Ότι θυμάσαι δε βουλιάζει...

Ας πούμε ότι έχουμε 2 κόσμους..

Έναν  που βιώνουμε πραγματικά και έναν που βιώνουμε συναισθηματικά, νοητικά.

Ο πρώτος φτιάχνεται με ανθρώπους πραγματικούς, με ελαττώματα και αδυναμίες. Με ψευτιές και πονηριές. Με σκληρή εργασία, με διάβασμα και άγχος. Με δρόμους, σπίτια, αυτοκίνητα, θάλασσες , βουνά, νησιά κτλ κλτ Έναν γύρο να κάνεις το κεφάλι σου, μια δεξιά μία αριστερά , και ο πραγματικός κόσμος θα ανοιχτεί φαρδύς πλατύς μπροστά σου.

Ο δεύτερος κόσμος- αυτός της σκέψης- φτιάχνεται από άλλα υλικά. Πολύ διαφορετικά.. Έχει λίγο από σκόνη αστεριών ( καθώς η βασιλική ώρα του κόσμου αυτού είναι η ώρα που νυχτώνει βαθιά- σε αντίθεση με την ογδόη πρωινή-σημείο εκκίνησης παραγωγικών δραστηριοτήτων- που βασιλεύει στον πραγματικό κόσμο), έχει μπόλικα όνειρα, ιδέες. Κυρίως όμως έχει φαντασία. Φαντασία παιδική. Φαντασία που πλάθει ιδεατές καταστάσεις και ανθρώπους . Στον κόσμο της σκέψης υπάρχει μία θάλασσα και ένα βουνό. Πρόκειται για το βουνό των προσωπικών επιτυχιών.. Άπαξ και αποφασίσεις να γίνεις ορειβάτης στον κόσμο αυτό ,την έβαψες. Έχεις να ανέβεις ανηφοριές μεγάλες, να μετακινήσεις πέτρες βαριές και να σου κοπεί η ανάσα μέχρι να καταφέρεις να αντικρίσεις την ανυπέρβλητη θέα από την προσωπική σου βουνοκορφή. 

Όσο για τη θάλασσα??... Είναι η θάλασσα που εξαγνίζει. Χώνεσαι μέσα της και κολυμπάς ήρεμα σε μία προσπάθεια να "καθαρίσεις" από λάθη και πίκρες. Ταυτόχρονα μπορείς να ρίξεις μέσα της όποια σκέψη εμποδίζει το χαμόγελό σου. Και εκεί ξεχνάς? Όχι όχι ...Ο κόσμος της σκέψης ποτέ δεν θα επέτρεπε κάτι τέτοιο. Αυτό που γίνεται στην πραγματικότητα (πρόκειται για την πραγματικότητα του ονειρικού κόσμου) είναι ότι καθετί που θες να ξεχάσεις και αν σου επιτρεπόταν θα έπνιγες στη θάλασσα ,μπαίνει σε ένα γυάλινο μπουκάλι και ταξιδεύει μακριά. Όταν το μπουκάλι φτάσει στην αντίπερα όχθη (μετά από πολύ ή λίγο καιρό-αναλόγως τον άνεμο) είσαι έτοιμος να το παραλάβεις, να το ανοίξεις, να δεις ξανά αυτό που κάποτε θέλησες να ξεχάσεις. Κανένα μπουκάλι ποτέ δεν ράγισε, δεν έσπασε, δεν βούλιαξε. Παρά έμεινε ακέραιο καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού του.

Είναι αυτά που σκέφτεσαι που δεν θα ξεχαστούν. Είναι αυτά που νιώθεις που δεν θα σβήσουν. Είναι αυτά που θυμάσαι που δεν θα βουλιάξουν ποτέ.

Και ακόμα και αν ώρες ώρες θα ήθελες τόσο πολύ οι 2 κόσμοι σου να συναντηθούν και να συμφωνήσουν( ο ένας να πλάθει ανθρώπους και ο άλλος να τους φέρνει μπροστά σου, ο ένας να φτιάχνει όνειρα και ο άλλος να τα πραγματοποιεί, ο ένας να προτάσσει την ελευθερία και ο άλλος να τη δέχεται) πρέπει να είσαι σίγουρος πως ακόμα και αν όλα σου τα πραγματικά σχέδια και τα όνειρα στο χωροχρόνο βουλιάξουν , οι σκέψεις σου είναι αυτές που θα έχουν το πιο ανθεκτικό σωσίβιο...