απληστία. Πόσο λίγο μπορώ να ερμηνεύσω τα δάκρυά σου. Μου λες ξανά τα ίδια και τα ίδια. Μα δεν κουράζομαι. Δεν με πειράζει καθόλου. Πέστα μου ξανά. Μόνο αυτά τα δάκρυα αν μπορείς να συγκρατήσεις γιατί δεν μπορώ να τα αντέξω. Είναι πολύ βαριά τα ανερμήνευτα δάκρυα.

Ξανά αυτή οι εικόνα των χεριών. 4 χέρια ενωμένα. 2 ζευγάρια χέρια και τα μάτια σου να κοιτούν επίμονα χαμηλά. Δάκρυα δεν έχεις πια. Μόνο ανυπομονησία για να μπουν όλα σε μία τάξη. Να πάτε σπίτι και να κοιτάτε τον κήπο από το παράθυρο. Τόσες στιγμές σε αυτόν τον κήπο.. Τις θυμάσαι; Τότε που τα μεσημέρια έκαιγε ο ήλιος και συχνά καθόμασταν μαζί να λύσουμε σταυρόλεξα και να μου λες ιστορίες. Και τριγύρω ησυχία.

Ανοίγω τα μάτια. όχι δεν μεταφέρθηκα στον κήπο. Είμαι ακόμα εδώ. Στο λάθος σημείο, στη λάθος ηλικία, στη λάθος διάθεση. Εσύ πως να νιώθεις. Αχ και να μπορούσα να σου δώσω αυτό που λαχταράς. Αυτό που θα γύρναγε πίσω αυτά τ ανερμήνευτα δάκρυα. Σε φιλώ και σε αγκαλιάζω σφιχτά. Θα έρθω αύριο, σου λέω. Και τώρα που θα φύγω εγώ τι θα σκέφτεσαι; μήπως να μείνω, μα δεν μπορώ.. Ο κόσμος έξω δεν με περιμένει. Δεν έχει παγώσει.

Φεύγω. Σας αγαπώ πολύ σκέφτομαι.

Το μπαλκόνι

Μία ακόμη μέρα άγχους και τρεξίματος. Να τα προλάβω όλα πρέπει. Να είναι έτοιμες, οι εργασίες, οι παρουσιάσεις, οι εξετάσεις, οι υποχρεώσεις. Όλα έτοιμα και στην εντέλεια. Μέχρι που ξέχασα τον εαυτό μου. Ξέχασα πως κάποτε (όχι και τόσο παλιά) μια βόλτα παρέα με την φωτογραφική μου μηχανή, ένας υπνάκος στο λόφο του Φιλοπάππου, ένα παγωτό μηχανής στα βραχάκια της Ακρόπολης ήταν η λύση σε κάθε άγχος, στενοχώρια, πρόβλημα. Τώρα λέω, είμαι κουρασμένη. Τώρα δεν έχω χρόνο. Τώρα πρέπει να κοιμηθώ για να ξυπνήσω αύριο νωρίς νωρίς να πιάσω τα χαρτιά μου και να χωθώ στην οθόνη του υπολογιστή ξανά.

Έλα..Μην μου πεις ότι δεν το έχεις πάθει ποτέ σου. Μην μου πεις ότι κάπου μες στην βαβούρα της καθημερινότητας ξέχασες να είσαι ο εαυτός σου και χάθηκες μέσα στην κίνηση και την πολυκοσμία. Μην μου πεις ότι δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή που αμφέβαλες για το ποιος είσαι και τι κάνεις στον κόσμο τούτο. Μην μου πεις ότι απλά δεν παρακαλούσες να έρθει εκείνη η στιγμή που όλα θα ήταν όπως πριν και η καθημερινότητά σου θα ξαναρχόταν πίσω σε σένα , ανέπαφη και απαράλλαχτη.

Φοβήθηκα πως μεγάλωσα και ξέχασα και σοβάρεψα. 

Το μπαλκόνι λοιπόν ήρθε να με γυρίσει πίσω. Να μου δείξει πως όσο και αν χωθώ μέσα στην οθόνη αυτού του καταραμένου σκευάσματος που έχει αντικαταστήσει τη ζωή μας σε κάθε πολύχρωμη έκφανσή της, δεν έχω χαθεί. Αυτό το ήρεμο βράδυ, με τους φίλους, τις μπύρες, τα καλοκαιρινά σχέδια, τις αστείες ιστορίες, τα γέλια, τα κεριά σήμανε πως είμαστε όλοι ακόμα εδώ, σήμανε την έναρξη του καλοκαιριού.

Αν χαθείς λοιπόν μέσα στο χάος, ψάξε το μπαλκόνι σου και θα δεις την αντανάκλασή σου να σου χαμογελά, κάπου εκεί .. Στο βάθος!

society, have mercy on me
I hope you're not angry if I disagree
society, crazy and deep
I hope you're not lonely without me

σαν-αερικό