Αλλάζεις καθημερινότητα- σπίτι- φίλους- περιβάλλον.
Κινείσαι σε διαφορετικό έδαφος, αφουγκράζεσαι άλλους ήχους, βλέπεις άλλα χρώματα.
Όμως μέσα σου τα πάντα παραμένουν ίδια.. ή μάλλον γίνονται λίγο πιο στέρεα.
Μα ακόμα και αν οι όψεις των κτιρίων γίνονται μουντές - λυπητερές, πάντα θα μπορείς να κάνεις μία βόλτα στο ποτάμι, ή στο πολυσύχναστο Bouffay. Πάντα θα μπορείς να ξαπλώνεις στο χορτάρι ή να πηγαίνεις στην "παραλία". Πάντα θα βρίσκεις τα δικά σου χρώματα, τους δικούς σου ανθρώπους, τα δικά σου τοπία.
Τα τοπία αυτά που σου εξάπτουν τη φαντασία, που γαληνεύουν το μάτι σου και που σε ωθούν να βγάλεις τη φωτογραφική μηχανή από τη θήκη για να αιχμαλωτίσεις αυτή τη στιγμή που ζωντανεύει μπροστά σου.
Τελικά δεν είναι η καθημερινότητα που σε κάνει ευτυχή ή δυστυχή. Είναι ο τρόπος που μαθαίνεις να αντιμετωπίζεις τα χαρούμενα και τα λυπηρά γεγονότα της ζωής.
Είναι ο τρόπος που διαλέγεις να κινείσαι, είναι η θέση που επιλέγεις να έχεις μέσα στο κοινωνικό σύνολο, μα κυρίως είναι οι άνθρωποι που επιλέγεις να σε συνοδεύουν σε κάθε κίνηση.
Κινείσαι σε διαφορετικό έδαφος, αφουγκράζεσαι άλλους ήχους, βλέπεις άλλα χρώματα.
Όμως μέσα σου τα πάντα παραμένουν ίδια.. ή μάλλον γίνονται λίγο πιο στέρεα.
Αντιλαμβάνεσαι τι είναι αυτό που σου λείπει και τι έχεις ήδη. Η βάση σου, οι σημαντικοί άνθρωποι της ζωής σου, εγκαθιδρύεται ακόμα βαθύτερα μέσα σου.. Και οι υπερεκτιμημένες επαφές που τόσο πολλή ενέργεια, συναισθήματα και φαιά ουσία ξόδεψες , αρχίζουν πια να γίνονται χρώματα αχνά. Σαν να τα σκεπάζει ένα πέπλο υγρασίας και ένα μαύρο σύννεφο από πάνω τους να τους στερεί τον ήλιο, τις αποχρώσεις, τις σκιές.
Ακριβώς όπως ο καιρός στη Νantes! 
Μα ακόμα και αν οι όψεις των κτιρίων γίνονται μουντές - λυπητερές, πάντα θα μπορείς να κάνεις μία βόλτα στο ποτάμι, ή στο πολυσύχναστο Bouffay. Πάντα θα μπορείς να ξαπλώνεις στο χορτάρι ή να πηγαίνεις στην "παραλία". Πάντα θα βρίσκεις τα δικά σου χρώματα, τους δικούς σου ανθρώπους, τα δικά σου τοπία.
Τα τοπία αυτά που σου εξάπτουν τη φαντασία, που γαληνεύουν το μάτι σου και που σε ωθούν να βγάλεις τη φωτογραφική μηχανή από τη θήκη για να αιχμαλωτίσεις αυτή τη στιγμή που ζωντανεύει μπροστά σου.
Τελικά δεν είναι η καθημερινότητα που σε κάνει ευτυχή ή δυστυχή. Είναι ο τρόπος που μαθαίνεις να αντιμετωπίζεις τα χαρούμενα και τα λυπηρά γεγονότα της ζωής.
Είναι ο τρόπος που διαλέγεις να κινείσαι, είναι η θέση που επιλέγεις να έχεις μέσα στο κοινωνικό σύνολο, μα κυρίως είναι οι άνθρωποι που επιλέγεις να σε συνοδεύουν σε κάθε κίνηση.
Ευχαριστώ για όλα!!
αερικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου