Tαχύτητα

Γρήγορα, νευρικά, χωρίς αναπνοή - την κρατώ, να την αφήσω; προλαβαίνω; Οι μέρες φαίνονται σαν τις κόκκινες γραμμές που αφήνουν τα αυτοκίνητα στις βραδινές φωτογραφίες. Το έχεις δει ποτέ αυτό;

Εγώ το βλέπω κάθε μέρα!

Το μυαλό μου και το σώμα μου καταβάλλονται καθημερινά. Διαμαρτύρονται. Άλλα πάντοτε πίστευα πως και τα δύο ώρες ώρες γκρινιάζουν χωρίς λόγο. Ωχ πια! Δεν θα τους δώσω άλλη σημασία. Άλλωστε τίποτα δεν γίνεται χωρίς τη συγκατάθεση μου και την πλήρη αποδοχή μου.

Σε αυτή τη δεδομένη στιγμή τα πράγματα κινούνται γρήγορα. Πρέπει να κινηθούν γρήγορα! Κι αν το απολαμβάνω ή όχι δεν έχω χρόνο να το αναλογιστώ καθώς η μία γεμάτη στιγμή διαδέχεται την άλλη χωρίς να ζητήσει άδεια παραμονής. Και γιατί μωρέ τόσο γρήγορα; 

Για να μη σκέφτομαι. Για να μη συνειδητοποιώ. Για να μη βλέπω άλλο. Για να κρατώ τα όνειρά μου ασπείλωτα. Για να διατηρώ τα φτερά μου λαμπερά και λευκά. Για να μη γεμίζει το μυαλό μου με κακίες και επιθυμίες ανεύρεσης των ενόχων. Γιατί για να γίνει αυτός ο τόπος κοινωνία πρέπει όλα να γίνουν με ταχύτητα πια. 

Φτάνουν και τα παράπονα. Φτάνουν και οι δικαιολογίες. Βρήκαμε τους φταίχτες και ξέρουμε τις θέσεις τους. Δεδομένα. Στοπ. Δράση. Τώρα.

Με μολότοφ; Μπα.. Την κλείσαν τη βίλα Αμαλία σήμερα. Με πετροπόλεμο; Ας μην ξαναγυρίσουμε στα χρόνια των σπηλαίων. Ε με τι;

Με όνειρα, προσωπικά και συλλογικά. Με πράξεις, για το παρόν και το μέλλον. Με χαμόγελα, παιδικά και χρωματιστά. Με ταχύτητα.

 Πάντα μου άρεσε η ταχύτητα. Ειδικά εκείνες τις στιγμές που ενώ είσαι μόλις 5 χρονών, βγάζεις το κεφάλι σου δειλά από το παράθυρο του αυτοκινήτου καθώς ο μπαμπάς τρέχει στην Εθνική, χαμογελάς και αντιλαμβάνεσαι πόσο πολύ σου αρέσει να νιώθεις τον αέρα να σε χτυπά γρήγορα στο πρόσωπο. Να νιώθεις αυτήν την ελευθερία. Αυτήν την απελευθέρωση!

σαν-αερικό

Το αερόστατο

Ταξίδεψα. Είδα και μάλλον κατάλαβα.

Τίποτα δεν μπορεί να σε πάρει μακριά από τις σκέψεις σου. Και αν περιμένεις αυτό το κάτι που θα ρθει και θα σου αλλάξει τη ζωή τότε είσαι πολύ γελασμένος. Διαφορετικές εικόνες, ερμηνεύονται με τον ίδιο τρόπο και σημαίνουν τα ίδια πράγματα για τον καθένα ξεχωριστά.

Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να ελπίζει σε εκείνη τη μέρα της επόμενης βδομάδας, του επόμενου μήνα ή χρόνου και να την αναμένει σαν εξαγνισμό. Εκείνη η μέρα αργά ή γρήγορα ήρθε για μένα. Ο τρόπος που σκεφτόμουν μέχρι τότε δεν άλλαξε. Αν κάτι με πείραζε, θα συνέχιζε να με πειράζει. Αν κάτι με κούραζε, πάλι κουρασμένη θα ήμουν. Αν κάτι μου δημιουργούσε βάρος, η μέρα εκείνη ποτέ δε σήμανε την απελευθέρωση για μένα. Όσο και να την περίμενα.

Κατάλαβα λοιπόν πως σημασία έχει η ερμηνεία που δίνουμε εμείς στα πράγματα. Κατάλαβα πως δεν πρέπει να ελπίζεις σε καμία μέρα του μέλλοντος παρά μόνο να πασχίζεις να "φτιάξεις" αυτό που ζεις τώρα. Αυτή τη μικρή στιγμή να την κάνεις μοναδική, ανεξίτηλη στο χρόνο, βασιλιά και κυρίαρχο του εαυτού της και όχι δούλο του μέλλοντος. Όχι δούλο του μέλλοντος...

Η αντίληψη αυτή δεν έχει κανένα οπορτουνιστικό στοιχείο ούτε και υποστηρίζει τις "ευκαιριακές επιλογές" και τις βολεμένες σχέσεις. Αντίθετα. 

Χτίσε την κάθε σου στιγμή. Δες την από ψηλά και σκέψου αν θες να συμπεριφερθείς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Να πιάσεις αυτή ή την άλλη ευκαιρία. Να απορρίψεις αυτό και να δεχτείς το άλλο. Να χαμογελάσεις αντί να φωνάξεις και να εκνευριστείς. Να κλείσεις τα μάτια και να ονειρευτείς αντί να πέσεις σε λήθαργο. Να πεις "σ'αγαπώ" αντί να περιμένεις να το ακούσεις. Να ζωγραφίσεις μία χρωματιστή ζωγραφιά αντί να βουλιάξεις στον καναπέ. Να τραγουδήσεις δυνατά αντί να δυσανασχετήσεις από την πολύβουη πόλη. Να γεμίσεις με αγάπη και να την εκφράσεις.

Δες τα όλα από ψηλά. Μπες σε αυτό το αερόστατο που θα σε πάρει μακριά από αυτή την αντίληψη της "αποταμίευσης" που έχει επικρατήσει. Ανέβα πάνω και "ξόδεψε". Ξόδεψε χαμόγελα, αγάπη, αγκαλιές,τραγούδια, χορούς, όμορφες λέξεις.

Το σχέδιο

Ετοιμάζω κάτι. Το μαγειρεύω... Δεν το γνωρίζουν ούτε οι τοίχοι του σπιτιού μου. 

Πολλές φορές τα βράδια καρδιοχτυπώ. Δεν κοιμάμαι παρά ελάχιστα και το πρωί πάλι καταπιάνομαι με αυτό. Θέλω να το σχεδιάσω, να το ολοκληρώσω, να το πετύχω.

