Γρήγορα, νευρικά, χωρίς αναπνοή - την κρατώ, να την αφήσω; προλαβαίνω; Οι μέρες φαίνονται σαν τις κόκκινες γραμμές που αφήνουν τα αυτοκίνητα στις βραδινές φωτογραφίες. Το έχεις δει ποτέ αυτό;
Εγώ το βλέπω κάθε μέρα!
Το μυαλό μου και το σώμα μου καταβάλλονται καθημερινά. Διαμαρτύρονται. Άλλα πάντοτε πίστευα πως και τα δύο ώρες ώρες γκρινιάζουν χωρίς λόγο. Ωχ πια! Δεν θα τους δώσω άλλη σημασία. Άλλωστε τίποτα δεν γίνεται χωρίς τη συγκατάθεση μου και την πλήρη αποδοχή μου.
Σε αυτή τη δεδομένη στιγμή τα πράγματα κινούνται γρήγορα. Πρέπει να κινηθούν γρήγορα! Κι αν το απολαμβάνω ή όχι δεν έχω χρόνο να το αναλογιστώ καθώς η μία γεμάτη στιγμή διαδέχεται την άλλη χωρίς να ζητήσει άδεια παραμονής. Και γιατί μωρέ τόσο γρήγορα;
Για να μη σκέφτομαι. Για να μη συνειδητοποιώ. Για να μη βλέπω άλλο. Για να κρατώ τα όνειρά μου ασπείλωτα. Για να διατηρώ τα φτερά μου λαμπερά και λευκά. Για να μη γεμίζει το μυαλό μου με κακίες και επιθυμίες ανεύρεσης των ενόχων. Γιατί για να γίνει αυτός ο τόπος κοινωνία πρέπει όλα να γίνουν με ταχύτητα πια.
Φτάνουν και τα παράπονα. Φτάνουν και οι δικαιολογίες. Βρήκαμε τους φταίχτες και ξέρουμε τις θέσεις τους. Δεδομένα. Στοπ. Δράση. Τώρα.
Με μολότοφ; Μπα.. Την κλείσαν τη βίλα Αμαλία σήμερα. Με πετροπόλεμο; Ας μην ξαναγυρίσουμε στα χρόνια των σπηλαίων. Ε με τι;
Με όνειρα, προσωπικά και συλλογικά. Με πράξεις, για το παρόν και το μέλλον. Με χαμόγελα, παιδικά και χρωματιστά. Με ταχύτητα.
Πάντα μου άρεσε η ταχύτητα. Ειδικά εκείνες τις στιγμές που ενώ είσαι μόλις 5 χρονών, βγάζεις το κεφάλι σου δειλά από το παράθυρο του αυτοκινήτου καθώς ο μπαμπάς τρέχει στην Εθνική, χαμογελάς και αντιλαμβάνεσαι πόσο πολύ σου αρέσει να νιώθεις τον αέρα να σε χτυπά γρήγορα στο πρόσωπο. Να νιώθεις αυτήν την ελευθερία. Αυτήν την απελευθέρωση!
σαν-αερικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου