Γίνε μαζί μου παιδί...

"Είναι μία κοινωνία έξω από την κοινωνία"
Αυτό είναι...
Μία κοινωνία όπου μπορείς να χρωματίζεις την κάθε σου μέρα, να βλέπεις παντού όμορφα παιδικά, αληθινά χαμόγελα, να χορεύεις, να τραγουδάς..
Να ξεχνάς τη σημαίνει άγχος, χρήματα, γκρίνια, μιζέρια..
Τους ξέρεις όλους, σε ξέρουν όλοι..
Έχεις φίλους. Λίγους και εκλεκτούς.
Είναι η φύση, είναι η ξεγνοιασιά και η ζωντάνια.
Γινόμαστε όλοι παιδιά.. Βάφουμε τα πρόσωπά μας και τα χέρια μας..
Κάθε μέρα είμαστε κάτι διαφορετικό.. Κάτι παιδικό, κάτι αστείο.

Νιώθουμε να ανήκουμε εκεί. Αυτός είναι ο τόπος που μας γαληνεύει, που μας ζωντανεύει, που μας κάνει δημιουργικούς , αληθινούς, δραστήριους.. Ο τόπος που "αράζουν" πολύχρωμα αερόστατα.
Είναι ο τόπος μας...

"Γίνε μαζί μου παιδί και ότι σου λείπει

εγώ θα τρέξω παντού για να το βρω..

Είναι η καρδιά μου ανοιχτή και σου ανήκει

Αν θες να αλλάξουμε απόψε ζωή

γίνε μαζί μου παιδί..."

αερικό

περιμένω

Λένε ότι άμα το πιστέψεις κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί

κάτι νύχτες σαν αυτή με το βλέμμα καρφωμένο

Βλέπω κάτι αεροπλάνα σαν σκιές στου γαλαξία τη γραμμή

δεν πειράζει μου αρκεί και μπορώ να περιμένω...

επανάσταση ..?..

Πουθενά δεν θα αναζητώ την αξιοπρέπεια μου παρά μόνο στον ίδιο μου τον εαυτό. 

Από κανένα δεν θα ζητώ ελευθερία, μόνο από το σκέψη και το μυαλό μου.

 Τίποτα δεν θα μου εμπνεύσει δικαιοσύνη παρά μόνο οι ίδιες μου οι πράξεις. 

Τίποτα και από κανένα.

Τους είδαμε και τους μεγάλους , τους είδαμε και τους μικρούς.

Το έδειξε η ιστορία μας άλλωστε. Ποτέ, τίποτα δεν άλλαξε σε αυτόν τον τόπο επειδή μάθαμε, συνηθίσαμε ως ακραίοι επαναστάτες και ως "οι τελειωμένοι της διαφθοράς" να αναζητούμε τα αυτονόητα πρώτα από τους άλλους και μετά από τον εαυτό μας.

Αναζητούμε λοιπόν σεβασμό, δικαιοσύνη, ελευθερία, αξιοπρέπεια από ποιον? Και εμείς τι κάνουμε? Αποζητούμε και παλεύουμε για την εξυγίανση ενός συστήματος που τόσα χρόνια μας βόλευε να αναθρέφουμε και να κλωσάμε και τώρα που το κακό μπήκε στο σπιτικό μας, τρέχουμε και δεν φτάνουμε. 

Αγανακτήσαμε, βγήκαμε στους δρόμους, φωνάξαμε,και δικαίως πράξαμε. Αλλά μετά τι? Όταν κλείσουν τα φώτα και πέσει η αυλαία τι θα κάνουμε?

Ακόμα και αν με ένα μαγικό ραβδί αποκτήσουμε όσα τόσο καιρό με τόσο ζήλο διεκδικούμε, πάλι δεν θα κοιτάξουμε να λαδώσουμε τον υπουργό, να βάλουμε το γιο στο δημόσιο? Πάλι δεν θα μετράμε την αξία μας ανάλογα με την τσέπη μας? Πάλι δεν θα πηγαίνουμε στην παραλία και θα "ξεχνάμε" εκεί όλα τα σκουπίδια μας? Πάλι δεν θα τρέξουμε να αγοράσουμε το new trend αφού θα το χει και ο γείτονας? Πάλι δεν θα αποχαυνωθούμε μπροστά στην τηλεόραση? Πάλι δεν θα βουλιάξουμε στον καναπέ μας? Πάλι δεν θα ψηφίσουμε τους ίδιους τρανούς οπλαρχηγούς με τα μεγαλόπνοα σχέδια διαφθοράς?....

Βαρέθηκα.. Μπορεί και να κουράστηκα.. Ίσως και να σιχάθηκα.

Να επαναστατείς, να διεκδικείς, να απαιτείς. Ναι. Και αν αναγκαστείς να μειώσεις για λίγο το επίπεδο των προσδοκιών σου , να το κάνεις. Άλλωστε ο καθολικός αγώνας έχει πάντα λιγότερες απαιτήσεις από τον προσωπικό. Ποτέ όμως μην ξεχάσεις τα αρχικά σου οράματα. Αυτά που σε διαμόρφωσαν. Αυτά που σε έκαναν να λέγεσαι άνθρωπος με συνείδηση. Αυτά τα χρωματιστά όνειρα που σου έκλεβαν τον ύπνο τα βράδια. Ποτέ μην ξεχάσεις αυτή την εσωτερική επανάσταση. Αυτό το πολύχρωμο μπαμ που έτσι και συνέβαινε σε όλους μας συντονισμένα , αυτός ο τόπος με μιας θα μύριζε ειρήνη, αγάπη, ελευθερία και αξιοπρέπεια, χωρίς να χυθεί ούτε μια στάλα αίμα, χωρίς να βγει ούτε μία κραυγή. Εκείνα τα όνειρα που είχες παιδί, αυτά να σε οδηγούν κι να σε ακολουθούν μια ζωή. Στο σπίτι, στους φίλους, στην κοινωνία, στους δρόμους.

Γιατί οι δρόμοι δεν είναι αρένα επίδειξης δύναμης μεταξύ ένοπλων και άοπλων. Οι δρόμοι είναι η ευκαιρία να δείξω πως και εγώ και εσύ και αυτός νιώθουμε πως κάτι έχει αλλάξει μέσα μας.

Κάτι που μας φέρνει πιο κοντά στα παιδικά μας όνειρα.

αερικό