Δεν αποτελεί μόνο στόχο. Αποτελεί σανίδα σωτηρίας και επιβίωσης. Επιβίωση από την σημερινή κοινωνία που μας βάζει να μετράμε τα ευρώ σαν να ταν κουκιά. Σωτηρία από τη μιζέρια της καθημερινότητας. Επιβίωση της ελευθερίας μου και της αβίαστα παραγόμενης σκέψης μου. Δεν θέλω πια να καθοδηγώ τη σκέψη μου σύμφωνα με τους κανόνες που μου έχουν επιβληθεί, σύμφωνα με αυτά που επιτάσσουν οι σημερινές συνθήκες διαβίωσης.

Συνεχίζω να κλείνω τα αφτιά μου και να καταστρώνω σχέδια. Να χτίζω καράβια που θα με πάρουν μακριά, στον καθαρό αέρα και θα με φέρουν κοντά στον εαυτό μου. 

Σςςς δεν θα σου πω τίποτα. Μόνο όταν θα ναι πια οριστικό. Τότε θα το μάθεις. Θα σου πω μόνο ότι το θέλω πολύ, το ονειρεύομαι, το κάνω πραγματικότητα μέσα στο μυαλό μου. Το θέλω για μένα και το θέλω μόνη μου. 

Ανορθόδοξη επιλογή; Βεβιασμένη; Αυθόρμητη;

Δε με νοιάζει και πολύ... 

Ας έρθει εκείνη η στιγμή και η αυτογνωσία θα ακολουθήσει.

Η πτώση

Σήμερα κοίταξα γύρω μου. Από το πρωί μέχρι το βράδυ παρατηρούσα, αφουγκραζόμουν, άκουγα.. Σε κοίταξα στα μάτια, στα χείλη, στα χέρια. Τόσες πολλές οι γραμμές του προσώπου σου. Και τα δυο σου χείλη να σχηματίζουν μια θλιμμένη, μόνιμη καμπύλη. Γιατί;

Πήγα εκεί που όλοι θα έπρεπε να είναι ξέγνοιαστοι και χαρούμενοι και άκουσα θλιβερά γεγονότα. Σαν ένα πέπλο ατυχίας να έχει περιστοιχίσει όλο τον κόσμο. Αυτό νιώθω. Γεγονότα με ή χωρίς εξήγηση. Γεγονότα χρώματος κίτρινου- του μίσους, της αρρώστειας, της ανημποριάς, της στιφότητας. Γιατί;

Βράδιασε ξαφνικά και αγριεύτηκα. Κοίταξα προσεκτικά δεξιά - αριστερά. Δύο φορές για να είμαστε σίγουροι. Ποτέ δεν ξέρεις. Κάποτε τραγουδούσα μόνη μου στα σκοτάδια. Γιατί;

Νιώθω να οδευούμε προς ένα ολέθριο τέλμα. Έγινα απαισιόδοξη ή τα γεγονότα όντως κατευθύνουν προς τα εκεί; Γιατί να πρέπει να μιλάμε για οριακές συνθήκες επιβίωσης, για κρίση, για πτώση;

Θα μπορούσα να θυσιαστώ. Να κάψω τα καράβια μου και να μείνω εδώ. Ναι. Αναμφίβολα ανήκω εδώ. Αυτό είμαι και αυτό είναι ό,τι αγαπώ. Αλλά πλέον ό,τι αγαπώ έχει πάρει το χρώμα του θανάτου και δεν υπάρχει αναγέννηση. Φοβάμαι.

Φοβάμαι να δω με τα μάτια ορθάνοικτα και προτιμώ να τα κρατώ σε κατάσταση ύπνου. Φοβάμαι να ξυπνήσω και προτιμώ να ακούω τις βόμβες γύρω μου και να παριστάνω πως είναι χρωματιστά μπαλόνια που σκάνε στο ονειρό μου. Φοβάμαι να θυμηθώ και ξαφνικά να είμαι μεγάλη, προτιμώ να ξεχνώ χαμογελαστά - κι ας είναι.

Είμαι εγώ που πέφτω ή είναι τα πράγματα γύρω μου; Δεν είναι τόσο εύκολο να το διαχωρίσω.

Συμβαίνει κάποιες φορές οι πιλότοι μετά από αρκετό χρόνο πτήσης δια μέσου των συννέφων, να μην μπορούν να διακρίνουν που βρίσκεται η στεριά και που η θάλασσα. Το φαινόμενο αυτό καταλήγει στην πτώση του αεροπλάνου στο βυθό. Vertigo.

 

 

 

σαν-αερικό

Σαν τη σβούρα

Χαμογελάει, σηκώνεται από την καρέκλα, δυναμώνει την μουσική, πάει στο κέντρο του δωματίου, ανοίγει διάπλατα τα δυο της χέρια και αρχίζει να κάνει κύκλους γύρω από τον άξονα του εαυτού της. Τραγουδάει δυνατά, γελάει φωναχτά και οι στροφές γίνονται όλο και πιο γρήγορες. Κάπως έτσι μοιάζει η ευτυχία ε;
Δεν σκέφτεται τίποτα παρά μόνο προσπαθεί να συγκρατήσει το σώμα της σταθερό για να μην παραπατήσει και ακούει μόνο τον ήχο της μουσικής. Ξαφνικά οι έγνοιες, οι κραυγές απελπισίας, τα άσχημα νέα, οι υποχρεώσεις, οι δυσκολίες και οι απαισιοδοξίες έφυγαν. Εξαφανίστηκαν δια παντός τόπου και χρόνου.
Γυρίζει. Η μουσική συνεχίζει να παίζει δυνατά. αργός ή γρήγορος ρυθμός δεν την νοιάζει. Όπως και να χει είναι χαρούμενος. Και τώρα λίγο πιο γρήγορα. Χωρίς ανάσα.
Γιατί; Γιατί ανασηκώθηκε από την καρέκλα της στα καλά του καθουμένου για να αρχίσει να στροβιλίζεται σαν τη σβούρα; Γιατί να δυναμώσει τόσο τη μουσική και να παριστάνει τον Δερβίση (χωρίς κλαρωτή φουστίτσα); Τι την ώθησε σε αυτή την κατά τα άλλα... παράλογη κίνηση;
Τίποτα και όλα. Η χαρά, η ευτυχία, η ικανοποίηση στην πλήρη παρουσία και απουσία τους ήταν εκεί, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που τα ροδάκια της καρέκλας μετακινήθηκαν σαν μαγικά προς τα πίσω.      -Είναι όλα τόσο όμορφα! - Ποια; - Μα όλα; - Η ζέστη; -Ναι, και η ζέστη. -Και τι άλλο; -Μα όλα!Δεν βλέπεις;Είναι μαγικά,είναι για λίγο, είναι για μένα και για σένα. (Άντε να βγάλεις άκρη σκέφτεσαι- άστη να στροβιλίζεται)
Ο χρόνος σαν να έχει σταματήσει, μέσα είναι όλα κάπως παραμυθένια αλλά οι οργανικοί παράγοντες την κάνουν να πέσει στο πάτωμα με κλειστά τα μάτια. Η μουσική συνεχίζει να παίζει ακάθεκτη.
Αφήνει το delirium να σβήσει, ήρεμα και κυκλικά.Ανοίγει τα μάτια της. Όλα είναι στη θέση τους.
Συνέρχεται, ακουμπά τα δυο της χέρια στο πάτωμα και δίνει ώθηση στα πόδια της να σταθούν όρθια. Σαν το μωρό που προσπαθεί να περπατήσει για πρώτη φορά. Έτσι αγνά και εξαγνυσμένα στέκεται στα δυο της πόδια. Χαμηλώνει την ένταση της μουσικής και του κορμιού της. Κάθεται ξανά στην καρέκλα και χαμογελά γλυκά.
Ήταν η ευτυχία ε; 
Σίγουρα ήταν...

