Αμφισβήτηση...

Ζούμε, μεγαλώνουμε, επικοινωνούμε σε ένα κόσμο ο οποίος αποτελεί το πιο πρόσφορο έδαφος για αμφισβήτηση. Τα πάντα θεωρούνται υπόλογα της κρίσης μας. Τα πάντα περνούν από τη σκέψη μας και όλα είναι αψεγάδιαστα. Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις...

Η δήθεν ποιοτική ζωή μας, οι δήθεν ανέσεις, οι δήθεν βελτιωμένες κοινωνικές σχέσεις, οι δήθεν περισσότερες γνώσεις, τα δήθεν καλύτερα πολιτεύματα, οι δήθεν καλύτερες συνθήκες, οι δήθεν πιο ώριμοι άνθρωποι, τα δήθεν ταξίδια, οι δήθεν αγάπες, τα δήθεν χαμόγελα... Όλα ψεύτικα, όλα εύπεπτα, όλα απλά, όλα ασήμαντα. Κουράστηκα!!

Κουράστηκα να σκέφτομαι ανθρώπους μοναχικούς. Κουράστηκα να σκέφτομαι ανθρώπους που θεωρούν την τηλεόραση μοναδική αυθεντία, που έχουν εφησυχαστεί με την ευκολία του διαδικτύου, που έχουν ξεχάσει τι θα πει έρωτας, χαμόγελο, μουσική, χορός.. Που έχουν ξεχάσει τι θα πει ΖΩΗ. 

Ναι τα αμφισβητώ όλα! 

Και?

Κάνω μέσα μου έναν αγώνα να παραμείνω γνήσια,αυθεντική. Να μη διαβρωθώ. Να μη ξεφύγω. Να μην με πάρει το ποτάμι. Γιατί μετά δεν υπάρχει γυρισμός.. Αλλά που θα με βγάλει? Στην δημιουργία μίας επίπλαστης πραγματικότητας? Φοβάμαι.Τρέμω με τις δικές μου σκέψεις.
Και πάνω απ'όλα δεν τρέμω για την άγνωστη προέλευση και κατεύθυνση των προσωπικών μου επιλογών. Τρέμω μήπως όλο αυτό που υπάρχει μέσα μου, όλη αυτή η φωτιά καίει ανεξάρτητα από αυτά που αμφισβητώ. Μήπως απλά μου αρέσει το ταξίδι της αμφισβήτησης, όλη αυτή η εσωτερική επανάσταση, αυτός ο χρωματιστός πόλεμος που γίνεται στα σωθικά μου (με θύματα τα εγκεφαλικά μου κύτταρα).
Και αν όντως είναι έτσι και μία μέρα δεν έχω πια την ανάγκη της αμφισβήτησης τι θα γίνει? Θα με πάρει το ρέμα? θα πνιγώ και εγώ στο βόθρο της άξεστης κοινωνίας? Θα ακούω την αλήθεια από την τηλεόραση και θα χαμογελάω ψεύτικα στους ανθρώπους?
Είναι όμορφο να επαναστατείς, να αμφισβητείς, να σκέφτεσαι, να ξεφεύγεις, να διαφοροποιείσαι... Αρκεί εκτός από το ταξίδι να αποζητάς με πάθος και τον προορισμό...