Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά..

Και ναι μπήκε το πολυπόθητο καλοκαίρι...

Ακόμα και αν δεν μπήκε όπως το 'χα ονειρευτεί, με αυτόν τον ανυπέρβλητο ενθουσιασμό και την απέραντη χαρά.. μπήκε..

Με μία επανάσταση στο κέντρο της Αθήνας, με χιλιάδες δυνατές, στεντόρειες φωνές να αποζητούν ισότητα- δικαιοσύνη- αξιοπρέπεια... Αυτά ζητάμε.

Δεν ζητάμε λεφτά, δεν ζητάμε ρουσφέτια, δεν ζητάμε καλοπέραση χωρίς θυσίες, δεν ζητάμε καλοκαίρια δίχως χειμώνες. Τέρμα πια αυτά. Ήρθε η ώρα για ουσιαστική επανάσταση. Και αν δεν καταφέρουμε να πείσουμε τους πολιτικούς, θα καταφέρουμε να πειστούμε εμείς οι ίδιοι.

Να πειστούμε ότι μπορούμε να σταματήσουμε να αγιάζουμε το σκοπό με τα μέσα, ότι μπορούμε να ενωθούμε ακόμα και αν έχουμε πολλές διαφωνίες, να προσπαθήσουμε συλλογικά για ισότητα-δικαιοσύνη-αξιοπρέπεια..

Γιατί όχι, δεν φταίνε οι πολιτικοί που φτάσαμε εδώ. Εμείς φταίμε... Εμείς που πάντα αναβάλλαμε, υπερεκτιμούσαμε, αδιαφορούσαμε, στρουθοκαμηλίζαμε, χρησιμοποιούσαμε μέσον ακόμα και για να βγάλουμε μία αστυνομική ταυτότητα.. Φτάνει πια.. Ήρθε η ώρα για επανάσταση.

Επανάσταση κόντρα στην πολιτική της διαφθοράς, κόντρα στην παραπληροφόρηση, κόντρα στους ίδιους μας τους εαυτούς (?)...

Θα τα καταφέρουμε? Κάθε φωνή, κάθε κραυγή απελπισίας, κάθε μούντζα απευθύνονται μόνο στη βουλή  ή και σε μας τους ίδιους?

Μήπως να στρέψουμε για λίγο τα χέρια μας προς τα πρόσωπά μας, να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να γίνει μία αναδιάρθρωση από κάτω προς τα πάνω?

Άλλωστε εάν δεν θεραπευτούμε εμείς οι ίδιοι δεν θα καταφέρουμε να εξαγνίσουμε και την πολιτική. Εμείς είμαστε οι ψηφοφόροι. Εμείς είμαστε η κινητήριος δύναμη. Εμείς είμαστε ο μοχλός. Εάν αλλάξουμε, θα αλλάξουν. Αρκεί να το πιστέψουμε.

Καλό, επαναστατικό, ελπιδοφόρο καλοκαίρι λοιπόν εύχομαι!