Να χαμε τρεις δραχμές και τρεις ο διπλανός

Η κρίση μας ξεζούμισε, μας πονά καθημερινά, μας έσπρωξε σε ακραίες ενέργειες, σε αυτοκτονίες και απελπισίες. Περάσαμε πολλά και περνάμε, αντιδράσαμε, ψηφίσαμε και πάλι τα ίδια αποφασίσουμε. Θα μου πεις: και τι να κάναμε; αυτοί είναι οι φίλοι της Ευρώπης, αυτούς ψηφίσαμε. Αυτοί θα την διαχειριστούν καλά την κατάσταση. 
Ξέρεις κάτι; Είμαι μόλις 20 χρονών και ποτέ μου δεν ένιωσα κάποιον να διαχειρίζεται την κατάσταση. Ποτέ μου δεν ένιωσα σίγουρη για τη χώρα μου και το μέλλον της. Και το δικό μου μέλλον;
Χα. Εδώ σας γελάσανε κύριοι. Όσο παίξατε με το περιβάλλον μου, με το πλαίσιο μου, παίξατε. Τώρα θα το αναλάβω εγώ. Θα κοιτάξω να ευχαριστιέμαι με τα λιγότερα. Δεν θέλω ούτε κότερα , ούτε σπίτια. Θέλω τους φίλους μου, τα χαμόγελά τους, μία ζεστή αγκαλιά, ένα εισιτήριο για ένα όμορφο νησί, ένα καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα και λίγο ουζάκι..
Δεν είμαι ματαιόδοξη. Δεν θα ζήσω για πολύ. Δεν μπορώ να βρω πουθενά αλλού την ευτυχία και την ικανοποίηση παρά μόνο στη γαλήνη της καθημερινής ζωής, για την οποία θα παλέψω και ακόμα και αν την αφήσω για μια στιγμή θα την ξαναπιάσω. Εγώ σύνορα δεν γνωρίζω, μόνο φίλους Αυτοί είναι τα σύνορα μου. 
Και όσο έχω ένα σουγιά, ένα διπλό καρβέλι και λίγο μέλι, θα γλυκαίνει σίγουρα η καρδιά...

σαν-αερικό

Οι πόνοι της Παναγιάς

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;

Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;

Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις

Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,

που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

Συ θα ‘χεις μάτια γαλανά, θα 'χεις κορμάκι τρυφερό,

θα σε φυλάω από ματιά κακή και από κακό καιρό,

από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.

Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.

Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης

Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,

να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό

να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,

κ’ υστέρα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ

που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι...

Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,

κι η Αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μη την πεις.

Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.

Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.

Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.

Ώχου, μου μπήγεις στην καρδιά, χίλια μαχαίρια και σπαθιά.

στη γλώσσα μου ξεραίνεται το σάλιο, σαν πικρή αψιθιά!

- Ω! πώς βελαζεις ήσυχα, κοπάδι εσύ βουνίσιο...-

Βοηθάτε, ουράνιες δύναμες, κι ανοίχτε μου την πιο βαθιά

την άβυσσο, μακριά απ’ τους λύκους να κρυφογεννήσω!

Φοβάμαι. Γι αυτούς που θα ρθουν κι γι αυτούς που μένουν. Δεν είναι τόπος αυτός να ζεις. Δεν είναι άνθρωποι αυτοί να μιλάς και να σέβεσαι. Είναι κακοί.

Σήμερα είδα το χέρι σου να σφίγγει το διπλανό, να το κρατά στη ζωή, να το φιλά και να το τραβάει. Σαν να προσπαθούσες να νικήσεις τα ανίκητα. Μα δεν είναι άδικο;

Άρα τι να σκέφτεσαι; Την απουσία, τη συνήθεια, το παρελθόν, την αγάπη; Τι να είναι αυτό που να σε κάνει τόσο έντονα τραβάς και να φιλάς το αδύναμο χέρι; Τα μάτια σου κοκκίνισαν και γύρισες από την άλλη. " Συγνώμη, μου ήρθε να κλάψω". Ήθελα να σε πάρω να σε σφίξω στην αγκαλιά μου. Να σε δω μικρή, με μακριά μαλλιά και ροδοκόκκινα μάγουλα, να κάνετε αυτές τις τρέλες που μου διηγείσαι  πως κάνατε μικροί. Και πως να νιώθεις όταν τα διηγείσαι αυτά; Νοσταλγία, γαλήνη, ευτυχία, απληστία. Πόσο λίγο μπορώ να ερμηνεύσω τα δάκρυά σου. Μου λες ξανά τα ίδια και τα ίδια. Μα δεν κουράζομαι. Δεν με πειράζει καθόλου. Πέστα μου ξανά. Μόνο αυτά τα δάκρυα αν μπορείς να συγκρατήσεις γιατί δεν μπορώ να τα αντέξω. Είναι πολύ βαριά τα ανερμήνευτα δάκρυα.

Ξανά αυτή οι εικόνα των χεριών. 4 χέρια ενωμένα. 2 ζευγάρια χέρια και τα μάτια σου να κοιτούν επίμονα χαμηλά. Δάκρυα δεν έχεις πια. Μόνο ανυπομονησία για να μπουν όλα σε μία τάξη. Να πάτε σπίτι και να κοιτάτε τον κήπο από το παράθυρο. Τόσες στιγμές σε αυτόν τον κήπο.. Τις θυμάσαι; Τότε που τα μεσημέρια έκαιγε ο ήλιος και συχνά καθόμασταν μαζί να λύσουμε σταυρόλεξα και να μου λες ιστορίες. Και τριγύρω ησυχία.

Ανοίγω τα μάτια. όχι δεν μεταφέρθηκα στον κήπο. Είμαι ακόμα εδώ. Στο λάθος σημείο, στη λάθος ηλικία, στη λάθος διάθεση. Εσύ πως να νιώθεις. Αχ και να μπορούσα να σου δώσω αυτό που λαχταράς. Αυτό που θα γύρναγε πίσω αυτά τ ανερμήνευτα δάκρυα. Σε φιλώ και σε αγκαλιάζω σφιχτά. Θα έρθω αύριο, σου λέω. Και τώρα που θα φύγω εγώ τι θα σκέφτεσαι; μήπως να μείνω, μα δεν μπορώ.. Ο κόσμος έξω δεν με περιμένει. Δεν έχει παγώσει.

Φεύγω. Σας αγαπώ πολύ σκέφτομαι.

Το μπαλκόνι

Μία ακόμη μέρα άγχους και τρεξίματος. Να τα προλάβω όλα πρέπει. Να είναι έτοιμες, οι εργασίες, οι παρουσιάσεις, οι εξετάσεις, οι υποχρεώσεις. Όλα έτοιμα και στην εντέλεια. Μέχρι που ξέχασα τον εαυτό μου. Ξέχασα πως κάποτε (όχι και τόσο παλιά) μια βόλτα παρέα με την φωτογραφική μου μηχανή, ένας υπνάκος στο λόφο του Φιλοπάππου, ένα παγωτό μηχανής στα βραχάκια της Ακρόπολης ήταν η λύση σε κάθε άγχος, στενοχώρια, πρόβλημα. Τώρα λέω, είμαι κουρασμένη. Τώρα δεν έχω χρόνο. Τώρα πρέπει να κοιμηθώ για να ξυπνήσω αύριο νωρίς νωρίς να πιάσω τα χαρτιά μου και να χωθώ στην οθόνη του υπολογιστή ξανά.

Έλα..Μην μου πεις ότι δεν το έχεις πάθει ποτέ σου. Μην μου πεις ότι κάπου μες στην βαβούρα της καθημερινότητας ξέχασες να είσαι ο εαυτός σου και χάθηκες μέσα στην κίνηση και την πολυκοσμία. Μην μου πεις ότι δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή που αμφέβαλες για το ποιος είσαι και τι κάνεις στον κόσμο τούτο. Μην μου πεις ότι απλά δεν παρακαλούσες να έρθει εκείνη η στιγμή που όλα θα ήταν όπως πριν και η καθημερινότητά σου θα ξαναρχόταν πίσω σε σένα , ανέπαφη και απαράλλαχτη.

Φοβήθηκα πως μεγάλωσα και ξέχασα και σοβάρεψα. 

Το μπαλκόνι λοιπόν ήρθε να με γυρίσει πίσω. Να μου δείξει πως όσο και αν χωθώ μέσα στην οθόνη αυτού του καταραμένου σκευάσματος που έχει αντικαταστήσει τη ζωή μας σε κάθε πολύχρωμη έκφανσή της, δεν έχω χαθεί. Αυτό το ήρεμο βράδυ, με τους φίλους, τις μπύρες, τα καλοκαιρινά σχέδια, τις αστείες ιστορίες, τα γέλια, τα κεριά σήμανε πως είμαστε όλοι ακόμα εδώ, σήμανε την έναρξη του καλοκαιριού.

Αν χαθείς λοιπόν μέσα στο χάος, ψάξε το μπαλκόνι σου και θα δεις την αντανάκλασή σου να σου χαμογελά, κάπου εκεί .. Στο βάθος!

society, have mercy on me
I hope you're not angry if I disagree
society, crazy and deep
I hope you're not lonely without me

σαν-αερικό

Αναθεωρήσεις

Μία συζήτηση, μία στιγμή, ένα βραδύ σε εκείνο το σπίτι που πολλά βράδια φιλοξένησε εμένα και τις χαρές μου, τους χωρισμούς μου, τις επιτυχίες μου, τις πρώτες μου απόπειρες να μεθύσω με αλκοόλ, τις πολύωρες αναλύσεις σχετικά με θέματα που μας έκαιγαν, τα σχέδια μου (...), με έκανε να αναθεωρήσω.

Καθετί καινούργιο είναι μία πρόκληση, ένα πείραμα, κάτι που μπορεί να σε κάνει να ανατριχιάσεις, να σου γεννήσει σκέψεις που ποτέ δεν είχες στο μυαλό σου, να συγκλονίσει τη ζωή σου όλη και ίσως να γίνει η επιλογή σου. Αυτή είναι η προκλητική και "γαργαλιστική" όψη του καινούργιου.

Ωστόσο το παλιό, το γνώριμο, το ήδη βιωμένο, το "ίσως και να κατάντησε ανιαρό μετά από τόσο καιρό", το "δε βαριέσαι? το αφήνω..", το "αει στα κομμάτια! Φτάνει πια!", αυτό που φαίνεται να σε έχει εξαντλήσει και να μη σου δημιουργεί κανένα απολύτως ενδιαφέρον, είναι σίγουρα αυτό που μετά από κάμποσο καιρό θα αναζητήσεις ξανά. Τώρα το βαρέθηκες, τώρα δεν είναι πια ενδιαφέρον αλλά όταν σε λίγο ή πού καιρό αδειάσεις μέσα σου  από το γνώριμο για να αναζητήσεις το νέο, το ανανεωτικό, τότε ακριβώς θα καταλάβεις πως είσαι μόνος σου. Θα καταλάβεις πόσο πολύ θα ήθελες να είχες πάλι αυτό που τόσο αψήφιστα ακύρωσες και διέγραψες. Το παρελθόν σου. Το χαμόγελο που ξέρεις πως να ερμηνεύσεις. Το μήνυμα στο κινητό που ξέρεις ακριβώς τι σημαίνει και δεν ψάχνεις να βρεις κρυμμένα νοήματα, η αγκαλιά που εκείνη τη στιγμή νομίζεις ότι μπορεί να χωρέσει τον κόσμο όλο, εκείνη η κουβέντα που θα χτυπήσει φλέβα και δεν θα γυροφέρνει γύρω από το πρόβλημά σου.

Και κάπως έτσι έφτασα στο συμπέρασμα του γιατί κάποιοι άνθρωποι υποφέρουν από μοναξιά. Έφερα τον εαυτό μου στη θέση του να έχω διαγράψει κάθετι παλιό για να δώσω χώρο και χρόνο στα καινούργια. Και τότε φοβήθηκα. Η ζωή έχει να κάνει με χτίσιμο και όχι με κατεδάφιση και φτου κι απ'την αρχή. Η ζωή έχει να κάνει με το να είσαι σίγουρος από τη στιγμή που θα ξυπνήσεις πως έχεις ξεκάθαρα στο μυαλό σου με ποιον θα ήθελες να περάσεις αυτή την ηλιόλουστη μέρα...

Καλημέρα!

σαν-αερικό

Αόρατες πόλεις

Ο άτλαντας του Μεγάλου Χαν περιλαμβάνει επίσης τους χάρτες των χωρών της Επαγγελίας τις οποίες έχουμε επισκεφθεί με τη σκέψη αλλά κανείς ακόμα δεν ανακάλυψε ή ίδρυσε: τη Νέα Ατλαντίδα, την Ουτοπία, την Πόλη του Ήλιου, την Ωκεάνα, την Ταμοέ, την Αρμονία, τη Νιου - Λανάρκ, την Ικαρία.
Ο Κουμπλάι ρώτησε τον Μάρκο : " Εσύ που κατοπτεύεις γύρω σου βλέπεις τα σημάδια, θα ξέρεις να μου πεις σε ποιο μέλλον μας σπρώχνουν οι ούριοι άνεμοι".
"Για τα λιμάνια αυτά δεν θα ήξερα να χαράξω τη ρότα πάνω στο χάρτη ούτε να ορίσω μία ημερομηνία προσέγγισής τους. Είναι φορές που μου είναι αρκετή μια αποσπασματική άποψη στη μέση ενός ασυνάρτητου τοπίου, κάποια φώτα που ξεχωρίζουν μέσα στην ομίχλη, ο διάλογος δύο περαστικών που συναντιούνται στο πήγαινε- έλα του δρόμου, για να σκεφτώ ότι ξεκινώντας από αυτά τα στοιχεία θα φτιάξω κομμάτι κομμάτι την τέλεια πόλη, μια πόλη φτιαγμένη από θραύσματα ανακατεμένα με όλα τ' άλλα, από στιγμές χωρισμένες από διαλείμματα, από σινιάλα που κάποιος στέλνει χωρίς να ξέρει ποιος θα τα συλλέξει. Όταν σου λέω ότι η πόλη στην οποία τείνει να καταλήξει το ταξίδι μου είναι ασυνεχής στο χώρο και στο χρόνο, ότι άλλοτε είναι πιο αραιή και άλλοτε πιο πυκνή, εσύ δεν πρέπει να πιστέψεις ότι μπορεί κανείς να σταματήσει να την αναζητεί. ίσως ενώ εμείς μιλάμε να αναδύεται μέσα στα σύνορα της αυτοκρατορίας σου, μπορείς να την εντοπίσεις αλλά μόνο με τον τρόπο που σου είπα".
Ήδη ο Μεγάλος Χαν ξεφύλλιζε στον άτλαντά του τους χάρτες των πόλεων που εμφανίζονται απειλητικές στους εφιάλτες και στις βλαστημίες του : η Ενώχ, η Βαβυλώνα, η Γιαχού, η Μπουτουά, η Μπρέιβ Νιου Γουόρντ.
Λέει :" 'Ολα είναι μάταια, αν το τελευταίο αραξοβόλι δεν μπορεί παρά να είναι η πόλη της κόλασης, και αν είναι εκεί, στα βάθη της, σε μια όλο και πιο στενή σπείρα, που το ρεύμα της μας ρουφάει".
Και ο Πόλο : " Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που αφορά το μέλλον, αν υπάρχει μια κόλαση, είναι αυτή που υπάρχει ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε καθημερινά, που διαμορφώνουμε με τη συμβίωσή μας. Δύο τρόποι υπάρχουν για να μην υποφέρουμε. Ο πρώτος είναι για πολλούς εύκολος : να αποδεχθούν την κόλαση και να γίνουν τμήμα της μέχρι να καταλήξουν να μην την βλέπουν πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή προσοχή και διάθεση για μάθηση: να προσπαθήσουμε και να μάθουμε να αναγνωρίζουμε ποιος και τι, μέσα στην κόλαση, δεν είναι κόλαση, και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο".

Ιταλό Καλβίνο

Ανοιξιάτικη εκδρομή

Ένα καλό φίλο, λίγα ρούχα, 2 εισιτήρια (δυστυχώς το ένα είναι αυτό της επιστροφής), πολύχρωμα σανδάλια (γιατί καλοκαίριασε) και ένα σάκο, αυτό του camping- έχει φάει τόση σκόνη, άμμο και αλάτια που λίγο ακόμα δεν νομίζω να τον πειράξει και φύγαμε......
-Για που? 
-Και τι σημασία έχει? Θάλασσα να χει, ήλιο να χει και όμορφα χρώματα. Άσπρο και μπλε κατά προτίμηση. Ευχαριστώ.
Οι δυο μας και μία φωτογραφική. Έτσι απλά και όμορφα. Τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή είναι τα πιο απλά. Κάπου εκεί ανάμεσα θα βρεις τις στιγμές της δικής σου γαλήνης και ευτυχίας.
Οι βδομάδες πριν και μετά θα είναι δύσκολες. Οι μέρες ίσως να κυλάνε αργά και βασανιστικά Αφού έτσι έχουμε κάνει τη ζωή μας. Την έχουμε δυσκολέψει πολύ. Την έχουμε κάνει πολύπλοκη.
Ίσως εκεί που θα περπατώ, στα στενά σοκάκια, να βρω το σημείο όπου θα με φανταζόμουν να ζω για πάντα.. Και όμως η ζωή μας είναι τόσο ειρωνική και αστεία που ενώ κάποιες εικόνες είναι τόσο ξεκάθαρες οι πράξεις σα να τις καταδικάζουν σε ισόβιο σκοτάδι. Οι εικόνες που κάποτε ονειρευτήκαμε έχουν γίνει πια θαμπές και σκοτεινές και περιμένουν πότε θα τις αναβιώσουμε για να πάρουμε λίγο από τα χρώματά τους πριν έρθει η ημερομηνία που αναγράφει ολοκάθαρα το εισιτήριο επιστροφής. Καταραμένο να ' ναι!
Μια ανάσα στην ασφυξία της πόλης, μία πυγολαμπίδα στο σκοτάδι μας, μία παύση από το καθημερινό κατοστάρι.
Μία ανοιξιάτικη εκδρομή.

σαν-αερικό

Μύρισε καλοκαίρι...

-Πόσες φορές χαμογέλασες αυτή τη βδομάδα?
-Γέλασες καθόλου τόσο δυνατά που να σε πονέσει το στομάχι σου και το κεφάλι σου να γυρίζει σα σβούρα?
-Έβαλες τα χειμωνιάτικα στο πατάρι? Μαζί και τις χειμωνιάτικες σκέψεις?
-Πόσες φορές βγήκες εκτός προγράμματος μόνο και μόνο για να περπατήσεις κάτω απ'το ζεστό ήλιο?
-Κράτησες το χέρι κάποιου?
-Πιστεύεις ότι μια ηλιόλουστη μέρα είναι μια καλή δικαιολογία για να αγκαλιάσεις και να φιλήσεις το διπλανό σου?
-Έκανες δώρα αυτή την άνοιξη?
-Μα πώς μπορείς να σκέφτεσαι ακόμα μουντά με τόσο ήλιο?
-Έκανες όνειρα αυτή την άνοιξη?
-Τα μοιράστηκες ή τα κλείδωσες στο προσωπικό σου ημερολόγιο?
-Είπες σε κάποιον πως τον αγαπάς? Μην περιμένεις το καλοκαίρι για να το κάνεις.
-Θα άφηνες τα πάντα για μένα? Για σένα?
-Ένιωσες ποτέ πως είσαι ευτυχισμένος? Με τι? Ήταν μικρό ή μεγάλο?
-Ποια είναι η ανοιξιάτικη εικόνα της πόλης για σένα? Ποιος πρωταγωνιστεί σε αυτή?
-Τη στοργή που θες να σου δείχνουν , να τη δείχνεις και εσύ. Μη δικάζεις. Μη βιάζεσαι να μιλήσεις.
-Εκείνη η παρατειμένη φωτογραφική μηχανή είναι δικιά σου ή δικιά μου? Ξέχασα..
-Τον ακούς τον κύριο που παραπονιέται δίπλα σου στενοχωρημένος? Τον συμπονάς, τον αγνοείς ή τον κατακρίνεις?
-Και αν είναι όλα μαύρα θα τον κάνεις να δει τη λευκή καταιγίδα? Μάλλον θα ντραπείς να μιλήσεις.
-Τι σου λείπει απ' αυτήν την άνοιξη? Κάτι μακρινό ή αυτό που ποτέ δεν είχες?
-Κοιτάζοντας φωτογραφίες θες να διαγράψεις το παρόν ή απλά να θυμηθείς το παρελθόν. Σκέψου το.
-Βαθιά ανάσα. Ανοιξιάτικη.
-Ποιος είναι ο ομορφότερος ουρανός που είδες ποτέ σου? Ή ... που είδατε? Κατάφερες να διακρίνεις τίποτα ανάμεσα απ' τ' αστέρια ή ήσουν αρκετά ζαλισμένος από τον πρωινό ήλιο και το αλκοόλ?
-Και τι είναι αυτό που σε κρατάει πίσω? ε λοιπόν, γιατί αρνείσαι να το αφήσεις?
-Πως γιατρεύεις την απόγνωση των φίλων σου? Του κόσμου? Είναι πολύ μεγάλος ο κόσμος?
-Με τι θα φύγουμε? Με πλοίο ε? Και εγώ το προτιμώ το πλοίο.
-Και θα ρίξουμε στη θάλασσα ότι μας πίκρανε αυτό το χειμώνα?
-Και θα πούμε και ιστορίες ε? καλοκαιριάτικες και ονειρεμένες...

-Πώς αλλιώς? Αφού μύρισε καλοκαίρι..

σαν αερικό

Πλαίσια

    Έχουμε μάθει να σχηματίζουμε πλαίσια στη ζωή μας.. ανεξαιρέτα και ασταμάτητα. Από τα πιο ακραία στα πιο ήπια. Ακόμα και αυτός που υποστηρίζει πως έχει την πιο ελεύθερη σκέψη , έχει και αυτός αυτόματα δημιουργήσει ένα  πλαίσιο.                           Το πλαίσιο των καλών σπουδών :πολύ διάβασμα, αύξηση της ανταγωνιστικότητας, απομείωση της σημασίας κάποιων άλλων πραγμάτων, τα χαμένα καλοκαίρια λόγω εξεταστικών.. Το πλαίσιο της οικογένειας : θα βρω ένα "ήσυχο" σύντροφο να περάσουμε μαζί τη ζωή μας, να κάνουμε μία οικογένεια, να πηγαίνουμε κάθε Πάσχα-καλοκαίρι και Χριστούγεννα διακοπές στο χωριό, να περάσουμε μαζί τα γερατιά μας και να πεθάνουμε ήσυχα.. Το πλαίσιο του καλλιτέχνη: διαβάζω πολλά βιβλία, ξεποδαριάζομαι στα μουσεία και ας μη το πολυγουστάρω, συναναστρέφομαι με τύπους καλλιτεχνικούς και ας μου φαίνονται οι μισοί σνομπ και άδειοι και σαφώς ντύνομαι όπως προστάζουν τα πρότυπα.. Το πλαίσιο της ελευθερίας(και το πιο διφορούμενο βεβαίως): δεν υποτάσσομαι σε κανένα πλαίσιο, συναναστρέφομαι μόνο ανθρώπους με ανοιχτό τρόπο σκέψης και δράσης, δεν θέλω μονιμότητα, δεν θέλω σφιχτές σχέσεις, δεν θέλω κλουβιά, δεν θέλω..

Κάπως έτσι λοιπόν, δημιουργείς πλαίσια, βάζεις μέσα εικόνες, στοιχεία, ανθρώπους και ζεις με αυτά. Μεταξύ των πλαισίων το χάος... Το χάος?

Όταν πας να κάνεις κάτι εκτός των πλαισίων που έχεις θέσει , κάτι πηγαίνει στραβά. Δεν έχεις τη σωστή ανατροφοδότηση από τον εαυτό σου. Διερωτάσαι : Τώρα, εγώ που έκανα αυτό πέραν των καθορισμένων μου στόχων, γιατί το έκανα? Έχει νόημα? Είμαι χαρούμενος που το έκανα?

Και εδώ βρίσκεσαι μπρος σε μία εκπληκτική ανακάλυψη : 'Αραγε η ευτυχία μας συνδέεται άρρηκτα με την ύπαρξη νοήματος στις πράξεις μας?( Αν και τείνω να πιστεύω πως η ευτυχία είναι ένα καθάρα γενετικά καθορισμένο στοιχείο). Γιατί αν ναι, τότε λειτουργούμε πάντα με πλαίσια, καθώς αυτά μόνο μας δίνουν μια πορεία προς ένα συγκεκριμένο στόχο. Αυτά μόνο μας δίνουν το αίσθημα του κατορθώματος. Αν όχι, σε τι έγκειται η ευτυχία μας? πφφφ.. μπερδεύτηκα!

Πάμε ξανά..

Λειτουργώντας έξω από τα πλαίσια νιώθεις μία ανασφάλεια, μία αβεβαιότητα, ένα ερωτηματικό διογκώνεται μέσα σου. Ίσως τα παρατήσεις σύντομα, ίσως να θες να τεστάρεις τον εαυτό σου εκεί έξω...

Σε κάθε περίπτωση για ένα είμαι σίγουρη : όσα πλαίσια και να δημιουργούμε πάντα τα συναισθήματα και η φαντασία μας θα είναι αυτά που θα μας υπενθυμίζουν πόσο χαζοί ήμαστε που νομίζουμε πως μπορούμε όλα να τα βάλουμε σε μία τάξη και να τα οργανώσουμε σε κουτιά. Θυμήσου το τελευταίο γεγονός που σε συγκλόνισε και απλά σύγκρινε το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτούργησες (κάπου εκεί θα βρεις τον εαυτό σου να προσπαθεί να ψάχνει για ταυτότητα) και τα συναισθήματα που γεννήθηκαν. Τότε ίσως καταλάβεις πόσο μικρός είσαι.

Πόσο εκτός πλαισίων πρέπει όλοι μας, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, να βγούμε. 

σαν αερικό

The world formula

Κάποτε ο αγαπημένος μου καθηγητής φυσικής μου είχε πει πως όλοι οι μεγαλοεπιστήμονες ψάχνουν να βρουν μία και μοναδική εξίσωση η οποία θα περιέχει όλους τους νόμους της φυσικής και θα μπορεί να ενταχθεί και να λύσει κάθε πρόβλημα.
Είτε είχες να μελετήσεις μία ταλάντωση, ή την κίνηση ενός τροχού ή ακόμα και την επιτάχυνση που αποκτά μία πεταλούδα καθώς πετά, δεν είχες παρά να βάλεις τα δεδομένα σ'αυτή την εξίσωση και να δεις το αποτέλεσμα. Μία μαγική εξίσωση!! Μία εξίσωση, ένας τύπος που θα αποδείκνυε ότι τα πάντα στη ζωή είναι αλληλένδετα και κάθε αποτέλεσμα είναι συνδυασμός διαδοχικών ενεργειών. Τίποτα δεν μένει στην τύχη! Τίποτα δεν μπορεί να ξεφύγει από τη μαγική εξίσωση!
Αν και σχετικά μικρή , η έκπληξή μου και η πίστη μου στον μαγικό αυτό τύπο δεν άφησε περιθώρια αμφισβήτησης... 'Έτσι άρχισα να φτιάχνω τις δικές μου εξισώσεις. Να περνάω κάθε ενέργειά μου μέσα από μία επεξεργασία ως εισροή περιμένοντας την εκροή, κάθε φορά με μαθηματική ακρίβεια. Κοιτώντας τον κόσμο γύρω ανακάλυψα πως δεν ήμουν η μόνη πιστή στο πρότυπο αυτό. Είναι η τρέλα των μαθηματικών, των οικονομολόγων, των επιχειρήσεων? Δεν ξέρω... Αλλά για καθετί επιθυμείται να βρεθεί η πρότυπη μορφή του. Ένα διάγραμμα σε άξονες χ και ψ που να λύνει όλα τα μυστήρια της ζωής μας και να φέρνει επιτυχίες.
Καζίνο, χρηματιστήριο, ρουλέτα, συμπεριφορά καταναλωτικής κοινωνίας, σεξ. Όλα περνούν από αυτό το διάγραμμα προκειμένου να αποφανθεί η ανθρωπότητα πως θα γίνει πιο επιτυχημένη.

Mathematics is the language of nature. Everything around us can be represented by numbers. If one graphs the system of any numbers, patterns emerge, therefore there are patterns everywhere in nature. 

 Η ζωή όμως είναι ένα μείγμα παραγόντων, ουσιών και αισθημάτων που δεν υποτάσσονται σε καμία μαθηματική εξίσωση και σε κανένα μαγικό διάγραμμα. Η ζωή είναι μία πολύχρωμη κραυγή που ξεχύνεται τόσο γρήγορα που τελικά η ουσία δεν είναι αν θα κραυγάσεις δυνατότερα όχι αλλά αν θα καταφέρεις να δεις όλα τα χρώματα. Αυτή η προσπάθεια να υποτάξουμε τα πάντα σε κανόνες σιγουριάς και επιτυχίας καταντά όχι μόνο εμμονή αλλά και γελοιότητα. Τώρα είναι η ώρα για σκανταλιές, για σκέψεις πέρα από τους κανόνες, για έρωτες πέρα απ'τους τύπους, για ζωή χωρίς μαγικές εξισώσεις!!!

There will be no order, only chaos. 

σαν αερικό

H σπασμένη πολυθρόνα

Το ωραιότερο ταξίδι που 'χω κάνει

ήταν επάνω στη σπασμένη πολυθρόνα

που άφησαν πίσω όταν φύγαν οι τσιγγάνοι

σε μια αλάνα μες στη μέση του χειμώνα.

Έβλεπα έτσι από μπροστά μου να περνάνε

κάτι σπασμένοι ουρανοί με χελιδόνια.

Κάτι κλαδιά να εξαπλώνονται σαν χρόνια,

μέσ' στην ομίχλη το καραβάνι.

Το ωραιότερο τραγούδι που 'χω ακούσει

το είπε ένας καπετάνιος πριν πεθάνει:

"Το πιο ωραίο,το πιο ωραίο,

το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι..."

Έτσι ταξίδεψα μακριά στην Ισπανία

ένα απόγευμα που είχε λιακάδα.

Όλη η Μεσόγειος μια παραλία,

μία κυρία περπατάει στη Γρανάδα.

Τα μαλλιά της είναι άσπρα,

το μαντήλι είναι λευκό,

μα η ματιά της είναι μαύρη.

Από μικρό παιδί το γιο της είχε στείλει

στο μέρος που μουγκρίζουνε οι ταύροι.

Παραπατάει ο ταυρομάχος στην αρένα

αλλά κι ο ταύρος τώρα πια παραπατάει.

Μπρος στα ρουθούνια του λιβάδια ανθισμένα,

το πλήθος όρθιο χειροκροτάει.

Μες στην αρένα που μαζεύτηκαν τα πλήθη

να ξαναδούν απ' την αρχή το ίδιο τέλος

ένα κορίτσι ακονίζει με το νύχι

πίσω απ' την πλάτη μας του έρωτα το βέλος.

Ο ταυρομάχος παίρνει φόρα και χτυπάει

όλοι νομίζουν ότι ζουν σε παραμύθι.

Αυτή ακίνητη στα μάτια τον κοιτάει

τη χαιρετάει, θα τον πετύχει.

Το ομορφότερο κορίτσι της Γρανάδας

θα εξημερώσει αυτή τη νύχτα άλλο ένα κτήνος.

Ποιάς Ισπανίας ουρανός και ποιάς Ελλάδας;

Σε πολυθρόνα σαν κι αυτή τώρα ίσως κάθεται και 'κείνος.

Και βλέπει από μπροστά του να περνάει

το καραβάνι που ξεκίνησε και πάλι.

Αυτό το βέλος απ' την καρδιά του

ποτέ κανείς δε θα μπορέσει να το βγάλει.

Το ωραιότερο ταξίδι που 'χω κάνει

ήταν επάνω στη σπασμένη πολυθρόνα

που άφησαν πίσω όταν φύγαν οι τσιγγάνοι

σε μια αλάνα μες στη μέση,

μες στη μέση του χειμώνα. 

Aνάλυση και μοντελοποίηση διαδικασιών και συστημάτων

Παράξενα τα πράγματα.. Ίσως τελικά τα πιο απλά πράγματα να είναι τα πιο παράξενα και τούμπαλιν.

Και εκεί ακριβώς που ήσουν σίγουρος, είχες χτίσει τη φωλιά σου με ανθρώπους και ιδανικά και όνειρα ξαφνικά ανακαλύπτεις πως ίσως κάπου έκανες λάθος. Κάπου δεν έλαβες υπόψην μία μεταβλητή. Μία μεταβλητή άκρως σημαντική, την οποία όσο και να προσπαθείς να αγνοήσεις ποτέ δεν θα τα καταφέρεις.

Και το όνομα αυτής: ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η κυνική, ρουτινιασμένη, μουντή, γεμάτη διαδικασίες και βάσανα πραγματικότητα. Πραγματικότητα η γραφειοκρατική- η βρωμερή- η συννεφιασμένη- η αγχωμένη- η μποντιλιαρισμένη- η....

Και εκεί ακριβώς που έκανες όνειρα μόνο για καλοκαίρια , ξαφνικά ήρθαν και οι χειμώνες. Πως αλλιώς?...

Πάνω λοιπόν σε αυτή την πραγματικότητα καλούμαστε να χτίσουμε και να ευτυχήσουμε. Αυτή την πραγματικότητα καλούμαστε πρώτα απ'όλα να συνειδητοποιήσουμε και να την πιάσουμε από το 0, από μηδενική βάση. Ύψιστη αρχή της ανάλυσης.

Αποτελεί αναμφισβήτητα το πιο άχαρο στάδιο. Υπάρχουν στιγμές που κάθεσαι και αναρωτιέσαι " Καλά?.. Γιατί τα θέλω τόσο λιανά? Αφού είμαι έξυπνος και καταλαβαίνω.." Και εκεί είναι το σημείο που πέφτεις στην παγίδα του ίδιου σου του εαυτού, προσπερνάς τα βήματα και μετά από λίγο βρίσκεσαι χαμένος κάπου ανάμεσα σε καταστάσεις  και ανθρώπους.

Βήμα 2: Οι χρήστες ή αλλιώς άνθρωποι. Ποιους έχεις δίπλα σου? Πόσο σημαντικοί είναι για τη ζωή σου? Σε τι επίπεδο σε επηρεάζουν? Πρόκειται για έναν αναλογισμό των ανθρώπων που έχεις επιλέξει να εντάξεις στην καθημερινότητά σου. Πρόκειται για ανθρώπους οι οποίοι έχουν και από τους οποίους έχεις απαιτήσεις- προσδοκίες. Είναι αυτές οι φωνές που θα ακούς πάντα και παντού- σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Είναι αυτά τα πρόσωπα, που αν ήσουν έμπειρος καλλιτέχνις θα μπορούσες με ευκολία να ζωγραφίσεις. Είναι αυτά τα άτομα με τα οποία έχεις μοιραστεί σκέψεις και όνειρα και καλοκαίρια ολόκληρα ονειροπολώντας κάτω από τον καυτό ήλιο. Είναι οι αλήθειες σου και τα ιδανικά σου μετεφρασμένα σε ανθρώπινες οντότητες με ελαττώματα και προτερήματα. 

Βήμα 3: Οι διαδικασίες. Σταμάτα τα θέλω και άρχισε να πράττεις, Και θα δεις πως ίσως όλα αυτά τα μεγαλεπήβολα σχέδια ήταν τελικά κάπως φιλόδοξα. Όταν θες  να κάνεις κάτι δεν έχεις παρά να το κάνεις. Μην περιμένεις για καμία ευκαιρία, για καμία αλλαγή εξωτερικών παραγόντων. Μη νομίζεις ότι κάτι θα γίνει και θα αλλάξεις και τότε θα είσαι έτοιμος να αρχίσεις να πράττεις. Όχι. Αυτό ποτέ δεν θα συμβεί. Η καλύτερη στιγμή για την πραγματοποίηση ενός βραδινού ονείρου είναι το επόμενο πρωί. Αν τώρα το όνειρο είναι πρωινό δεν έχεις παρά να βγεις έξω από το σπίτι σου και να το κυνηγήσεις. Δεν υπάρχει πιο κατάλληλη στιγμή για να κυνηγήσεις ένα όνειρο από την ίδια τη  στιγμή της σύλληψής του. 

Και κάπως έτσι φτάνεις στο τελευταίο βήμα. Αυτό του ενιαίου συστήματος. Καθότι ο άνθρωπος αποτελεί ένα ενιαίο σύστημα με εισροές - τους ανθρώπους του, μία διαδικασία επεξεργασίας- τις πράξεις του και εκροές. Τα αποτελέσματα. Η ένωση. Η ισορροπία. Εδώ είναι που αρχίζεις να ενώνεις τους σημαντικούς σταθμούς της ζωής σου, δίνοντας στον καθένα ξεχωριστά το χώρο του και το χρόνο  του. Του αφιερώνεσαι μεμονωμένα. Η ζωή δεν είναι ακροβατικά. Δεν αξίζει να προσπαθείς να κρατάς 15 μπάλες στον αέρα και να πασχίζεις γι αυτό, μετανιώνοντας που έχεις τόσες πολλές και ελπίζοντας κάποια να αχρηστευθεί και εκ των πραγμάτων να γίνουν λιγότερες. Η ζωή θέλει φροντίδα, θέλει αγάπη, θέλει αφιέρωση. Θέλει να είσαι όχι ακροβάτης αλλά αναλυτής. Να παρατηρείς, να αφουγκράζεσαι, να αφαιρείς, να διατηρείς, να προσέχεις, να αφιερώνεις, να ενώνεις και να βελτιώνεις.

Αυτό είναι: Μία ανάλυση και μοντελοποίηση διαδικασιών και συστημάτων.

σαν αερικό